|
Βέβαια κανείς από τους δανειστές που μας έχει δέσει χειροπόδαρα με μνημόνια και άλλους μηχανισμούς πίεσης (πχ εξωτερικοί εχθροί
), δεν θέλει να παράγουμε απολύτως τίποτα, πόσο μάλλον να παράγουμε παραπάνω από τις ανάγκες μας. Γιατί το επιπλέον των αναγκών μας παραγόμενο προϊόν θα αποτελέσει επιστροφή του χρέους, άρα απεξάρτηση από τα δανεικά. Οι λόγοι που ο κάθε δανειστής δεν θέλει τα παραπάνω είναι αρκετοί, αλλά σχεδόν πάντα οι ίδιοι. Δηλαδή αν εμείς καλύψουμε τις ανάγκες μας με δικά μας προϊόντα, θα πάψει να μας τα πουλάει αυτός, ή έστω δεν θα χρειαζόμαστε τοκοφόρα δανεικά από τον δανειστή για να τα αγοράζουμε από αλλού. Επίσης εάν γίνουμε Αυτάρκεις στα αναγκαία και ανεξάρτητοι οικονομικά, και παράγουμε εκτός από όσα χρειαζόμαστε και κάτι παραπάνω, τότε πουλώντας ή έστω χαρίζοντας αυτό το κάτι παραπάνω, σε κάποιον τρίτο, είναι λογικό αυτόν τον τρίτο να το χάσουν από πελάτη και ο υπάρχων παραγωγός και ο δανειστής που δανείζει αυτόν τον τρίτο, αν βέβαια δεν είναι και ο παραγωγός και ο δανειστής το ίδιο πρόσωπο. Π.χ. η λφα χώρα μας δανείζει ακόμα και με αρνητικό επιτόκιο για να αγοράσουμε πανάκριβα τιμολογημένο στρατιωτικό οπλισμό. Έτσι βλέπουμε να καλλιεργούνται νέοι νόμοι, προκειμένου να εξασφαλιστεί μέσω των μνημονίων, η επιστροφή των δανικών όχι με παραγωγή αλλά με ξεπούλημα του κράτους σε δαύτους. Και επιπλέον τα μνημόνια φροντίζουν για κάθε είδους κέρδη τους δανειστές, με πλάγιες ενέργειες, όπως με διευκόλυνση επιχειρηματικών δραστηριοτήτων των επιχειρήσεων ή των κεφαλαίων των δανειστών, που επενδύονται στην χώρα μας. Έτσι νέοι απίθανοι νόμοι ορίζουν από τον αριθμό των ημερών που θα θεωρείται φρέσκο το γάλα, μέχρι την λειτουργία των ταξί ή των φαρμακείων ή την δημιουργία καζίνο σε κάθε γειτονιά
και ακόμα με πιό απίθανους νόμους, θα ορίζουν λέει τα όρια δανειοδότησης των παικτών του καζίνο. Έτσι βλέπουμε και νόμους που με Φαρισαϊκό ενδιαφέρον φροντίζουν για την απεξάρτηση των παικτών, από το πάθος των τυχερών παιγνιδιών, που όμως το έχουν αναθέσει σε κρατικοδίαιτους φορείς. Δηλαδή χρεώνεται ο λαός, χωρίς να επιβαρύνουν την ιδιωτική πρωτοβουλία και τους επενδυτές τέτοιων επιχειρήσεων, με την απεξάρτηση που οι ίδιοι καλλιεργούν στους εξαρτημένους παίκτες θύματα.
