Ιδιοφυής ανακάλυψη του ανθρώπινου γένους, ή δώρο του Θεού προς τους ανθρώπους ο Πολιτισμός, ώστε να μην αποδεκατίζονται από το περιβάλλον οι άνθρωποι μόνοι και αβοήθητοι ή και αναμεταξύ τους; Όποια και να είναι η απάντηση, η αξία του πραγματικού Πολιτισμού είναι μοναδική. Και στην προσπάθεια μας να την κατανοήσουμε, θα ξεκινήσουμε την αναζήτηση σχετικά με τις βάσεις και τα αίτια του Πολιτισμού, με όσο γίνεται πιο απλές σκέψεις, πηγαίνοντας πίσω σε μια υποθετική αλλά πολύ πιθανή εποχή, των αρχαίων χρόνων, όπου οι άνθρωποι συχνά χώρια ο καθένας, ή σε μικρές περιστασιακά ομάδες, αγωνιζόντουσαν λίγοι-λίγοι να Επιβιώσουν, αντιμετωπίζοντας έτσι τις δυσκολίες και καλύπτοντας τις ανάγκες της ζωής. Ανάγκες που η ανθρώπινη, όπως και των άλλων ζωντανών οργανισμών, Φύση, ξέρει να τις καθορίζει και να τις εκφράζει μέσω ορμών και επιθυμιών και ενστίκτων, φυσικές ανάγκες που δεν περνούν απαρατήρητες, γίνονται, εμφανείς, έντονες και απαιτητικές, που όπως και σήμερα έτσι και οι άνθρωποι του παρελθόντος προσπαθούσαν να τις καλύψουν και να Επιβιώσουν, μια που και αυτή η ίδια η Επιβίωση, μέσα από το έντονο ένστικτο της αυτοσυντήρησης, ήταν και τότε όπως είναι και τώρα, πάγιο και καθημερινό ζητούμενο όλων των πλασμάτων.
Η καθημερινότητα και η εμπειρία που προέκυπτε, από τον κάθε αγώνα Επιβίωσης, δίδασκε ανάμεσα στα άλλα, ότι μία υπάρχουσα ομάδα έστω από λίγους ανθρώπους, στον Κοινό κίνδυνο τα καταφέρνει καλύτερα από τον έναν, και ακόμη ότι οι πολλοί άνθρωποι στα δύσκολα τα έφερναν βόλτα σχεδόν πάντα, καλύτερα από τους λίγους. Λέγοντας τα έφερναν βόλτα καλύτερα, εννοούμε όλες τις σχετικές παραμέτρους της ζωής, όπως ποσότητα, ποιότητα, διάρκεια κλπ. Λέγοντας ομάδα, την εννοούμε με μια μορφή οργάνωσης, καθώς και με την ύπαρξη κάποιων κανόνων μεταξύ των, άρα και με την δυνατότητα συνεννόησης, πράγμα που απαιτεί συνύπαρξη μεγάλης διάρκειας και όχι ευκαιριακής. Μια τέτοια ομάδα αποτελούμενη από μερικούς ανθρώπους, όχι μόνο δεν ήταν δύσκολο να προκύψει, αλλά αντίθετα ήταν όπως είναι και σήμερα, ότι το πιό φυσικό και εύκολο, αφού η Φύση οδηγούσε και οδηγεί τους ανθρώπους, στο ζευγάρωμα και την αναπαραγωγή και παράλληλα με φυσικές διαδικασίες και λειτουργίες μέσα στο σώμα και την ψυχή, πχ με ορμόνες, τον έρωτα κλπ ευνοούσε και ευνοεί την τάση για την συνύπαρξη του αρχικού ζευγαριού, αλλά πολύ περισσότερο ευνοούσε και ευνοεί την παρατεταμένη συνύπαρξη της γυναίκας μητέρας, με το παιδί ή τα παιδιά. |