|
Στην Δημοκρατία οι αποφάσεις σχετικά με την πορεία της Πολιτείας παίρνονται από τους Πολίτες. Ο Πολίτες έχοντας Κοινωνική Παιδεία, Κοινωνική Μόρφωση και Κοινωνική Εκπαίδευση αποφασίζουν από Κοινού αποσκοπώντας πάντα στην ικανοποίηση των Κοινωνικών επιταγών. Η Κοινή απόφαση των πολλών, σε αυτή την περίπτωση έχει μόνο πλεονεκτήματα. Πρώτα απ όλα κάθε τέτοια Κοινή απόφαση είναι σχετική με τις δυνατότητες των Πολιτών και μάλιστα ενός εκάστου ξεχωριστά, αφού ο κάθε ένας γνωρίζει τα του εαυτού του και τα της Οικογενείας του, οπότε η κάθε επιλογή και η κάθε απόφαση ανήκει στο φάσμα του εφικτού και εκ τούτου αυτή η απόφαση όχι μόνο δεν θα βρεί ενάντιους αλλά και θα υποστηριχθεί στην φάση της υλοποίησης της, όσο καμία άλλη.
Δεν ξεχνάμε βέβαια ότι οι αποφάσεις αφορούν πάντα θέματα που σχετίζονται με την αιτία που γέννησε και διατηρεί ενωμένη την Πόλη, την αιτία που δημιούργησε τον Πολίτη, την Πολιτεία, τον Πολιτισμό και το Πολίτευμα και τελικά γέννησε την Δημοκρατία. Και το γενεσιουργό αίτιο δεν είναι άλλο από την Κοινωνία και τον σκοπό της, που δεν είναι άλλος παρά η Επιβίωση της Οικογένειας και των μελών της, εντός των ορίων της Πολιτείας, με όσο γίνεται καλύτερους και αποτελεσματικότερους όρους.
Και η Κοινωνία αυτή που περιγράφουμε δεν έχει βέβαια καμία σχέση με τις Κοινωνικές ανισότητες που είναι στην φύση του ανθρώπου και ως εκ τούτου είναι και αποδεκτές, όπως μας είπε πρόσφατα και ένας πολιτικός
και το λάθος που κάνει αυτός ο πολιτικός είναι, ότι αναφέρει την λέξη Κοινωνία και όχι την λέξη λαός, γιατί στην λογική του λαού υπάρχει μοιρολατρικά η κάθε μορφή ανισότητας, είτε καλλιεργημένη, είτε περασμένη με την βία. Εκεί όμως που υπάρχει Κοινωνία κάτι τέτοιο δεν μπορεί ποτέ να συμβεί, διότι πριν εμφανιστεί εντός ενός Πολιτισμού, ή εντός της Κοινωνίας, που τον έχει δημιουργήσει, αποδεκτή και ουσιαστική ανισότητα, τότε αυτή η Κοινωνία ήδη και προ πολλού έχει πάψει να υπάρχει, καθώς και ο Πολιτισμός της πλέον δεν υπάρχει. Διαφορετικά όπου υπάρχει Κοινωνία δεν μπορεί να υπάρχει καμία ανισότητα στα προσυμφωνημένα, διαφορετικά είναι σαν να αναφερόμαστε στις ιδιότητες και να αναλύουμε με σοβαρότητα τις τέσσερις πλευρές που ορίζουν ένα τρίγωνο.
Κοινωνία είναι η αβίαστη συναπόφαση Όλων για ίση και όχι για άνιση μοίρα, καθώς τα δεδομένα των σκοπών της Κοινωνίας αναφέρονται μόνο σε ίσα και όχι σε άνισα δικαιώματα, διαφορετικά κανείς δεν θα συμφωνούσε να συμμετέχει εκούσια σε τέτοια Κοινωνία και στην πράξη κανείς δεν θα δεχόταν να υπηρετήσει μια Κοινωνία ανισοτήτων που θα ήταν σε βάρος του και μάλιστα πολλές φορές ρατσιστικά ή δογματικά. Και εφόσον Κοινωνία είναι ταύτιση σκοπών και στόχων, προσφοράς και απολαβών Όλων όσων συμμετέχουν και υποστηρίζουν αυτή, τότε εκ των πραγμάτων δεν γίνεται να αποδέχεται κανείς Κοινωνικές ανισότητες σε βάρος του.
Αναντίρρητα λοιπόν, σε μια μεγάλης έκτασης Πολιτεία, τις αποφάσεις που από Κοινού παίρνουν στους Δήμους τους οι Πολίτες, καθώς και την υλοποίηση των αποφάσεων αυτών, αναλαμβάνει, προωθεί και φέρνει εις πέρας ο μηχανισμός που ονομάζεται Δημοκρατία. Με σημείο αναφοράς λοιπόν τον Δήμο σε σχέση με τα εκάστοτε Κοινωνικά ζητούμενα γεννώνται τα Κοινού ενδιαφέροντος θέματα, και με σημείο αναφοράς πάλι τον Δήμο και την Κοινωνία παίρνονται από τους Πολίτες οι αποφάσεις για τα θέματα αυτά, ενώ την όλη εποπτεία για την υλοποίηση των αποφάσεων την έχει μικρός αριθμός ελεγκτών αποτελούμενος από Πολίτες που επιλέγονται λίγοι από κάθε Δήμο για μικρής διάρκειας θητεία.
