Ολοκληρώνοντας την γρήγορη περιγραφή των μέσων που διαθέτει η κάθε Κοινωνία για να μετατρέψει τον άνθρωπο σε Πολίτη, θα αναφερθούμε εκ του προχείρου πάλι, στην εξ ίσου σημαντική προσφορά της Κοινωνίας την ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ, που σε συνδυασμό με την Παιδεία και την Μόρφωση τον κάνει ικανό να προσφέρει μέσω της εργασίας του τα αναγκαία για τους σκοπούς της Κοινωνίας. Να συμβάλλει όσο γίνεται περισσότερο, προς εξασφάλιση της αυτάρκειας και επάρκειας όσων πραγμάτων είναι απαραίτητα για την εξασφάλιση της Επιβίωσης Όλων. Και μέσω αυτής της διαδικασίας να καλύπτει συμπληρωματικά και τις οικογενειακές και προσωπικές του ανάγκες, ανάγκες που ανάμεσα στις άλλες είναι και αυτή η ίδια η ανάγκη, για μια ζωή πλούσια σε δημιουργική απασχόληση και προσφορά, ανάγκη που όλοι κουβαλάμε από γεννησιμιού μέσα μας. Ανάγκη όμως που δεν θα ικανοποιηθεί αν δεν βιώσουμε σωστά την δεύτερη φάση της ζωής, αυτή της προσφοράς προς τους άλλους που μας κατατάσσει στα Πολιτικά όντα.
Η Κοινωνική Εκπαίδευση του Πολίτη με τα μέσα που διαθέτει προς αυτό η Κοινωνία, αποσκοπεί, στην κατά το μέγιστο δυνατόν εξασφάλιση της αυτάρκειας και επάρκειας των αναγκαίων μέσων για την εξυπηρέτηση των σκοπών και στόχων της. Και γι΄ αυτό όσοι επαγγελματικοί τομείς, έχουν τακτοποιηθεί εκπαιδευτικά και μπορούν να διδαχθούν, και σχετίζονται με τα Κοινωνικά ζητούμενα, τότε προσφέρονται δωρεάν σε κάθε Πολίτη μέσα από προγράμματα Εκπαιδευτικών σπουδών. Είπαμε και δεχόμαστε ως λογικό, ότι Κοινωνία σημαίνει Επιβίωση για Όλους, και ένα από τα ζητούμενα συστατικά της Επιβίωσης είναι και η αυτάρκεια αγαθών σε όσο γίνεται περισσότερο από τα αναγκαία και με σειρά προτίμησης από τα σημαντικότερα προς τα πλέον ασήμαντα.
Επίσης η αφθονία των Κοινωνικών Αγαθών, δηλαδή των πραγματικά αναγκαίων για την ζωή στοιχείων, και η εστίαση των Πολιτών μόνο σε αυτά και η δυνατότητα όλων να τα προσεγγίζουν, προλαβαίνει και αποβάλει τον κάθε μορφής κίνδυνο για την ανάπτυξη του φθόνου, της μεγάλης κατάρας των λαών, που στις μέρες μας βλέπουμε με πόση σπουδή καλλιεργούν σε ευρεία κλίμακα τα ΜΜΕ, ωθώντας τον λαό χωρισμένο σε ομάδες οι μέν να βλέπουν τους δε ως, (έχοντες και κατέχοντες, βολεμένους, πολυθεσίτες, μεγαλοπιασμένους, παταχτσίδες, λαμόγια, στρατηγικούς κακοπληρωτές κ.α.) δηλαδή να χωρίζουν αδιάκοπα τον λαό σε πράσινους και βένετους.
