|
Επανερχόμενοι στα σχετικά με την Κοινωνία, μπορούμε όχι απλά να υποθέσουμε την προδιάθεση των ανθρώπων για αυτήν, αλλά μάλλον πρέπει να είμαστε βέβαιοι ότι αδιάκοπα την αναζητούν. Ακόμα και πριν την εμφάνιση των Πολιτών, δηλαδή των ανθρώπων που είχαν αποκτήσει αρχίζοντας από την παιδική τους κιόλας ηλικία, τις σχετικές με την Κοινωνία γνώσεις, δηλαδή τις γνώσεις που προσφέρει κυρίως η λεγόμενη Παιδεία και συμπληρώνουν η Μόρφωση και η Εκπαίδευση, γνώσεις που μετέτρεπαν τους κατόχους των από απλούς ανθρώπους και λαό, σε Πολίτες, Πολίτες που γνωρίζουν ότι η Κοινωνία είναι μία διαχρονική Συμφωνία αποφασισμένων Οικογενειών στο να συμβάλλουν όλες, ώστε να υπάρχει για Όλους μια ελάχιστη Κοινή Επιβίωση και Κοινή προστασία και ασφάλεια από κάθε κίνδυνο, Κοινό ή ατομικό, καθώς και ότι άλλο χρειάζεται ώστε αυτή η ασφαλής κατάσταση να εδραιωθεί και να διαιωνιστεί. Υπήρξε λοιπόν περίοδος που πριν πάρουν σάρκα και οστά τα παραπάνω, η προδιάθεση προς την Κοινωνία μέσω των φυσικών ορμών και ενστίκτων ήταν εύκολο και πολύ λογικό να συναντάται συχνά.
Ακόμα και στις μέρες μας, ενώ αυτή η Κοινωνία έχει καταστρατηγηθεί, βλέπουμε έντονα αποτυπωμένη στην λογική του λαού αλλά και στους νόμους, (νόμους απομεινάρια Κοινωνικής λογικής και Πολιτισμού,) την πρόθεση θεωρητικά τουλάχιστον, για ασφάλεια και προστασία του λαού, κάτι όμως που δυστυχώς δεν απολαμβάνουν όλοι. Εξετάζοντας τα πράγματα, παρατηρούμε με ευκολία ότι, αυτή η έστω και υποτυπώδης Κοινωνική προδιάθεση, και οι νόμοι απομεινάρια της Κοινωνικής λογικής και του Πολιτισμού, δεν μας επιτρέπουν ούτε βέβαια μας προτρέπουν να αυτοδικούμε, πχ παίρνοντας στα χέρια μας την προστασία της Ζωής μας, έχοντας ένα κουμπούρι στην τσέπη, όπως συμβαίνει σχετικά εύκολα πχ στην Αμερική, όπου εκεί κάποτε το κράτος δημιουργήθηκε χωρίς καμία Κοινωνική λογική αλλά με την βία των μεταναστών και ο ισχυρός εκεί δεν είναι η Κοινωνία αλλά όποιος μπορεί να επιβιώσει σε βάρος του άλλου, βέβαια μέσα στα όρια της κουλτούρας τους, διαφορετικά θα κληθεί όποιος υπερβάλλει να πληρώσει φόρο ή πρόστιμο.
Οι εδώ υπάρχοντες λοιπόν νόμοι, τα απομεινάρια αυτά της Κοινωνικής λογικής αν μη τι άλλο, μας λένε ότι η κάθε μορφής προστασία και ασφάλεια μας, είναι υπόθεση όλων των υπολοίπων, κάτι βέβαια που για να ισχύσει και να εφαρμοστεί στην πράξη, προϋποθέτει την ύπαρξη Πολιτών και όχι λαού, διότι αν δεν υπάρχουν Πολίτες αλλά λαός, τότε ζείς σε ένα περιβάλλον όπως αυτό που ζούμε τώρα, καθησυχαστικό και αφοπλιστικό μεν, αλλά καταστροφικά επικίνδυνο δε. Κάτι που συχνά το διαπιστώνουμε όταν κοιτάμε τους απολογισμούς σε περίπτωση κλοπών, ληστειών, φόνων, βιασμών, πυρκαγιών, σεισμών, πλημμυρών, ναυαγίων, αεροπορικών, σιδηροδρομικών, οδικών καταστροφών και ατυχημάτων, όπου θρηνώντας τα θύματα μαθαίνουμε ότι κάποιοι δεν ενήργησαν έγκαιρα και υπεύθυνα, ώστε πχ η πυρκαγιά να μην πάρει διαστάσεις, δεν φρόντισαν να έχουν φτιαχτεί δρόμοι διαφυγής, να εφαρμοστεί ή να αναθεωρηθεί ο αντισεισμικός κανονισμός, δεν έγιναν οι σωστοί έλεγχοι, η κατάλληλη πρόληψη εγκληματικότητας, αστυνόμευση, ενημέρωση κλπ κλπ και όλα αυτά γιατί στα διάφορα κρατικά ή ιδιωτικά πόστα δεν υπάρχουν Πολίτες αλλά απλός λαός που νοιάζεται μόνο για το τώρα του εαυτούλη του, πράγμα που εξυπηρετεί και τους εκάστοτε κυβερνώντες.
Στην Ελλάδα το μέχρι πρότινος καλοστεκούμενο Δημόσιο σύστημα υγείας, (όπου τώρα τελεί υπό έντεχνη κατάρρευση, με απώτερο σκοπό την επικράτηση των ιδιωτικών νοσοκομείων και συστημάτων υγείας), τότε που ακόμη στεκόταν στα πόδια του, μπορούσε ο κάθε ένας, είτε Έλληνας είτε αλλοδαπός, είτε ασφαλισμένος είτε όχι, εύκολα να απολαύσει τις υπηρεσίες του. Δηλαδή αρκούσε κάποιος να δηλώσει ασθενής για να τον δεχθούν σε όλα τα κρατικά νοσοκομεία όπου τα επιτελεία των γιατρών έσπευδαν για να τον κάνουν (καλώς ή κακώς) καλά.
Σε αντίθεση όμως με τα παραπάνω, σε άλλα μέρη πχ στα τύπου Αμερικής προοδευμένα κράτη, ούτε παλιά αλλά ούτε και σήμερα δεν σε βάζουν καν σε ράτζο στον διάδρομο ή στην αυλή νοσοκομείου, αν δεν έχεις χρήματα ή επαρκή ιατρική ασφάλεια και μάλιστα τέτοια που να καλύπτει και το συγκεκριμένο πρόβλημα υγείας που σε οδήγησε στο νοσοκομείο. |