Αυτό μάλιστα το τελευταίο μπορεί να αποτελέσει ένα πολύτομο επιστημονικό σύγγραμμα, αφού από την μία πλευρά έχουμε έναν λαό που κατηγορείται ως μπαταχτσής (μιας που δεν πουλάει την μάνα του ή τα παιδιά του ή έστω τα νεφρά του, για να επιστρέψει τα δάνεια που πήρε από τις κακοδιαχειριζόμενες πρό κρίσης τράπεζες) και έτσι το κράτος τις ανακεφαλαιοποιεί περικόπτοντας από τον μπαταχτσή λαό μισθούς συντάξεις, παροχές υγείας, Παιδείας, ασφάλειας, δικαιοσύνης κλπ, και από την άλλη αυτό το Δημοκρατικό κράτος κάνει ή θα κάνει νόμους, ώστε να παίρνουν δάνεια άτομα εξαρτημένα από το πάθος του τζόγου, που κατά βάθος χρήζουν ιατρικής βοήθειας, την οποία όμως ιατρική βοήθεια δεν την πληρώνουν οι ιδιοκτήτες των ιδιωτικών αυτών επιχειρήσεων από τα κέρδη τους, αλλά όλοι εμείς οι υπόλοιποι που πληρώνουμε φόρους για να υπάρχουν αυτές οι θεραπευτικές κοινότητες και οργανώσεις απεξάρτησης.
Αναπτύσσει λοιπόν το κράτος δικαίου μηχανισμούς δημιουργίας εξαρτημένων συνανθρώπων μας από τον τζόγο, και μετά τους οδηγεί στην τελειωτική καταστροφή δίνοντας τους δάνεια να παίξουν την περιουσία τους. Και μάλιστα στους εξαρτημένους του τζόγου, προτείνει κρατικοδίαιτες και πληρωμένες από τον λαό ιατρικές δομές απεξάρτησης. Χώρια βέβαια που ο νόμιμος τζόγος είναι από την άλλη πλευρά και το συνηθισμένο πλυντήριο παράνομου χρήματος που μπορεί να προέρχεται από ναρκωτικά, σωματεμπορία, μίζες, ληστείες, κλοπές κλπ. Διευκολύνοντας και διαιωνίζοντας την παρανομία.
Ενώ οι εκάστοτε κυβερνώντες με την βιομηχανία των Δημοκρατικών νόμων, νομιμοποιούν το παράλογο, από την μεριά των εκάστοτε υποψηφίων κυβερνώντων, παρατηρούμε ότι όλοι νοιάζονται για τα δίκια του λαού επιστρατεύοντας τη λογική. Έτσι πχ έρχονται κάποιοι και παίρνουν προεκλογικά μέχρι και την επισήμανση του Αριστοτέλη στο περί ρητορικής έργο του, πάνω στην Αντιγόνη του Σοφοκλή, όπου εκεί ακούγεται από την Αντιγόνη το αυτονόητο, ότι δηλαδή το δίκαιο είναι ανώτερο από τον νόμο, και αυτή την φράση όσο είναι αντιπολίτευση τη κάνουν εμβληματικά σημαία τους, και όταν όμως αναλαμβάνουν την εξουσία, καταπατούν κάθε δίκαιο και επικαιροποιούν παλιούς και επιβάλλουν και νέους νόμους που υπηρετούν την εξωχώρια οικονομία των αγορών, την πολυεθνική οικονομία και όχι τον λαό της χώρας, που καρτερικά στην αρχή και χειροπόδαρα δεμένος τώρα, αποδέχεται και υπομένει τους νόμους αυτούς, καθώς και τις καταστροφικές σε βάρος του συνέπειες.
