|
Η λέξη ηθικός, ηθικό και ήθος εντός του Πολιτισμού σημαίνει τις συνήθειες των Πολιτών, που συμβαδίζουν με την λογική, τους σκοπούς και τα συμφέροντα της Κοινωνίας και βέβαια είναι γνωστό πλέον ότι σε κάθε περίπτωση τα συμφέροντα της Κοινωνίας σταθερά περιστρέφονται γύρω από την Επιβίωση Όλων. Και η πραγματική ηθική, η ηθική του Πολιτισμού, δεν έχει καμία σχέση με διάφορες άλλες ηθικές δήθεν φιλοσόφων, που προστάζουν τον κάθε ανθρωπάκο του λαού, να υπηρετήσει πιστά και αναντίρρητα, τις όποιες διαταγές των όποιων κυβερνώντων, τις διαταγές τις εξουσίας, όποιες και με όποιο περιεχόμενο και αν είναι αυτές οι διαταγές
Γιατί αν ήταν έτσι η ηθική, αν δηλαδή η ηθική δεν πηγάζει από την Κοινωνία και τους σταθερούς ανά τους αιώνες σκοπούς και τους στόχους της, αλλά πηγάζει από μια εξουσία διαφοροποιημένη και άσχετη προς την παραπάνω Κοινωνία, τότε και μετά βεβαιότητας ο Β΄ παγκόσμιος πόλεμος δεν έχει τίποτα άλλο να μας δείξει, παρά τους ηθικότατους εμπνευστές και τους εξ ίσου ηθικούς στρατιώτες που ηθικότατα αγωνίστηκαν για την πραγματοποίηση του. Όμως ο Β παγκόσμιος όπως και κάθε ανάλογος πόλεμος στερείται ηθικής. Η ηθική είναι συνειδητή επιλογή του Πολίτη που αποσκοπεί στην εξυπηρέτηση των σκοπών της Κοινωνίας του και όχι η κατευθυνόμενη με την βία συμπεριφορά του λαού από την όποια εξουσία του. λλωστε καμία Κοινωνία δεν εξυπηρετεί τους σκοπούς της ύπαρξης της, κάνοντας επιθετικό, κατακτητικό, φονικό ή κάθε άλλης μορφής καταστροφικό πόλεμο εναντίων άλλων λαών.
Η ποιότητα της ηθικής, είναι ανάλογη της ποιότητας του επιπέδου της Κοινωνίας και κατά προέκταση του Πολιτισμού που αυτή η Κοινωνία έχει αναπτύξει. Π.χ. είναι γνωστό πλέον ότι η Κοινωνία αποσκοπεί στην Επιβίωση των μελών της, δηλαδή στην Επιβίωση των Οικογενειών και στην αποτροπή οτιδήποτε αντιθέτου προς την Επιβίωση της Οικογένειας. Θα σκεφτεί όμως κάποιος, ότι και εκτός Πολιτισμού, στην περίπτωση που κάτι αντιβαίνει στην Επιβίωση μιας Οικογένειας, πχ σε ένα φέουδο ή σε μια χώρα σαν αυτή που ζούμε τώρα, τότε και για αυτό το κάτι, επεμβαίνει και το αντιμετωπίζει ο νόμος.
Εδώ βέβαια είναι ευκαιρία να τονίσουμε ότι είναι διαφορετικό να είναι παρατηρητής ο νόμος, δηλαδή ένας εκπρόσωπος του, που ανάλογα την περίπτωση είναι ένας ή περισσότεροι άνθρωποι που θα εμφανιστούν κατόπιν εορτής, και διαφορετικό το να είναι παρατηρητής η Κοινωνία, δηλαδή όλοι οι μετέχοντες σε αυτήν άνθρωποι και μάλιστα όχι απλοί άνθρωποι αλλά Πολίτες.