Η Κοινωνία δεν προσφέρει τα μέσα και δεν Εκπαιδεύει, για να κάνει τον άνθρωπο κάτοχο προσοδοφόρου επαγγέλματος και επαγγελματία και επιχειρηματία, μπιζνες μαν, κονομημένο, μέγα και τρανό, ισχυρό και σοφό για αποκλειστικό και ίδιον όφελος του Πολίτη, για να εκμεταλλευτεί δηλαδή ιδιωτικά τις γνώσεις που του προσέφερε η Κοινωνία, εισπράττοντας έτσι και με κάθε τρόπο τα χρήματα των άλλων, αλλά η Κοινωνία δίνει δωρεάν στον νθρωπο Πολίτη τα εφόδια ώστε κατά κύριον λόγο, μέσω της κατοπινής και υπό μορφής λειτουργήματος εργασίας του, να συμβάλει μετέχοντας δημιουργικά στην αυτάρκεια και επάρκεια των Κοινωνικών Αγαθών του Πολιτισμού του, και μέσα από αυτή την διαδικασία, να καλύψει και τις δικές του ανάγκες, και έτσι η προερχόμενη με την συμβολή όλων και η παρεχόμενη σε όλους αφθονία των πραγματικών και αναγκαίων Αγαθών, να συμβάλλει στους σκοπούς της Κοινωνίας αποβάλλοντας και τον κίνδυνο εμφάνισης αρνητικών καταστάσεων, όπως η ανέχεια ή ο φθόνος μεταξύ των ανθρώπων, που έχουν και αυτών που δεν έχουν τα πραγματικά αναγκαία στοιχεία για μια Ανθρώπινη Ζωή.
Η Κοινωνία προσφέρει δωρεάν τα αναγκαία μέσα και Εκπαιδεύει τους Πολίτες και κάνει άλλους ειδικούς σε θέματα όπως η διδασκαλία της γνώσης, άλλους στην υγεία, άλλους στην δικαιοσύνη, άλλους στην ασφάλεια στρατιωτική και αστυνομική, άλλους στις τέχνες κάθε μορφής, άλλους στην καλλιέργεια της γής κλπ και ότι άλλο χρειάζεται η Κοινωνία σε κάθε εποχή, ώστε ο εργαζόμενος Πολίτης, στην ουσία να είναι πρωτίστως συνειδητός Κοινωνικός Λειτουργός, και υπηρέτης των αναγκών και σκοπών της Κοινωνίας, και δευτερευόντως εργαζόμενος, με σκοπό την οικονομική αμοιβή και ποτέ τον χρηματικό πλουτισμό, καθ όσον κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν είναι στις βλέψεις και τα οράματα του πραγματικού Πολίτη, αλλά ο Πολίτης φροντίζει ώστε ο όποιος επιπλέον των αναγκών του πλούτος, να κατευθύνεται στις ανάγκες και τους σκοπούς της Κοινωνίας του. Απομεινάρια τέτοιων τακτικών βλέπουμε στις πράξεις και τα έργα όσων επάξια κατατάσσονται στους Εθνικούς Ευεργέτες.
Η απόκτηση και συσσώρευση υλικού πλούτου, πέραν των αναγκαίων λογικών ορίων για τον Ανθρώπινο Βίο, δηλαδή ενός πλούτου που για τον κάτοχο του γίνεται σε βάρος των υπολοίπων μορφών πλούτου, όπως του πνευματικού, ή του Οικογενειακού, ή του Κοινωνικού, ή του Πολιτικού κλπ, είναι το κίνητρο για εργασία των απαίδευτων και αμόρφωτων Κοινωνικά και εκτός Πολιτισμού ανθρώπων. Μάλιστα εκεί έντεχνα και υποβολιμαία επιβάλλεται ο πλουτισμός ως μοναδικός σκοπός της ζωής του ανθρώπου και ως ο βασικός λόγος για εργασία. Και έτσι βλέπουμε χώρες που η Εκπαίδευση ή δεν είναι δωρεάν, ή επιδοτείται ή προσφέρεται δωρεάν, από εταιρείες, σε κάποιους επιλεγμένους μαθητευόμενους, που τα καταφέρνουν πολύ καλά με την μάθηση, και με τον όρο να εργασθούν μετά σε αυτές. Δηλαδή εδώ έχουμε, μία μικρογραφία Κοινωνίας, οικονομικών όμως κινήτρων, όπου ο γνώστης της Α ή Β επιστήμης, που ευκαιριακά την μονοπωλεί ή έστω την κατέχει ικανοποιητικά, θα προσπαθήσει μαζί με αυτούς που επένδυσαν σε αυτόν, να την πουλήσουν όσο γίνεται ακριβότερα και περισσότερο στους άλλους και να πάρουν πολλαπλάσια χρήματα πίσω, ασχέτως αν τους άλλους το όποιο προσφερόμενο τους ωφελεί πραγματικά ή όχι, βέβαια κάτι ανάλογο θα υποστεί και ο επιτυχημένος αυτός επιστήμονας από τους άλλους όταν με την σειρά του χρειαστεί κάποιες από τις υπηρεσίες τους.