Ασφαλώς και έχει τεράστια σημασία και βαρύτητα η καλά στεκούμενη οικονομία μιας χώρας, όχι βέβαια σε κάθε περίπτωση, αλλά μόνο όταν αυτή η καλά στεκούμενη οικονομία, αντικατοπτρίζει το ότι όλα πάνε καλά με τον λαό, τον κόσμο, ή τους Πολίτες, και όχι όλα να γίνονται με σκοπό το οικονομικό αλλά σε βάρος όλων, δηλαδή της Φύσης, της Οικογένειας, της Κοινωνίας, της Παιδείας, της Μόρφωσης της Εκπαίδευσης, του Πολίτη, της Πόλης, του Πολιτισμού, της Πολιτείας, του Πολιτεύματος και της Δημοκρατίας, αφού το Δίκαιο για το οποίο όλοι κοπτόμεθα από αυτά πηγάζει, και οι νόμοι σε καμία περίπτωση σε μια Δημοκρατία δεν μπορούν να καταστρατηγούν το Κοινωνικό Δίκαιο όπως μας επισημαίνει χιλιάδες χρόνια τώρα η Αντιγόνη του Σοφοκλή, ή και ακόμα χειρότερα οι νόμοι δεν πρέπει να καταστρατηγούν την Κοινωνική Οικονομία με την ευρύτερη έννοια.
Το οικονομικό της χώρας σήμερα σε μεγάλο βαθμό το διαχειρίζονται κάποιοι λίγοι και εκλεκτοί, είτε άμεσα οι ίδιοι, είτε έμμεσα διά των επιστατών τους. Που σημαίνει ότι μερικοί ισχυροί από τον χώρο της ιδιωτικής οικονομίας ντόπιας ή πολυεθνικής, σε συνεργασία με τους προστατευόμενους και συνάμα υποτακτικούς σε αυτούς κυβερνώντες, δηλαδή τους λεγόμενους Πολιτικούς, επιβάλλουν με νόμους τα συμφέροντα τους, ενώ παράλληλα καταπολεμούν κάθε τι που μπορεί να βλάψει τα σχέδια τους. Έτσι στον Δημόσιο λόγο έχουμε αναφορές αόριστες, εσφαλμένες και παραπλανητικές ή και απαξιωτικές πλαγίως αλλά και ευθέως, για την Φύση, για την Οικογένεια, την Κοινωνία, την Παιδεία, τον Πολίτη, την Πολιτεία, το Πολίτευμα, την Δημοκρατία και τα σχετικά θέματα, καθώς και καταστρατήγηση τους. Αυτά πάντα γινόντουσαν, όμως κάποτε έστω και θυμοσοφικά ένα μέρος του λαού αντιδρούσε και διατηρούσε μια αντίσταση και ισορροπία. Τώρα όμως ο στερημένος λαός της χώρας, ανακατεμένος και με άλλους εισαγόμενους εξαθλιωμένους λαούς, για ένα κομμάτι ψωμί αποδέχεται άκριτα τις μεθοδεύσεις των παραπάνω για την Φύση, για την Οικογένεια, την Κοινωνία, την Παιδεία, τον Πολίτη, την Πολιτεία, το Πολίτευμα, την Δημοκρατία και τα σχετικά. Όπως ο σκύλος αποδέχεται άκριτα την διδασκαλία του εκπαιδευτή του για ένα κομμάτι ψωμί, έτσι και ο άνθρωπος, όταν η ανέχεια φέρει στην επιφάνεια το ένστικτο της Επιβίωσης, αποδέχεται ότι τον διδάσκουν αυτοί που τον ταΐζουν με συσσίτια. Τώρα λοιπόν οι επιθετικές αναφορές έχουν πάρει επικίνδυνα τεράστιες διαστάσεις, ειδικά η επιχειρούμενη απαξίωση στην λογική του κόσμου, για τα