Δεν μας είναι δύσκολο, αναζητώντας την εμφάνιση του Πολίτη, της Πόλης, του Πολιτισμού, της Πολιτείας, του Πολιτεύματος και τελικά της Δημοκρατίας, μέσα από μια λογική εξήγηση που να έχει σαν βάση της την Κοινωνία των Οικογενειών, να φανταστούμε, ότι σε κάποιο χώρο κάποτε προκύπτει αρχικά μια μικρή Κοινωνία Οικογενειών, δηλαδή μερικές Οικογένειες που συνυπάρχουν και συνειδητά και αυτοβούλως συμμαχούν με σκοπό την εξασφάλιση και διευκόλυνση της ζωής των. Οικογένειες που από μερικές στην αρχή, γίνονται με τον χρόνο ας πούμε 50 ή 100. Αυτές οι Οικογένειες έχουν Κοινές εμπειρίες, γνώσεις και συνήθειες αφού έχουν Κοινό παρελθόν και παρόν, καθώς και παρόμοια σωματικά και πνευματικά και ψυχικά χαρακτηριστικά, καθόσον προέρχονται όλες από τις ίδιες λίγες αρχικές Οικογένειες. Στην αρχή κατοικούν σε ένα χωριό και στην συνέχεια αυξανόμενες δημιουργούν ας πούμε, 10 κοντινά χωριά, από 100 Οικογένειες σε κάθε χωριό. Αυτά τα χωριά είναι κτισμένα πλησίον των περιοχών γής που είχαν υπό τον έλεγχο και την εκμετάλλευση τους αυτές οι Οικογένειες. Και τα παραγόμενα από τις Οικογένειες κάθε χωριού προϊόντα και υπηρεσίες, κάλυπταν μερικώς και συμπληρωματικά και τις ανάγκες των Οικογενειών και των άλλων χωριών.
Παράλληλα με τις άλλες τους δραστηριότητες έφτιαχναν και συντηρούσαν υποδομές όχι μόνο στα χωριά τους αλλά και μεταξύ των χωριών, όπως Κοινούς δρόμους και Κοινά σημεία που διευκόλυναν τις μεταξύ των συναντήσεις, είχαν Κοινές συνήθειες κλπ, ώστε να είναι εφικτή κάθε μορφής συναλλαγή μεταξύ των ανθρώπων των χωριών, για την αλληλοκάλυψη των αναγκών τους. Κάλυψη όλων των πιθανών αναγκών, που εξασφαλίζουν κατά το δυνατόν, την Επιβίωση τους. Επιβίωση που υποστηρίζεται από τους σκοπούς και τους στόχους της Κοινής ύπαρξης τους. Έτσι όλα αυτά μαζί τα χωριά, αποτελούσαν παράλληλα και μία Πόλη. Αυτή η Πόλη από την στιγμή που κάλυπτε όλες τις ανάγκες της Κοινωνίας, και ήταν ένας επαρκής στο σύνολο του τόπος, αυτόνομος και αυτάρκης με βάση τις ανάγκες, της Κοινωνίας, τότε με μία λέξη, αυτή η Πόλη ονομαζόταν και ονομάζεται χώρα, ή κράτος, ή Πολιτεία, δηλαδή χώρα των Πολιτών.
Εννοείται βέβαια ότι θα την ονομάσουμε με καμάρι και χαρά αυτή την Πόλη Πολιτεία, με μιά απαραίτητη προϋπόθεση, ότι τον έλεγχο και την φροντίδα της, την είχαν και την έχουν από Κοινού όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που την απάρτιζαν, και που όλοι μαζί αποτελούσαν την Κοινωνία της, άνθρωποι με Κοινό παρελθόν και πολλά Κοινά χαρακτηριστικά γνώσεις και συνήθειες. νθρωποι που ονομάζονταν τότε, αλλά και σήμερα συνεχίζουν να ονομάζονται, όταν και όπου υπάρχουν με όμοιους όρους και συνθήκες, Πολίτες.
Αν όμως το πάνω χέρι στην διοίκηση αυτού του επαρκή, αυτόνομου και αυτάρκη τόπου δεν το είχαν όλοι οι Πολίτες αλλά το είχε ένας βασιλιάς, τότε δεν θα είχαμε Πολιτεία αλλά Βασίλειο, όσο καλός και άξιος και χαρισματικός και αν ήταν αυτός ο βασιλιάς, ακόμα και αν έκανε κάθε μέρα εκλογές για να τον εκλέγει ο λαός.
Αλλιώς αν πάλι το πάνω χέρι στην διοίκηση του επαρκή, αυτόνομου και αυτάρκη τόπου δεν το είχαν όλοι οι Πολίτες αλλά το είχε ένας αυτοκράτορας, τότε δεν θα είχαμε Πολιτεία αλλά Αυτοκρατορία, όσο καλός και άξιος και χαρισματικός και αν ήταν αυτός ο αυτοκράτορας ακόμα και αν έκανε κάθε μέρα εκλογές για να τον εκλέγει ο λαός.
Ενώ αν το πάνω χέρι στην διοίκηση του επαρκή, αυτόνομου και αυτάρκη τόπου δεν το είχαν όλοι οι Πολίτες αλλά το είχαν κάποιοι λίγοι άνθρωποι, τότε δεν θα είχαμε πάλι Πολιτεία αλλά Ολιγαρχία, όσο καλοί και άξιοι και χαρισματικοί και αν ήταν αυτοί οι ολιγάρχες ακόμα και αν έκαναν κάθε μέρα εκλογές για να τους εκλέγει ο λαός
και ούτω κάθε εξής. Στην Πολιτεία λοιπόν το πάνω χέρι το έχουν οι Πολίτες, δηλαδή στην Πολιτεία άρχουν οι Πολίτες και άρχουν αναλογικά, αλλά επειδή δεν υπάρχει λαός παρά μονάχα Πολίτες τότε έχει ο καθένας τους υπό την εξουσία του έναν μόνο Πολίτη, τον εαυτό του, και ταυτόχρονα έχει υπό τον έλεγχο του όλους τους άλλους. Αυτός ο τρόπος αρχής και ο αναγκαίος προς τούτο τρόπος ζωής των Πολιτών ονομάζεται Πολιτισμός. |