Αλλιώς θα την γλυτώσει ο γιός της χήρας ή το κάθε άλλο άτυχο παιδάκι, από τον έμπορα των ναρκωτικών ή από τον ομοφυλόφιλο ή άλλο παιδεραστή, ή από τον οπαδοποιό ή τον φανατικοποιό αν η προσοχή της γειτονιάς είναι στραμμένη πάνω του με Κοινωνικά κριτήρια, και αλλιώς αν νοιαστεί μόνο η αστυνομία όταν το παιδί αυτό, έχει πια έχει πέσει στα δίκτυα ή στα χέρια των παραπάνω. Και επί πλέον καμία αξία δεν έχει, όσοι αγανακτισμένοι συγγενείς και φίλοι και αν βρεθούν στα δικαστήρια, στα νοσοκομεία ή στα νεκροταφεία και κατόπιν εορτής θέλουν να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους, αφού πιά το κακό έγινε. Επιπλέον από την άλλη πλευρά η επαυξημένη και προληπτική προσοχή στα τυχόν θύματα, αυτομάτως σε ένα Κοινωνικό περιβάλλον, δεν ευνοεί την καλλιέργεια θυτών.
Αντιλαμβανόμαστε βέβαια ότι ο κάθε κατεστραμμένος με αυτούς αλλά και με τους τόσους άλλους τρόπους νέος, πιθανότατα τα επόμενα χρόνια να λειτουργεί και αυτός καταστροφικά, παρασύροντας άλλους νέους σε ότι αυτός έχει εθιστεί, που και αυτοί με την σειρά τους θα παρασύρουν άλλους κοκ. Πράγμα που σημαίνει ότι αυτοί οι άνθρωποι πέραν των συνηθισμένων και Κοινών αναγκών, θα έχουν και άλλες επιπλέον ανάγκες, που πιθανότατα να τους αποτρέπουν από την συμμετοχή τους με τρόπο ικανοποιητικό στα Κοινά θέματα, που έχουμε θέσει ως Κοινωνία, θέματα που εξυπηρετούνται καλύτερα με την συμβολή όλων, ενώ η μη συμμετοχή κάποιων αυξάνει αναλογικά τις υποχρεώσεις των υπολοίπων. Και βέβαια τότε η ευθύνη θα βαρύνει εμάς που δεν φροντίσαμε να μην συμβεί το όποιο τέτοιο κακό.
Επανερχόμενοι στην ηθική μπορούμε να πούμε ότι πχ ηθικοί στα πλαίσια του Πολιτισμού, ανάμεσα στα άλλα είναι όσοι Πολίτες κάνουν Οικογένεια και ανήθικοι είναι όσοι με διάφορους τρόπους πχ με μοιχεία προκαλούν προβλήματα σε υπάρχουσες Οικογένειες. Ανήθικο λοιπόν είναι και όταν κάποιοι προσπαθούν να υποβαθμίσουν στα μάτια του κόσμου τον θεσμό της Οικογένειας, πχ καταργώντας την μη φορολόγηση της προίκας ή καταργώντας την ίδια την προίκα, δηλαδή την αφορολόγητη μεταβίβαση οικογενειακών περιουσιακών στοιχείων όταν και όπου υπάρχουν από την γονική Οικογένεια προς στην νέα Οικογένεια, και αυτή την καταπάτηση εθιμικών δικαιωμάτων την βαπτίζουν πρόοδο και φεμινισμό, ενώ στην πραγματικότητα είναι ανηθικότητα και εξυπηρέτηση των φορο εισπρακτικών συμφερόντων των κυβερνώντων. Με πρόσχημα τα δήθεν δικαιώματα της γυναίκας
, τότε γιατί δεν θεσμοθετούν την προίκα και τα ανάλογα δικαιώματα στον άνδρα που παντρεύεται, αφού αυτός δεν παραπονιέται για ΄ισότητα
; Γιατί απλά θα χαθούν φόροι μεταβίβασης περιουσίας που τώρα παίρνουν δημοκρατικά οι κυβερνώντες από την ισότητα των δύο(?) φύλων.