παραπάνω απαραίτητα συνοδευτικά της Δημοκρατίας. Οπότε τώρα αναγκαστικά μας ενδιαφέρουν πλέον όλους, αφού μας επηρεάζουν και το χειρότερο από όλα, όπως είπαμε και πιο πρίν, είναι ότι έχουν πεισθεί πολλοί από εμάς, ότι τα Κοινωνικά τα Πολιτικά και τα περί Δημοκρατίας θέματα, όχι μόνο είναι δευτερεύοντα, σε σχέση με τα οικονομικά, αλλά έχουν πεισθεί πολλοί ότι αυτά είναι η αιτία όλων αυτών που συμβαίνουν σε αυτή την κακή οικονομικά περίοδο που για χρόνια βρισκόμαστε οι περισσότεροι από εμάς. Χρόνια τώρα τα μαζικά μέσα πλύσης εγκεφάλου του λαού, κελαηδούν αδιάκοπα, αναφερόμενα θετικά στα μνημόνια, στις αγορές, στους οίκους αξιολόγησης, στα φανς, στην αποκρατικοποίηση, στην ιδιωτικοποίηση, στους επενδυτές του εξωτερικού. Παράλληλα κράζουν αρνητικά και παραπλανητικά σε θέματα σχετικά με την Φύση, το κράτος, το Δημόσιο, τον εργαζόμενο, την Κοινωνία, την Παιδεία, την Μόρφωση, τον Πολιτισμό, την Δημοκρατία κλπ. Παράδειγμα το δήθεν ενδιαφέρον τους για την Φύση έχει τον κωδικό κλιματική αλλαγή, το ενδιαφέρον για το Δημόσιο έχει τον κωδικό αποκρατικοποιήσεις, το ενδιαφέρον για τον Πολιτισμό έχει τον κωδικό πολυπολιτισμικότητα, το ενδιαφέρον για την Πολιτιστική Κληρονομιά έχει τον κωδικό οικονομική εκμετάλλευση αρχαιοτήτων, τουριστικός προορισμός, το ενδιαφέρον για την Οικογένεια έχει τον κωδικό γάμοι ομοφυλόφιλων κλπ.
Αυτή η κακή περίοδος έχει γίνει αντιληπτή από τις παρενέργειες που προκαλεί η αδυναμία μας, να καλύψουμε είτε ατομικά και οικογενειακά, είτε συνολικά σαν χώρα, τις ανάγκες μας, μέσω της εργασίας μας, ενώ θα έπρεπε όχι μόνο να καλύπτουμε όλες, σε λογικό βαθμό βέβαια, τις Φυσικές ανάγκες μας, αλλά θα έπρεπε σε κάθε περίπτωση και κάτι να μας περισσεύει από αυτή την εργασία μας. Καθόσον τα πάντα, από τα πραγματικά αναγκαία για την ζωή, μας τα προσφέρει σχεδόν άμεσα και από κτίσεως κόσμου και ανιδιοτελώς, το περιβάλλον του πλανήτη Γή. Οπότε και η όποια μορφή εργασίας που κάνει ή έκανε καθημερινά ο καθένας μας, θα έπρεπε να έχει σαν αποτέλεσμα, εκτός από την απόλυτη κάλυψη των πραγματικών βέβαια αναγκών μας, να μας προσφέρει και κάποιο περισσευούμενο κέρδος για όλους, και όχι μόνο για τους λίγους που έχουν βρεί τον τρόπο όχι απλά να εισπράττουν αυτό το κέρδος οπότε θα λέγαμε χαλάλι τους, αλλά έχουν βρεί τρόπο να το αρπάζουν βάναυσα σε βάρος όλων εμάς των υπολοίπων μέσα από το καταστρατηγημένο σύστημα εξουσίας που μας το παρουσιάζουν ως Πολίτευμα και μάλιστα Δημοκρατικό.