Η Δημοκρατία στους Δήμους θέτει τα θέματα, και από εκεί παίρνει τα ψηφίσματα δηλαδή τις τελικές αποφάσεις των Πολιτών, τα συγκεντρώνει όλα μαζί, και αφού επιβεβαιώσει το συμπέρασμα τότε το προωθεί προς υλοποίηση και εφαρμογή, κατευθύνοντας το στον υπάρχοντα κρατικό μηχανισμό, με βάση την υπάρχουσα νομοθεσία, ενώ παράλληλα φροντίζει να ενημερώνει τους Πολίτες για την πορεία του κάθε θέματος.
Την φροντίδα για επιπλέον εποπτεία των παραπάνω διαδικασιών, όπως είπαμε, την αναθέτουν οι Πολίτες επιλέγοντας με κλήρο, μία ομάδα από κάποιους Πολίτες που πληρούν κάποιες απαραίτητες προϋποθέσεις, και παράλληλα μπορούν και θέλουν για ένα μικρό διάστημα να συμμετέχουν στον μηχανισμό ελέγχου. Παρά το γεγονός ότι όλοι οι Πολίτες θεωρητικά έχουν τα ίδια προσόντα σχετικά με τα Κοινά και αυτό γιατί όλοι έχουν την ίδια Κοινωνική Παιδεία, Μόρφωση και Εκπαίδευση, οι κληρωθέντες ελέγχονται από τους υπόλοιπους για την γενικότερη στάση ζωής των, τα τυπικά προσόντα που διαθέτουν κλπ και αν κριθούν επαρκώς κατάλληλοι ικανοτήτων, δυναμικής, εμπιστοσύνης κλπ από τους άλλους, για την τρέχουσα περίοδο, αναλαμβάνουν το έργο τους ως υπουργοί και πρωθυπουργοί. Και εννοείται ότι τα λεγόμενα προσωπικά δεδομένα, δηλαδή η ιστορία της Ζωής του καθενός, ο Βίος και η Πολιτεία, ή όπως αλλιώς μπορούν αυτά να ειπωθούν, σε τέτοιες περιπτώσεις προστατεύονται δηλαδή κρύβονται και αποσιωπώνται, μόνο από όσους αποφεύγουν να προκαλέσουν τον θετικό θαυμασμό των άλλων, για τον μέχρι τώρα άψογο τρόπο ζωής τους και δεν αποσκοπούν βέβαια τα προσωπικά δεδομένα, στην αποφυγή κατακραυγής, ή ποινικών διώξεων πράγματα από τα οποία θέλουν να προστατευτούν με τα σημερινά προσωπικά δεδομένα οι ανέντιμοι και ανήθικοι εμπνευστές και υποστηρικτές τους, που τα έχουν επιβάλλει με τους νόμους τους Δημοκρατικά στον λαό
Στην μη Δημοκρατία ή στην παρωδία Δημοκρατίας ή στην κατ ευφημισμό Δημοκρατία ή στην αντιπροσωπευτική Δημοκρατία ή στην αστική Δημοκρατία ή στην φιλελέ Δημοκρατία ή στην λαϊκή Δημοκρατία και στις λοιπές ευφάνταστες δήθεν Δημοκρατίες οι αποφάσεις παίρνονται από τον άρχοντα, ή τον βασιλιά, ή τον αυτοκράτορα, ή τον φεουδάρχη, ή τα οργανωμένα συμφέροντα, ή από τον ή τους εκλεγμένους από τον λαό επιστάτες των παραπάνω, και για λογαριασμό και όφελος των παραπάνω. Οι αποφάσεις αυτές αφορούν θέματα γενικά και κάθε φύσεως και είναι στραμμένες στην εδραίωση και στα συμφέροντα της εξουσίας και όσων την στηρίζουν. Αποφάσεις συγκεκαλυμμένες και μυστικές και εκ τούτου δυσνόητες και ακαταλαβίστικες για τον λαό, και για αυτό υποστηρίζονται και διαφημίζονται μέσα από τα ΜΜΕ από τους εντεταλμένους για τούτο τεχνοκράτες, ειδικούς καθώς και από παρακουλουθήσαντες σεμινάρια. Παραδείγματος χάρη, βλέπουμε τον λαό κατευθυνόμενος να δυσανασχετεί γιατί η ΔΕΗ εισπράττει χρήματα για λογαριασμό της Δημόσιας τηλεόρασης (που τα ιδιωτικά ΜΜΕ θέλουν να βάλλει λουκέτο), αλλά κανείς δεν κατευθύνει τον λαό στο να δυσανασχετήσει γιατί η ΔΕΗ εισπράττει χρήματα για λογαριασμό των απροσδιόριστα λεγόμενων ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, ή ακόμα χειροτέρα κανείς δεν δυσανασχετεί που η ΔΕΗ αγοράζει το ρεύμα των φωτοβολταϊκών σε τιμή πενταπλάσια από αυτή που το πουλάει στους καταναλωτές, με αποτέλεσμα η ΔΕΗ μαζί με όλα τα άλλα, και από αυτό μαζί, μια ώρα συντομότερα να φαλιρίσει και να πουληθεί τζάμπα στους καραδοκούντες επενδυτές, και μετά να αυξήσει τα τιμολόγια της σε βάρος όλων μας για να ξαναγίνει βιώσιμη.
