|
Δεν προσφέρει λοιπόν σε κάθε περίπτωση και η κάθε ελευθερία την καλώς νοούμενη Δημοκρατία, όμως όπου υπάρχει η απαιτούμενη και η κατάλληλη Ελευθερία και μαζί η προδιάθεση μέσω της Κοινωνίας για Δημοκρατία, τότε η Δημοκρατία σε περιβάλλον Κοινωνικής Ελευθερίας, διευκολύνει την μετατροπή της Ζωής, σε αξιοζήλευτη Ζωή, κατάλληλη για Ανθρώπους. Η Δημοκρατία λοιπόν όχι μόνο δεν προσφέρει ελευθερία, αλλά έχει ανάγκη την ελευθερία, και μάλιστα όχι την όποια ελευθερία, αλλά την Ελευθερία που χαρακτηρίζει τον νθρωπο. Η Δημοκρατία λοιπόν έχει σαν προϋπόθεση την ύπαρξη Ελεύθερων Ανθρώπων, και μάλιστα ελεύθερων όχι μόνο από σωματική σκλαβιά, που όταν και όπου υπάρχει τέτοια σκλαβιά, τότε οι άνθρωποι αυτοί πρέπει πρώτα να αγωνιστούν ακόμη και μέχρι θανάτου, για να αποκτήσουν την ελευθερία τους, αλλά η Δημοκρατία έχει ανάγκη από κάτι δυσκολότερο, έχει ανάγκη από Ανθρώπους πνευματικά και ψυχικά ελεύθερους, Ελεύθερους και από πάθη και από κακούς δαίμονες, δηλαδή Ανθρώπους Ελεύθερους και από κακές συνήθειες και από κακές ιδεοληψίες.
(Όρσε μωρέ άνθρωπος, που θέλει να λευτερώσει τον τόπο του και δεν μπορεί να λευτερωθεί ο ίδιος από ένα συνήθειο.) Πως θα ελευθερώσω τα αδέλφια μου και τον τόπο μου, είχε πεί κάποτε στα χρόνια των αγώνων του, για την απελευθέρωση της Ελλάδος, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, αν δεν μπορώ εγώ να ελευθερωθώ από το πάθος του καπνίσματος;. Και αν η απελευθέρωση, από την συμβατική σκλαβιά, είναι κάτι το δύσκολο, τότε απείρως δυσκολότερο, είναι να απελευθερωθούν οι πολλοί, από τα όποια ψυχικά πάθη και συνήθειες τους, για να μπορέσουν μετά, μέσα στο ελεύθερο πνευματικό και ψυχικό τους περιβάλλον, να καλλιεργήσουν και να στηρίξουν την πραγματική Δημοκρατία, πάντα μέσα από τις αναγκαίες προϋποθέσεις της. Διαφορετικά τι άλλο παρά ονειροπολούμε, αν νομίζουμε όταν ευρισκόμενοι, υπό την επήρεια παθών, νοιαζόμαστε για τίποτα άλλο πλήν την ικανοποίηση τους;. Και συχνά όταν βλέπουμε τις διάφορες εξουσίες να μας διευκολύνουν στα πάθη μας αυτά, τις κατατάσσουμε ακόμα περισσότερο στις Δημοκρατικές. Γιατί τι άλλο, από διευκόλυνση των σαρκικών παθών είναι, η με κάθε τρόπο υπενθύμιση τους από τα ΜΜΕ, η διευκόλυνση της πορνείας, η άνευ μέριμνας και φροντίδας παρουσία ενηλίκων και ανηλίκων μεταναστών, ανδρών και γυναικών ανάμεσα μας;. Τι άλλο από διευκόλυνση του πάθους των ναρκωτικών είναι η άνευ ουσιαστικής καταστολής και η διακίνηση των ανάμεσα μας;. Τι άλλο από διευκόλυνση του πάθους του άβουλου θεατή της ζωής, είναι τα ανούσια και βλαβερά θεάματα που κατακλύζουν ανεξέλεγκτα την καθημερινή μας ζωή; και μάλιστα χωρίς την δυνατότητα αντίλογου (γιατί τα μέσα είναι ιδιωτικά και αν δεν μας αρέσουν να αλλάξουμε λέει κανάλι). Τι άλλο από διευκόλυνση του πάθους του τζόγου είναι τα άπειρα τυχερά παιγνίδια, τα καζίνο, οι χαρτοπαιχτικές κλπ που έχουν κατακλύσει την ζωή μας;.