Εδώ βλέπουμε ότι ακόμα και τα άλογα ζώα του πλανήτη, που ζούν ανοργάνωτα με ελάχιστη εργασία, αν δηλαδή ονομάσουμε εργασία την αναζήτηση της τροφής τους, καταφέρνουν να ζούν αιώνες επί αιώνων και μάλιστα χωρίς να χρωστάνε ούτε μία δεκάρα σε κανένα χρηματοπιστωτικό ίδρυμα! Πολλά μάλιστα εξ αυτών των αλόγων ζώων, διατηρούν και αξιόλογε αποταμιεύσεις, για τις δύσκολες μέρες, όπως τα μερμήγκια και οι μέλισσες, ή ακόμη και οι καμήλες καθώς και άλλα ζωντανά που τα καταφέρνουν, αποταμιεύοντας μέσα στο σπίτι τους ή έστω και στις καμπούρες των. Και εμείς οι άνθρωποι, τα Έλλογα όντα, μέσα σε οργανωμένες χώρες και με ατελείωτες ώρες, μέρες και χρόνους εργασίας, πως γίνεται στις καμπούρες μας να έχουμε οι περισσότεροι μόνο χρέη; και να χρωστάμε τα πάντα παντού, αντί να έχουμε συσσωρεμένα τα κέρδη, ατομικά ή κρατικά, από την όποια δουλειά κάνουμε;. Οπότε εδώ τίθεται και το ερώτημα, μήπως δεν είναι δουλειά αυτό που συνολικά κάνουμε;, ή μήπως δουλεύουμε κυρίως για λογαριασμό άλλου εν αγνοία μας και όχι για λογαριασμό των συμφερόντων του εαυτού μας;.
Θα έπρεπε λοιπόν συγκρινόμενοι με τα ζώα σχετικά με την όποια εργασία μας, αν δεν γίνεται να είμαστε όλοι πλούσιοι, να έχουμε έστω, κάποιο Κοινό (Δημόσιο) περισσευούμενο κέρδος ή απόθεμα όπως πχ τα μερμήγκια. Και αυτό το περισσευούμενο Δημόσιο κέρδος σε μια χώρα, δεν είναι αναγκαίο να διανέμεται άμεσα στον κάθε έναν, αλλά μπορεί και έμμεσα να δοθεί με παροχές εξ ίσου προς όλους, όπως παροχές σε ασφάλεια, υγεία, Παιδεία, δικαιοσύνη κλπ πράγματα που αποτελούν την βάση και την προϋπόθεση για μια ανθρώπινη ζωή που τώρα πεντακάθαρα δεν ζούμε. Πράγματα που σιγά-σιγά και έντεχνα φθίνουν, ξεθωριάζουν, εξαφανίζονται από τα συμφέροντα που τα θυσιάζουν στον βωμό της ιδιωτικής οικονομίας και μάλιστα με την σύμφωνη γνώμη και συγκατάθεση μεγάλης μερίδας του λαού, που για μια μπουκιά ψωμί έχει δεχθεί και δέχεται καθημερινά τεράστια πλύση εγκεφάλου και έτσι έχει φθάσει στο σημείο να νομίζει ο λαός αυτός, ότι διεκδικεί το συμφέρον του πουλώντας το ή χαρίζοντας το, ή αναθέτοντας το σε άλλους, λύκους στην ουσία, που απλά έχουν ντυθεί με προβιά προβάτου. Και ενώ από γενιά σε γενιά προσέφερε τα απαραίτητα ο λαός για την δημιουργία Κοινών υποδομών για όλες της σημαντικές ανάγκες του, τώρα το κράτος χαρίζει τις υποδομές ανεμπόδιστα σε ανερυθρίαστους ιδιώτες προς οικονομική εκμετάλλευση. Και εκμετάλλευση των Κοινών υποδομών δηλαδή των Δημοσίων επιχειρήσεων σημαίνει εκμετάλλευση των αναγκών του λαού. Συμβαίνει άραγε κάτι ανάλογο με τα αποθέματα τροφίμων των μερμηγκιών, θα μπορούσε ποτέ τα μερμήγκια να αναθέσουν την εκμετάλλευση των αποθηκών τους σε επενδυτές;. Από την άλλη ποιο είναι το κέρδος των μελισσών στην κυψέλη του επενδυτή μελισσοκόμου; Ο αδιάκοπος τρύγος του μελιού τους το καλοκαίρι, και τον χειμώνα οι χημικές τροφές που προσφέρει ο μελισσοκόμος στο μελίσσι;
Ενώ λοιπόν από αρχαιοτάτων χρόνων, εκτός από την περίπτωση που οι ανάγκες του λαού, λόγω αύξησης του πληθυσμού, ξεπερνούσαν τα όρια των φυσικών πόρων της χώρας, σε κάθε άλλη περίπτωση, η αύξηση του πληθυσμού, είχε πάντα σαν αποτέλεσμα, την αύξηση όλων των θετικών παραμέτρων, που επηρέαζαν θετικά την ζωή του λαού της χώρας αυτής. Με αποτέλεσμα από την αύξηση του πληθυσμού, να ωφελείται ο Πολίτης σε Δημοκρατίες, ή οι άρχοντες στα διάφορα άλλα συστήματα εξουσίας, και ανάλογα και ο λαός.