Ανήθικο είναι λοιπόν κάποιοι να διεκδικούν δικαιώματα που έχουν δοθεί στο παραδοσιακό ζευγάρωμα των ανθρώπων, με τον πανάρχαιο θεσμό του γάμου και με σκοπό την Οικογένεια, και σε άλλων μορφών ζευγαρώματα, όπως πχ σκύλων ή ομοφυλόφιλων. Και ενώ υπάρχουν ομοφυλόφιλοι που δυστυχώς όχι όλοι, αλλά πιστεύουμε οι περισσότεροι, είναι άνθρωποι αξιοπρεπείς και υψηλού επιπέδου, που η προσωπική τους ζωή είναι διακριτική και δεν προκαλεί καμία παρενέργεια ή περιέργεια στον περίγυρο τους, υπάρχουν και άλλοι που διακατέχονται από έντονο πάθος, ανάλογο του πάθους των άρρωστων σεξουαλικά ετεροφυλόφιλων, που τα θέματα των σαρκικών παθών μονοπωλούν το ενδιαφέρον τους, και όλη η ζωή τους περιστρέφεται μανιωδώς γύρω από αυτά, και ζητούν αντί ψυχολογικής βοήθειας
να τους αναγνωριστεί αυτό που μετά από κάποια στιγμή της ζωής τους υποδύονται και στην φαντασία τους θεωρούν ότι είναι. Θεωρούν δηλαδή ότι είναι άνδρες ενός άνδρα που υποδύεται την γυναίκα ή ότι είναι γυναίκες μιας γυναίκας που υποδύεται τον άνδρα.
Ερχόμαστε λοιπόν στο σήμερα και βλέπουμε ότι κάποιοι του ίδιου φύλου υποδυόμενοι το ζευγάρι όχι επί σκηνής αλλά Δημοσίως, να διεκδικούν την αναγνώριση της σχέσης τους ως οικογενειακής. Διεκδικούν να μπορούν με μία πράξη γάμου, να κάνουν μεταβίβαση περιουσιών και συντάξεων με χαμηλό συντελεστή φορολογίας, να έχουν δικαιώματα υιοθεσίας κλπ. Με παρόμοιο δηλαδή τρόπο θα μπορούσε ο καθένας να βάλει μια πινακίδα στο σπίτι του που να γράφει πχ Βιομηχανία Μετάλλου και χωρίς να παράγει τίποτα να απολαμβάνει φορολογικές ή άλλες διευκολύνσεις που απολαμβάνουν οι αντίστοιχοι βιομήχανοι. Βέβαια το θέμα δεν είναι τι διεκδικούν οι κάθε λογής άνθρωποι που ευρίσκονται κολλημένοι στην πρώτη φάση της ζωής, υποκινούμενοι από τα πάθη τους, ή τους προστάτες, που αποσκοπούν σε ψήφους, αλλά το θέμα είναι ότι η πραγματική Κοινωνία, όταν και όπου υπάρχει ή μελλοντικά υπάρξει, δεν θα καθίσει ποτέ να ασχοληθεί με νόμους που δεν έχουν να κάνουν με τους σκοπούς της ύπαρξης της. Βέβαια εδώ οι δήθεν Δημοκρατίες βρίσκουν ευκαιρία να εκμεταλλευτούν τα ακόλαστα πάθη του λαού, και δίνουν δικαιώματα άσχετα προς τις πραγματικές ανάγκες του ανθρώπου, σε κομμάτια του λαού, με στόχο να εισπράξουν από αυτούς και ψευδώς, την μαρτυρία και αναγνώριση της Δημοκρατικής κυβέρνησης. Ενώ ένα απλοϊκό ερώτημα, προς πάντες εμάς, μπορεί να τεθεί ανά πάσα στιγμή, ενδιαφέρεσαι για μια ασφαλή και αξιοπρεπή Επιβίωση Όλων μας; ρα και εσένα του ίδιου; Αν ναι, τότε πρέπει να υπακούσουμε σε κάποιους κανόνες που αποβλέπουν μόνο σε αυτό που όλοι από Κοινού επιθυμούμε. ν όχι, τότε πρέπει να αναζητήσουμε αλλού ένα μέρος που έχει τους κανόνες που εμείς δεχόμεθα ή ένα μέρος που δέχεται τους κανόνες που εμείς θέλουμε να επιβάλουμε.