Στην μη Δημοκρατία συνήθως οι αποφάσεις των κυβερνώντων νομιμοποιούν, την κάθε αυθαιρεσία της εξουσίας, και όλα αυτά για να διατηρούνται τα προσχήματα και εκ τούτου και η υποχρέωση του λαού να υπακούει και αυτός με την σειρά του στους νόμους, νόμοι τύπου μέγγενης που τον κρατούν ακίνητο και ανίκανο να αντιδράσει στα τεκταινόμενα από τους εξουσιαστές. Έτσι λοιπόν οι παρανομίες τις εξουσίας, γίνονται νόμιμες, κατόπιν της ψήφισης νέων νόμων ή υπουργικών αποφάσεων που τις νομιμοποιούν, αποκλείοντας ποινικές ευθύνες σε βάρος των δραστών-αρχόντων σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά. Βέβαια οι νόμοι αυτοί είναι αντίθετοι ή άσχετοι με τα πραγματικά συμφέροντα του λαού και ενώ το κυρίαρχο συμφέρον του κάθε λαού είναι πρωτίστως η εξασφάλιση της Επιβίωσης Όλων, και όχι βέβαια μόνο των λίγων που συμμετέχουν στο γαϊτανάκι της εξουσίας. Όμως ο λαός έντεχνα κατευθυνόμενος αλλού, τα παραβλέπει όλα αυτά, αφού τα ενδιαφέροντα του στρέφονται αδιάκοπα από τους εξουσιαστές του, σε άλλα ασήμαντα θέματα της καθημερινότητας και όχι στην εξασφάλιση της διαχρονικής Επιβίωση του, πράγμα που μόλις και όπου τεθεί ως μπούσουλας τότε όλα αρχίζουν να αλλάζουν.
Και η εξασφάλιση της διαχρονικής Επιβίωσης του λαού σε κάθε περίπτωση, επιτυγχάνεται μόνο όταν όλα τα σχετικά με το κράτος ζητήματα στρέφονται γύρω από το θέμα αυτό. Και όχι όταν η εξουσία φροντίζει τον εαυτό της με την επιλεκτική εξασφάλιση μειονοτικών συμφερόντων, όπως πχ των τοκιστών των εμπόρων υγείας, των εμπόρων τροφίμων, των εμπόρων ασφάλειας, των εμπόρων θεαμάτων, των εμπόρων ακουσμάτων, των εμπόρων ενέργειας, των κάθε λογής ιδιωτικών μονοπωλίων κλπ κλπ. Έτσι όταν εκδικάζεται από την δικαιοσύνη αυτή, ένα ναυάγιο πλοίου εξαιτίας πχ υπεράριθμων επιβατών, η ευθύνη με τρόπο ταχυδακτυλουργικό βαρύνει τους επιβάτες που εισέρχονταν σε αυτό αν και υπεράριθμοι. Ενώ οι πλοιοκτήτες με την ίδια λογική περί την δικαιοσύνη, δεν φέρουν ευθύνη που καλούσαν όλο και περισσότερο κόσμο να μπεί στο πλοίο τους. Και αν κανείς από τους πνιγμένους του ναυαγίου που θα επακολουθήσει, διαμαρτυρηθεί, η απάντηση των αδέκαστων δικαστών είναι ότι φταίει ο κάθε πνιγμένος, γιατί με δόλο και με σκοπό την βύθιση μπήκε στο πλοίο. Μάλιστα έπρεπε ο κάθε επιβάτης, να ξέρει πόσους χωρά το πλοίο, καθώς και πόσους επιβάτες έχει δεχθεί ως τα τώρα, να γνωρίζει τα δελτία καιρού και θαλασσών κλπ οπότε να αποφασίσει με δική του ευθύνη αν θα έπρεπε να μπεί ή όχι στο πλοίο. Ο πλοιοκτήτης λοιπόν πρέπει να αποζημιωθεί εκτός από την ασφαλιστική και από τα θύματα και όχι οι πνιγμένοι και λοιποί παθόντες από τον πλοιοκτήτη. |
