|
Οι άνθρωποι λοιπόν εντός του Πολιτισμού άν όχι όλοι, τουλάχιστον οι περισσότεροι, αυτοί δηλαδή που επιλέγουν να ζούν μαζί με άλλους ανθρώπους, μαζεύουν κάθε είδους πληροφορίες σχετικές με την Επιβίωση, ειδικά όταν έχουν αντιμετωπίσει ήδη σχετικά με την Επιβίωση τους προβλήματα. Συγκεντρώνουν πληροφορίες επί όλων των θεμάτων που έχουν σχέση με τους σκοπούς της Κοινωνίας των, και αυτές τις πληροφορίες τις χρησιμοποιούν στην καθημερινότητα τους αλλά και τις διδάσκουν και στις επόμενες γενιές. Η διδασκαλία αυτή και η μεταλαμπάδευση των σχετικών με την Επιβίωση γνώσεων, που γίνεται από τους μεγαλύτερους προς τους μικρότερους ή από τους εμπειρότερους προς τους λιγότερο έμπειρους, ξεκινά νωρίς, όταν ακόμη ο μαθητευόμενος είναι παιδί. (
Παιδεία είναι εκείνη, που στρέφει τον άνθρωπο, από την παιδική του ηλικία, στην αρετή, (και αρετή σε κάθε πράγμα είναι η καλύτερη του εκδοχή), και του εμπνέει σφοδρή επιθυμία, ώστε να θέλει να γίνει τέλειος Πολίτης, που να ξέρει να κυβερνά και να κυβερνιέται σύμφωνα με τους κανόνες και τις αρχές της Κοινωνίας του.) Τα παραπάνω είναι ένας προσδιορισμός των λέξεων Παιδεία και Πολίτης, που μας έρχεται από τα αρχαία Ελληνικά χρόνια
(Πλάτωνος Νόμοι). Μάλιστα ο Πλάτων ξεκινά λέγοντας (Μη τοίνυν μηδ ο λέγομεν είναι παιδείαν αόριστον γένηται.) Μην αφήσουμε δηλαδή αόριστη την περιγραφή της Παιδείας. Και αν αυτό το σχετικό με τον φόβο, και την φροντίδα, ώστε να μην γίνει αόριστη η περιγραφή της Παιδείας, ήταν αναγκαίο να τονιστεί στις μέρες του Πλάτωνος, ας αναλογιστούμε λίγο, πόσο αναγκαίο είναι σήμερα, που όλα τα σχετικά έχουν έντεχνα και με ζήλο και μεράκι διαστρεβλωθεί από τους πολέμιους των Πολιτισμών.
Ιλαροτραγωδία αν μη τι άλλο, θυμίζει το περί Παιδείας γαϊτανάκι, που οι ειδικοί χρόνια τώρα στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως γυρίζουν γύρω-γύρω. Δεν θέλει πολύ φαντασία να υποθέσουμε το είδος της Παιδείας που προσφέρεται σε χώρες που τυγχάνουν φέουδα, αποικίες κλπ, αυτές δηλαδή που βρίσκονται φανερά υπό την κατοχή άλλων χωρών. Στις ένδοξες μέρες μας μάλιστα, έχουμε σε παραποιημένη μορφή και υπουργείο Παιδείας και από αυτό στην καλύτερη περίπτωση περιμένουμε να συμβάλλει ώστε να προκύψουν επιστήμονες που θα μας πείσουν για την κλιματική αλλαγή, καθώς και να παραδώσουμε σε άλλους την εκμετάλλευση των πηγών του νερού, ή επιστήμονες που θα εργαστούν σε άλλες χώρες σε πολυεθνικές εταιρίες και πολυεθνικά συμφέροντα που παράγουν όπλα, φάρμακα, φωτοβολταϊκά, εμπορεύσιμη αλλά στείρα τεχνολογία κλπ, αποκλειστικά και μονοπωλιακά εμπορεύματα, και όλοι εμείς οι υπόλοιποι απλά θα είμαστε εξαρτημένοι πελάτες και καταναλωτές. Ενώ στην χειρότερη περίπτωση περιμένουμε νόμους από το υπουργείο Παιδείας που θα επιβάλλουν πλαγίως πλήν σαφώς στην νεολαία την χρήση παραισθησιογόνων και κατασταλτικών της σκέψης.