Η εκτίμηση της εργασίας ενός Πολίτη, σε περιβάλλον Κοινωνίας και Πολιτισμού, εκτιμάται ως ίσης αξίας με την εργασία του όποιου άλλου Πολίτη ανεξαρτήτως απασχόλησης. Και αυτό συμβαίνει όχι μόνο επειδή πχ ο εργάτης ή ο αγρότης καταπονείται σωματικά και με περισσότερο χρόνο και αντίξοες συνθήκες εργασίας, ενώ ο επιστήμονας έγινε με δωρεάν γνώσεις επιστήμονας, και εργάζεται με λιγότερο χρόνο καθώς και σε ένα περισσότερο ασφαλές περιβάλλον εργασίας, αλλά γιατί όλοι οι Πολίτες εργάζονται με όλες τους τις δυνάμεις στον Κοινό σκοπό τους, εργασία που δεν περιορίζεται στα όρια του ωραρίου αλλά επεκτείνεται σε ολόκληρο το 24ωρο και σε όλη την ζωή του Πολίτη. Όσα χρήματα και αν προσφέρει στην οικονομία της χώρας το υψηλόβαθμο στέλεχος κάποιου χώρου εργασίας εντός του ωραρίου του, είναι ζημιά και καταστροφή αν στον ελεύθερο χρόνο του προσεγγίζει ανήλικα ή νεαρά παιδιά. Έτσι λοιπόν δεν διαφέρει σε τίποτα η αξία της εργασίας οποιουδήποτε, αρκεί αυτή να γίνεται προς όφελος της Κοινωνίας, και τα κέρδη της να μην καταναλώνονται σε βάρος της Κοινωνίας αυτής. Ακόμα και όταν ένας εργαζόμενος σε άλλη περίπτωση δεν κάνει τίποτα αλλά απλά κάθεται, όπως πχ ο πυροσβέστης που παίζει τάβλι, εφόσον βέβαια η αμεσότητα του και η προνοητικότητα του, έχουν ελαχιστοποιήσει την ανάγκη συχνών επεμβάσεων του. Τώρα η μία από τις πολλές πλευρές της αμοιβής του κάθε εργαζόμενου είναι σε χρήμα. Αυτό διευκολύνει τις συναλλαγές και την εξατομίκευση των επιλογών του κάθε εργαζόμενου. Η δε εξασφάλιση από όλους ενός κάποιου ελάχιστου καθημερινού ποσού χρημάτων, που αντιστοιχεί σε ένα αποδεκτό επίπεδο ζωής, σε συνδυασμό με τις Κοινές Κοινωνικές παροχές και υπηρεσίες, είναι Κοινωνική προϋπόθεση αλλά και θέμα επιπέδου του Πολιτισμού. Δηλαδή ένας Πολιτισμός μπορεί να έχει ως νόμο το ανέφικτο και ουτοπικό, πχ όλοι αδιακρίτως να εισπράττουν ένα ποσό χρημάτων κάθε μήνα. Διαφορετικό όμως με το προηγούμενο, αλλά ισότιμο και εφικτό με την κατάλληλη Κοινωνική Οικονομία, είναι να υπάρχουν εργασίες για όλους, και έτσι μετά με νόμο να απαγορεύεται η ανεργία, όποτε όλοι εκ των πραγμάτων δυνάμενοι να εργασθούν, εργαζόμενοι να εισπράττουν και τα απαιτούμενα χρήματα για τις ανάγκες της ζωής. Εντός του Πολιτισμού, τα πραγματικά αναγκαία προς το ζείν, που όλοι έχουν συμβάλει όχι μόνο μέσω της εργασίας τους αλλά και του τρόπου Ζωής τους, ώστε αυτά να ευρίσκονται σε επαρκείς ποσότητες και σωστές ποιότητες, είναι και πρέπει να είναι εύκολο να αποκτηθούν από όλους. Κάποια από τα αναγκαία αυτά αποκτώνται με τα χρήματα που παίρνει ο καθένας από την εργασία του, ενώ άλλα αναγκαία μέσω των ίσων Κοινωνικών παροχών προς όλους, όπως η Παιδεία, η Μόρφωση, η Εκπαίδευση, η δικαιοσύνη, η ασφάλεια, η υγεία κλπ που προσφέρονται ίσα προς όλους, είτε έχουν είτε δεν έχουν εργασία ή χρήματα, είτε λόγω ηλικίας είτε από άλλη αιτία.