Όπου βέβαια υπάρχει πραγματική Δημοκρατία τότε αυτή προστατεύει, σέβεται και συντηρεί την αληθινή Ελευθερία, στην πλήρη βέβαια μορφή της και όχι στην κακώς νοούμενη της. Και αν αξίζει να αγωνιστούμε για την Δημοκρατία, και αν ο σεβασμός, η προτίμηση και η φήμη, έχουν δίκαια δοθεί στην Δημοκρατία, τότε αυτή θα πρέπει να έχει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, και πρέπει να τα αναζητήσουμε, να τα βρούμε και να τα γνωρίσουμε ώστε να μην κάνουμε πλέον λάθη σχετικά με αυτήν.
Σήμερα σε μεγάλο βαθμό στον Δημόσιο λόγο, το τι είναι Δημοκρατία και το τι είναι Δημοκρατικό μας το ορίζουν κατά το συμφεροντολογικό τους δοκούν, δηλαδή κατά τα συμφέροντα της πίστης τους, μιας πίστης που συνήθως εδράζει στην τσέπη τους αυτοί που διαθέτουν τα ΜΜΕ. Καθώς με τα ΜΜΕ αυτά, προβάλλονται σε βαθμό πλύσης εγκεφάλου οι διαπιστευμένοι υποστηριζόμενοι επιστάτες τους, οι αυτοαποκαλούμενοι Πολιτικοί. Αυτοί δήθεν γνωρίζουν την απόλυτη αλήθεια για την Δημοκρατία, την εκπροσωπούν αποκλειστικά και έτσι την διδάσκουν και στον λαό, και όλα αυτά βέβαια για λογαριασμό των αφεντικών τους. Και τα αφεντικά τους είναι αυτοί που τους διαθέτουν τα ΜΜΕ και τα απαιτούμενα χρήματα ώστε οι αυτοαποκαλούμενοι Πολιτικοί να διατηρούνται με θετικό τρόπο, στην επιφάνεια της δημοσιότητας. Και έτσι να αντλούν και να διατηρούν μέσω αυτής της δημοσιότητας το απαιτούμενο κομματικό πελατολόγιο, υποστηρικτές και ψηφοφόρους, που κάθε 3-4 χρόνια με την ψήφο τους, δίνουν εν λευκώ το δικαίωμα στους αυτοαποκαλούμενους Πολιτικούς να αποφασίζουν Δημοκρατικά ότι επιθυμούν τα παραπάνω αφεντικά. Παραδείγματος χάριν αφού πάρουν την εξουσία στα χέρια τους μετά αποφασίζουν για λογαριασμό του λαού τι όνομα θα συναινέσουν να δωθεί σε διπλανή χώρα χωρίς να έχουν καμία εξουσιοδότηση από τον λαό, και την πράξη τους αυτή την κατατάσσουν στις Δημοκρατικές.