Το ζητούμενο λοιπόν σε μια χώρα είναι, αν όχι η αύξηση του από γενιά σε γενιά υπάρχοντος πληθυσμού της, τουλάχιστον η διατήρηση και όχι η μείωση του, όπως βλέπουμε να συμβαίνει στις μέρες μας στην Ελλάδα. Εκτός και αν βέβαια ο ζωτικός χώρος για τον Ελληνικό λαό, έχει μικρύνει ή κάποιοι σκοπεύουν να του τον μικρύνουν, ευνοώντας για τον λόγο αυτόν, με κάθε τρόπο την μείωση του αριθμού των Ελλήνων, είτε με μείωση των γεννήσεων, ή με την μετανάστευση, ενώ παράλληλα η καθημερινή ανεξέλεγκτη και μη είσοδος πολυπολιτισμικών κοσμοπολιτών, απεσταλμένων ή εξαναγκασμένων από τις παρενέργειες και επεμβάσεις στις χώρες τους από την παγκοσμιοποίηση, προκαλεί νέα και κάθε μορφής προβλήματα σε αυτά που καθημερινά αντιμετωπίζουν οι Έλληνες, όπως παρανομία, καθώς παράνομα βρίσκονται στην χώρα, όπως παραοικονομία καθώς είναι αδύνατον να εσοδεύσουν νόμιμα, παρανόμως ευρισκόμενοι στην χώρα, και ακόμα χειρότερα αυτοί οι άνθρωποι πέφτουν θύματα απάνθρωπης αλλά και κάθε μορφής εκμετάλλευσης τους, συμπαρασύροντας σε υποβάθμιση έννοιες σχετικές με την ανθρώπινη υπόσταση την Δικαιοσύνη την Πολιτική, υποβαθμίζοντας την ζωή όλων μας. Και ενώ οι πονηροί Ευρωπαϊκοί νόμοι οι φτιαγμένοι στα μέτρα των οικονομικών συμφερόντων που διατηρούν τους ψευδοπολιτικούς στην εξουσία για να υπηρετούν την ΄Πολιτικη τους, από την μια μιλάνε για Ευρωπαϊκή Ένωση και από την άλλη λένε ότι η χώρα εισόδου των παράνομων μεταναστών θα είναι και η χώρα παραμονής τους. Διαχωρίζοντας έτσι την Ευρωπαϊκή ένωση σε χώρες θύματα και μη. Βλέπουμε ότι η ελεύθερη διασπορά τους σε ολόκληρη την Ευρώπη, δεν συμβαδίζει με τα ανθρωπιστικά συμφέροντα τους, εκτός όσων από αυτούς χρειάζονται προς εκμετάλλευση στις βιομηχανίες τους. Βέβαια το μεγάλο κέρδος όσων βρίσκονται υψηλά στην πυραμίδα της απάτης των λαών της Ευρωπαϊκής ένωσης, είναι το γεγονός ότι αυτοί οι εκτός Ευρωπαϊκής ένωσης προερχόμενοι παράνομοι και λαθραίοι μετανάστες, το πρώτο πράγμα που παθαίνουν ερχόμενοι στην Ευρώπη είναι ότι αποδέχονται ανεπιφύλακτα το Ευρωπαϊκό νομισματικό σύστημα, και αυτοί αλλά και οι χώρες από όπου αυτοί προέρχονται, στις οποίες στέλνουν και τα χρήματα που καταφέρνουν να αποκτήσουν εδώ. Με αποτέλεσμα την αντίστοιχη ζήτηση και αποδοχή του νομισματικού συστήματος από της χώρες