Βέβαια υπάρχουν και αναγκαία που αποκτώνται με μικτό τρόπο. Πάντως και εφόσον, όταν όλα αυτά τα αναγκαία δε εισάγονται αλλά παράγονται εντός της Πολιτείας με τους κανόνες της Κοινωνικής Οικονομίας, (και δεν είναι αποτέλεσμα κλοπής από άλλους λαούς μέσα από αποικιοκρατικές τακτικές, ληστρικό εμπόριο ή μέσα από πολέμους κλπ), τότε για την παραγωγή των αναγκαίων χρειάζονται εργαζόμενοι, που μέσω της εργασίας των αμείβονται και έτσι αποκτούν την αγοραστική δυνατότητα για τα αναγκαία που αγοράζονται. Βέβαια όσο καλύτερα εξελίσσονται και οργανώνονται τα πράγματα στον Πολιτισμό, τόσο λιγότερος είναι ο αναγκαίος χρόνος εργασίας, που αντιστοιχεί στον κάθε έναν Πολίτη, για την απόκτηση των πραγματικά αναγκαίων αγαθών για την ζωή, και ο υπόλοιπος χρόνος που απομένει, ο ελεύθερος, είναι άλλη μια αμοιβή για τον άνθρωπο και μάλιστα αυτή είναι η αμοιβή με την μεγαλύτερη σημασία, ειδικά όταν ο νθρωπος είναι Πολίτης, δηλαδή ικανός να αντιληφθεί τις πραγματικές αξίες της Ζωής. Αν μάλιστα στον ελεύθερο χρόνο του ο Πολίτης, επικεντρωθεί στην έμφυτη προδιάθεση που έχουμε όλοι, σχετικά με την συσσώρευση πλούτου, του πλούτου που αναγνωρίζουν οι Κοινωνίες και οι Πολιτισμοί. Του πλούτου με την άμεση αλλά και υψηλή ανταλλακτική αξία, που δεν είναι άλλος από την απόκτηση της αληθινής γνώσης και της κατάκτησης των Ανθρωπίνων αρετών, του μοναδικού πλούτου που δεν τελειώνει ποτέ, πλούτου που εντός του Πολιτισμού δεν κοστίζει τίποτα, και που μπορεί να καλύψει κάθε ζήτηση όσο μεγάλη και αν είναι αυτή, και τότε βέβαια η Ζωή των Πολιτών γίνεται ευχής έργον.
Σε περιβάλλον Πολιτισμού, ο Πολίτης μέσω της Παιδείας, Μόρφωσης και Εκπαίδευσης γνωρίζει ότι η συσσώρευση χρηματικού υλικού πλούτου, από κάποιον ή κάποιους, είναι θέμα απόφασης των Πολιτών, αν δηλαδή θα δεχθούν ή το επιτρέψουν με την καταναλωτική συμπεριφορά ή την πελατειακή σχέση, να συμβεί κάτι τέτοιο ή όχι, εντός της Πολιτείας των. Δηλαδή μια επιχειρηματική δράση εντός του Πολιτισμού, πάντα συνδέεται ή αποσκοπεί στους Πολίτες, αν πχ δεν υπήρχαν οι Πολίτες στον ρόλο του καταναλωτή ή του αποδέκτη των υπηρεσιών ή αν οι Πολίτες δεν συμφωνούσαν να δοθούν Δημόσιοι πόροι, υποδομές, υπηρεσίες κλπ στην ιδιωτική εκμετάλλευση, τότε δεν θα υπήρχε ούτε η επιχείρηση ούτε τα αναμενόμενα από αυτήν κέρδη. Επίσης ο Πολίτης, με την υπεύθυνη απέναντι στα συμφέροντα της Κοινωνίας του, καταναλωτική συμπεριφορά, θα επιτρέψει την Επιβίωση ή όχι, τις όποιας επιχείρησης εντός της Πολιτείας του, ή θα την καταστήσει άμεσα προβληματική λόγω έλλειψης πελατείας.