Βέβαια σε μία πραγματική Κοινωνία ο Πολιτισμός της αυτά και άλλα παρόμοια φαινόμενα που η αιτία τους είναι τα γνωστά από αρχαιοτάτων χρόνων ανθρώπινα πάθη, με την Παιδεία και την Μόρφωση τα κατευνάζει, αφού ο Πολίτης μαθαίνει σταδιακά από την παιδική του ηλικία και σε βάθος, τα σχετικά με τις ορμές και τα ένστικτα του και τους όποιους πιθανούς συνδυασμούς και εκδοχές, και έτσι είναι σε θέση να ελέγχει και να αποφεύγει, να αναπτύξει πάθη, που μετά θα αναγκαστεί να γίνει θύμα και υπηρέτης των. Ενώ από την άλλη πλευρά εύκολα βλέπουμε, ότι τα συμφέροντα που στασιάζουν, γιατί δεν εξυπηρετούνται από την ύπαρξη Κοινωνιών και Πολιτισμών, από Δημοκρατίες και Κοινωνικές ηθικές, ενθαρρύνουν και προτρέπουν τον λαό με τα μέσα που διαθέτουν, και συμβάλλουν στην δημιουργία στρατιών ανθρώπων με πάθη, πάθη που έρχονται σε αντιπαράθεση με την Κοινωνική ηθική, ώστε όλους αυτούς να τους χρησιμοποιούν ως ακούσιους συμμάχους και άμισθους αποδομητές της όποιας Κοινωνίας.
Τα ήθη και τα έθιμα είναι οι άγραφοι νόμοι των Πολιτών που τονίζουν, ποια είναι τα αποδεκτά και ποια τα μη αποδεκτά από αυτά που μπορούν να πράξουν οι άνθρωποι, εντός της μιάς ή της άλλης Κοινωνίας, χωρίς να χαλάσουν την Κοινωνία, δηλαδή την Κοινή συμφωνία για την Επιβίωση Όλων. Τα ήθη αυτά επιλέγονται αποκλειστικά και μόνο γιά την εξυπηρέτηση των σκοπών και την προστασία της Κοινωνίας αυτής. Βέβαια και σε περιβάλλον διάφορο του Πολιτισμού συναντάμε ήθη και έθιμα, αλλά τούτα διαφέρουν από αυτά του Πολιτισμού κυρίως στο ότι δεν αποσκοπούν σε Κοινωνικούς σκοπούς αφού εκεί δεν υπάρχει συνειδητή και επίσημα αποδεκτή Κοινωνία με σκοπούς και στόχους που 100% αφορούν Όλους. Στα ηθικά Νικομάχεια ο Αριστοτέλης αναφέρεται σε τρία από τα ήθη που είναι άξια αποφυγής, την Θηριωδία την Κακία και την Ακράτεια. Δεν είναι τυχαίο που το αντίθετο της Εγκράτειας , η Ακράτεια, στις μέρες μας καλλιεργείται στο έπακρο, καθώς είναι βασικό συστατικό της μηχανής του Δυτικού καταναλωτικού κόσμου.