Όμως ο σκοπός της Παιδείας μέσα σε Πολιτισμένες Πολιτείες που εκ των πραγμάτων έχουν Δημοκρατικό Πολίτευμα, δεν είναι άλλος από το να κάνει τον άνθρωπο ικανό Πολίτη, να μπορεί να κυβερνά ή να κυβερνιέται αφ εαυτού, δηλαδή να φτιάχνει και να υπακούει τους δικούς του πλήν Κοινούς νόμους, αυτούς δηλαδή της Κοινωνίας του, (γραπτούς και άγραφους) άρα να υπηρετεί με συγκεκριμένο πάντα τρόπο, τον βασικό και πρωταρχικό σκοπό της Κοινωνίας, που όπως είπαμε δεν είναι άλλος από την Επιβίωση Όλων. Και αυτό καλείται να το κάνει με τα υπάρχοντα και αποδεκτά από την Κοινωνία ήθη και έθιμα. Βέβαια αυτό που η Κοινωνία περιφρουρεί, δηλαδή την Επιβίωση όλων και το φροντίζει εξ ίσου για όλους, είναι συνάμα και Δίκαιο, αφού το Δίκαιο αν μη τι άλλο φροντίζει και εξασφαλίζει τα εκάστοτε συμφέροντα όλων όσων το στηρίζουν, με πρωταρχικό το σπουδαιότερο Δίκαιο, που δεν είναι άλλο από αυτό που έχει να κάνει με την Ζωή και το δικαίωμα Όλων σε αυτή.
Το δίκαιο είναι το συμφέρον του ισχυρού, και εδώ στην Πολιτισμένη Πολιτεία με τους Πολίτες και το Δημοκρατικό Πολίτευμα ο ισχυρός είναι η Κοινωνία, αφού ως απόλυτη πλειοψηφία υπερτερεί σε κάθε σύγκριση. Και έτσι άλλα πράγματα, που αλλού συγκεντρωμένα αποτελούν ισχύ, όπως πχ ο πλούτος στις δημοκρατίες των δυτικών οικονομιών, στα βασίλεια τα φέουδα κπλ, εδώ αυτός έχει ασήμαντη αξία απέναντι αυτής της Κοινωνίας, γιατί είτε αριθμητικώς, είτε ποιοτικώς είναι κατώτερος της, αφού συγκεντρωμένος όλος ο πλούτος όλων των Πολιτών μιας Πολιτείας, είναι ασφαλώς κατώτερος αν συγκριθεί με όλους τους Πολίτες δηλαδή με την Κοινωνία τους, κάτι που πολλούς θα προβληματίσει αν τεθεί το ίδιο θέμα υπό την ανάλογη εκτός Πολιτισμού σύγκριση, δηλαδή αν όλος ο πλούτος μιας χώρας, σταθεί απέναντι σε έναν έναν από τους μοναχικούς και χωρίς Κοινωνία ανθρώπους του λαού της χώρας, τότε, σαφώς αυτός ο πλούτος εκεί υπερισχύει. Το Δίκαιο λοιπόν είναι το συμφέρον του ισχυρού, και η πραγματική Δικαιοσύνη που πρέπει να χαρακτηρίζει τους Πολίτες, αντικατοπτρίζει την ισόρροπη επικράτηση στην Ανθρώπινη ψυχή τριών αρετών, που εύκολα μπορούν να συσχετιστούν και με τις τρείς περιόδους της ζωής του ανθρώπου. |