Αν λοιπόν η όποια επιχείρηση είναι μεγάλης έκτασης και αφορά όλους τους Πολίτες ή έστω πολλούς, τότε αυτοί ευλόγως και δικαιωματικά αποφασίζουν αν θα δέχονται και με ποιο τρόπο τις υπηρεσίες μιάς τέτοιας ιδιωτικής επιχείρησης, αν θα επιτρέψουν πχ οι δρόμοι να σκαφτούν ελεύθερα για να τοποθετηθούν αγωγοί φυσικού αερίου, ή να μπούν οπτικές ίνες ιδιωτικών τηλεφωνιών και τα πεζοδρόμια να γεμίσουν τζάμπα από καφαο, οι αιθέρες να κατακλύζονται από ισχυρή ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία ή αν θα αναθέσουν στην Πολιτεία τους την δημιουργία ανάλογης επιχείρησης (όπως αυτές που λέγονται Δημόσιες Επιχειρήσεις Κοινής Ωφέλειας), δημιουργώντας στην ουσία έναν απόλυτο επενδυτικό καταναλωτικό και θεμιτό σε κάθε περίπτωση, συνεταιρισμό Πολιτών.
Τα κριτήρια για να παρθεί μια τέτοια απόφαση είναι λογικά και όχι δογματικά
αν δηλαδή η υπάρχουσα ιδιωτική επιχείρηση πληροί κάθε είδους προδιαγραφές, προσφέρει, ή όσο καιρό προσφέρει τις υπηρεσίες της σε επαρκή ποσότητα και ποιότητα και λογική τιμή, και οι πρώτες ύλες προέρχονται από πηγές που εξυπηρετούν την οικονομία της Πολιτείας ή αλλιώς Κοινωνική Οικονομία, πχ προέρχονται από την Πολιτεία, ή από χώρες που η Πολιτεία έχει συμφωνίες αμοιβαίων συναλλαγών και χωρίς τεχνάσματα φοροδιαφυγών, και όλα αυτά πάντα με γνώμονα την εκατέρωθεν άμεση ή έμμεση αυτάρκεια και επάρκεια, και τα όποια κέρδη της επιχείρησης ανακυκλώνονται με διαφάνεια εντός των οικονομικών ορίων της Πολιτείας, τότε δεν υπάρχει λόγος να δημιουργηθεί άλλη όμοια επιχείρηση από την Πολιτεία, ακόμα και αν ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης κατάγεται από αλλού πχ τον πλανήτη ρη.
Όμως η Πολιτεία οφείλει, από την στιγμή που έχει ανάγκη τις υπηρεσίες αυτές, να είναι εν δυνάμει ικανή ανά πάσα στιγμή, να προβεί στην δημιουργία νέας ή την αγορά αυτής της επιχείρησης. Και όταν σε τέτοιες περιπτώσεις λέμε Πολιτεία εννοούμε τους Πολίτες που παίρνουν την απόφαση όλοι σύσσωμοι, ανεξαρτήτως επαγγέλματος, είτε πλούσιοι είτε φτωχοί, εάν πχ η εταιρία σταθερής ή κινητής τηλεφωνίας δεν υπηρετεί τα παραπάνω, τότε πρέπει να αντικατασταθεί από νέα, με τις προδιαγραφές και τους όρους που έχει ανάγκη η Πολιτεία και αυτό πρέπει και μπορεί να γίνει σε μια μόνο μέρα που λέει ο λόγος. |