αυτές, και έτσι οι έχοντες και κατέχοντες το νομισματικό σύστημα του ευρώ, πετυχαίνουν αποφυγή της πληθωριστικής υποτίμησης του, και άλλα πολλά όπως και το ενδιαφέρον των χωρών αυτών, να συνεργαστούν μαζί της ή και να ενταχθούν στην ένωση, και εκ τούτου την παραπέρα εκμετάλλευσης τους, από αυτούς που όπως είπαμε βρίσκονται υψηλά στην πυραμίδα της απάτης των λαών της Ευρωπαϊκής ένωσης. Καθώς αυτοί θα ορίσουν τα προγράμματα συνεργασίας ή σύγκλισης των οικονομιών των νέων χωρών, που παρασκηνιακά όμως εξυπηρετούν τα δικά τους οικονομικά συμφέροντα, αφού αυτοί γνωρίζουν από πριν τι θα συμβεί, πχ τι έργα θα επιβάλλουν στις διάφορες χώρες, είτε με δικά των κεφάλαια είτε με κεφάλαια των χωρών μελών και προετοιμάζουν ανάλογα με τις κατάλληλες πληροφορίες τα ιδιωτικά τους οικονομικά συμφέροντα, ώστε να αρπάξουν την ευκαιρία. Αν τα χρόνια της δραχμής αφήναμε με τον ίδιο τρόπο τα σύνορα της Ελλάδος ανοικτά, σε ίσο αριθμό μεταναστών με τον σημερινό, θα είχαμε τεράστια αντιπληθωριστικά οφέλη, που τώρα κερδίζει το ευρώ και αυτοί που μας το δανείζουν, καθώς έτσι τότε θα είχε γίνει η δραχμή ανάρπαστη, θα έπαιρνε κάθε μέρα παραπάνω αξία από την αυξημένη ζήτηση και αποδοχή από τις χώρες των μεταναστών, όπως ανάλογα παίρνει τώρα αξία το ευρώ, όπως και κάποτε ακόμα περισσότερο με τον ίδιο τρόπο έπαιρνε αξία το δολάριο.
Έτσι λοιπόν τα κάθε μορφής συμβαίνοντα στην χώρα δεν στέκουν λογικά, ώστε να μένει ο καθένας μας απαθής, στην εξόντωση ή διάλυση ενός λαού και της χώρας του, εξαιτίας των δήθεν οικονομικών προβλημάτων που έχει η χώρα αυτή. Δεν στέκει λογικά να παραμένει ένας Δημοκράτης απαθής στην μείωση του πληθυσμού, είτε από τους ποικίλους θανάτους, είτε από την μείωση των γεννήσεων και την κατευθυνόμενη μετανάστευση του λαού καθώς αυτά τα πράγματα, το αληθινά Δημοκρατικό Πολίτευμα, όχι μόνο δεν τα επιτρέπει, αλλά και αγωνίζεται οργανωμένα για να μην συμβαίνουν, καθώς πχ ο εξαναγκασμός σε μετανάστευση ή αλλιώς σε εξορία, είναι για τους Πολιτισμένους τιμωρία και όχι ευκαιρία για καλύτερη ζωή, διαφορετικά τα παρελθόντα χρόνια, των Πολιτικών διωγμών, εξοριών και των μεταναστεύσεων που έζησε η Ελλάδα, θα έπρεπε να τα γράφαμε με χρυσά γράμματα στην ιστορία μας και όχι με μελανά, που τώρα και πολύ σωστά, αυτά είναι γραμμένα. |