Υπάρχει λοιπόν ένας καθορισμένος κύκλος ανάδειξης και προστασίας των δήθεν Δημοκρατικών Πολιτικών. Εντός αυτού του κύκλου δραστηριοποιούνται αν μη τι άλλο παρά θεατρικοί θίασοι, συνεννοημένοι μεταξύ τους. Θίασοι που εκπροσωπούν διάφορες προβεβλημένες από τα ΜΜΕ, τάσεις ή δήθεν ιδεολογίες. Αυτοί οι θίασοι παίζουν όλους τους ρόλους που τραβούν κάθε εποχή το ενδιαφέρον του λαού, όπως τον ρόλο του καλού και του κακού, του αριστερού και του δεξιού, του οικολόγου και του αντιοικολόγου, του ένθεου και του άθεου, του κομμουνιστή και του καπιταλιστή, του εθνικιστή και του διεθνιστή, του ρωσόφιλου, του γαλλόφιλου, του γερμανόφιλου, του αμερικανόφιλου, του πράσινου, του βένετου, του ομοφυλόφιλου, του ετεροφυλόφιλου, του παιδόφιλου, του κτηνοβάτη
τα ενδιάμεσα τα ανάμεικτα τα ακραία και τα αντίθετα κλπ. Δηλαδή καλλιεργούν την διχόνοια, διαιρώντας τον λαό σε διάφορες ομάδες, κάνοντας τον να πιστεύει, ότι μόνο με το Α ή το Β κόμμα και την δήθεν ιδεολογία, θα πετύχει ο λαός το μεγάλο ζητούμενο. Και αυτό το μεγάλο ζητούμενο δεν είναι βέβαια αυτός καθαυτός ο πραγματικός πλούτος, ο πλούτος της πραγματικής Ζωής, αλλά ένα ελάχιστο τμήμα του, το ατομικό-οικονομικό, με το οποίο ο λαός ελπίζει ότι θα ικανοποιήσει τα πάθη που του καλλιεργούν οι παραπάνω αφέντες. Αυτός ο διαιρεμένος λαός πιστεύει, εύχεται και ελπίζει ότι μέσω του ενός ή του άλλου κόμματος θα πετύχει κάποια οικονομική άνεση, (δουλειές, μισθούς, συντάξεις, εργολαβίες, δημόσια έργα, προμήθειες κ.α.). Ονειρεύεται αυτός ο λαός μία ατομική οικονομική άνεση, που θα του επιτρέψει από το να έχει να φάει, αν τώρα πεινά, μέχρι να αποκτήσει τόσα χρήματα ώστε όλοι οι άλλοι οι κατώτεροι οικονομικά να γίνουν υπηρέτες του. Πράγμα βέβαια που για να συμβεί θα πρέπει οι άλλοι , όσο γίνεται περισσότεροι να μην μπορέσουν ποτέ να τα καταφέρουν σε αυτό το οικονομικό. Μάλιστα αν είναι δυνατόν να μην έχουν να φάνε. Γιατί αν έχουν όλοι να φάνε, αν μπορούν όλοι με την εργασία τους να εξασφαλίσουν τα προς το ζείν, τότε κανείς δεν θα θέλει να γίνει υπηρέτης κανενός. Το χρήμα θα απομυθοποιηθεί, και οι θίασοι των πολιτικάντηδων θα σχολάσουν. Και για να μην καταρρεύσει το σύστημα ο λαός κατευθύνεται ανάλογα, ώστε να εύχεται συνήθως και να επιδιώκει δύο πράγματα, το ένα αφορά τον ατομικό οικονομικό πλούτο και το άλλο αφορά την μη απόκτηση οικονομικού πλούτου από τους άλλους, τους ανταγωνιστές, πράγμα που συνοψίζεται και από την φράση που αναφέρεται στο ότι, κάποιοι ευχόμεθα να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα. Και έτσι ο λαός τρέχει και δεν φτάνει με τις ιδεολογίες των κομμάτων, που προεκλογικά όλα τα κόμματα είναι αντίθετα μεταξύ τους, αλλά μετά τις εκλογές δια μαγείας τα βρίσκουν και μονιασμένες οι πρώην δήθεν αντίπαλες ιδεολογικά παρατάξεις, για το καλό της χώρας, κάνουν μια συγκυβέρνηση και κυβερνούν Δημοκρατικά τον λαό για 3-4 χρόνια, υπηρετώντας τις ανάγκες των αφεντικών τους. |