Τα ήθη και τα έθιμα της κάθε Κοινωνίας, είναι συνήθειες που έχουν παρελθόν όχι πολλών ετών, αλλά πολλών γενεών. Έχουν δοκιμαστεί και ελεγχθεί από όλες τις προηγούμενες γενιές για την αναγκαιότητα και αποτελεσματικότητα τους, και έχουν υποστεί κάθε αναγκαίο εκσυγχρονισμό ώστε να συμβαδίζουν με το Κοινωνικό σήμερα. Έτσι λοιπόν αν κάπου οι σύζυγοι έχουν διαφορετική τοποθέτηση από την κρατούσα Κοινωνική άποψη και νομοθεσία πχ σχετικά με την μοιχεία, τότε κάτι δεν πάει καλά όχι βέβαια με τον θεσμό του γάμου, αλλά με το ανδρόγυνο, και το πιθανότερο είναι να μην προέρχεται αυτό το ανδρόγυνο από τον ίδιο Πολιτισμό, ή να μην προέρχεται καν από Πολιτισμό, και όπου έχουμε τέτοια ανδρόγυνα, επανερχόμενοι στις ψηφοφορίες που λέγαμε νωρίτερα, είτε ψηφήσουν και οι δύο σύζυγοι, από κάθε Οικογένεια, που τα μέλη της έχουν διαφορές, είτε ένας, είτε κανένας, το πρόβλημα της Ομόνοιας στο ζευγάρι, θα παραμένει πρόβλημα, και αυτό είναι και το σημαντικότερο, μιας που αυτό έχει προεκτάσεις στην Κοινωνία και τον Πολιτισμό της, αφού πιθανότατα τα παιδιά τέτοιων Οικογενειών, θα αμφιταλαντεύονται στα θέματα αυτά και θα έχουν την προδιάθεση να αμφισβητήσουν και άλλα θέματα. Πράγματα και καταστάσεις που τελικά δεν βοηθούν την μετατροπή του ανθρώπου σε συνειδητό Πολίτη και ικανό να υπηρετεί τα σημαντικά προσωπικά του συμφέροντα μέσω της υπηρέτησης των Κοινών συμφερόντων, πράγματα που όλα αυτά μαζί συμβάλλουν και στο Πολίτευμα της Δημοκρατίας, ένα μοναδικό Πολίτευμα που δεν αποσκοπεί στις ψηφοφορίες, αλλά στην ανάδειξη των καλύτερων αποφάσεων που υπηρετούν τους γνωστούς σε όλους μας σκοπούς της Κοινωνίας.
Συχνά πολλοί ερευνούν με ενδιαφέρον τα διάφορα ήθη και έθιμα των Πολιτισμών ή των απλών λαών. Χαρακτηριστική και πασίγνωστη είναι ή θα έπρεπε να είναι η παρακάτω ιστορία από τον Ηρόδοτο, όπου στο βιβλίο του Θάλεια, μας αναφέρει την έρευνα που έκανε εκείνα τα πρό Χριστού χρόνια, ο Πέρσης βασιλιάς Δαρείος, σχετικά με τις διαφορές στις νομοθεσίες τα ήθη και τα έθιμα μεταξύ λαών Πολιτισμένων ή όχι. Το συμπέρασμα λοιπόν ήταν, ότι οι άνθρωποι που τώρα συμβιούν, αλλά όμως προέρχονται από διαφορετικούς λαούς, δεν δέχονται την απόρριψη των όποιων συνηθειών είχαν και την αποδοχή της διαφορετικής μορφής συνηθειών των άλλων λαών, που τώρα με αυτούς συνυπάρχουν, και εκ τούτου το συμπέρασμα είναι αυτονόητο, ότι δηλαδή δεν γίνεται να συμβιώνουν, με φυσικό και αβίαστο τρόπο, μέσα στην ίδια χώρα Πολιτισμένη ή όχι, λαοί, που έχουν διαφορές μεταξύ τους. Όπως αυτές που έχουν να κάνουν με τον τρόπο ζωής, τους νόμους, τα ήθη και έθιμα ή οτι άλλο σχετικό. |
