|
Ο Πολιτισμός που είναι προϋπόθεση για την ύπαρξη της Δημοκρατίας έχει και αυτός προϋποθέσεις. Και η μεγάλη προϋπόθεση του πραγματικού Πολιτισμού είναι ο Πολίτης. Προϋπόθεση δε για την ύπαρξη του Πολίτη είναι η Κοινωνία. Πολίτης είναι ο άνθρωπός που έχει πρώτα διδαχθεί τα σχετικά με την Κοινωνία και μετά υποστηρίζει και προσφέρει τα αναγκαία για την εδραίωση και διατήρηση του Πολιτισμού του, ενός Πολιτισμού ο οποίος πάντα κινείται στα πλαίσια των αρχών της Κοινωνίας. ρα ο Πολίτης φροντίζοντας και υποστηρίζοντας τα αναγκαία για την εδραίωση του Πολιτισμού του, με άλλα λόγια, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να υπηρετεί τους σκοπούς και τους στόχους της Κοινωνίας του, σκοποί και στόχοι που δεν είναι άλλοι από την Επιβίωση Όλων σε ένα επιθυμητό από όλους επίπεδο, κάτι που όλοι συμβάλλουν σε αυτό, και τελικά όλοι δικαιωματικά απολαμβάνουν από αυτό. ρα πάλι, ο Πολίτης φροντίζοντας και υποστηρίζοντας τα αναγκαία για την εδραίωση του Πολιτισμού του δεν κάνει τίποτα διαφορετικό από το να υποστηρίζει την διατήρηση της ύπαρξης του.
Θα αναρωτηθούμε ίσως, αν εξ αρχής όλες οι ομάδες των Οικογενειών που ζούσαν κάποτε εδώ και εκεί, είχαν συγκεντρώσει γνώσεις και αν είχαν συνειδητή Κοινωνία;, δηλαδή είχαν συνειδητά Κοινό στόχο και σκοπό την από Κοινού Επιβίωση; και αυτό το φρόντιζαν οι Πολίτες σε περιβάλλον Πολιτισμού κλπ;, πιθανότατα όχι ή έστω όχι σε μεγάλο βαθμό, και σίγουρα όχι αυτές οι Οικογένειες που είχαν συγκεντρωθεί γύρω από έναν άρχοντα, ή βασιλιά, ή αυτοκράτορα, με φημολογούμενες θεϊκές, ή υπερφυσικές ή έστω άλλες διάφορες δυνάμεις, και γνώσεις, και ικανότητες. Ένας τέτοιος άρχοντας συνήθως φρόντιζε να τακτοποιεί ευκαιριακά, κάποιες ανάγκες και καθησύχαζε την κάθε ανησυχία των μελών των Οικογενειών που ζούσαν υπό την αρχηγία του, καλλιεργώντας και κάποιον σχετικό μύθο γύρω από το πρόσωπο και τις ικανότητες του, μύθο που εδραίωνε και διευκόλυνε μηχανικά την κυριαρχία του επί των άλλων, και στον βαθμό που το πετύχαινε, τότε αυτό λειτουργούσε εφησυχαστικά, με αποτέλεσμα σε συνδυασμό με άλλες εξαρτήσεις που προωθούσε να μην αναζητούν οι υποτελείς αλλού την σωτηρία τους παρά μόνο σε αυτόν, ενώ όταν αποτύγχανε τότε μοιρολατρικά τις συνέπειες τις αποδεχόντουσαν όσοι Επιβίωναν. Αυτοί βέβαια που Επιβίωναν, πιθανότατα σε μεγάλο ποσοστό, εθισμένοι όπως ήταν στην παρουσία αρχηγού, να τον αναζητούσαν όπου αλλού μπορούσαν να βρούν κάτι ανάλογο. Ενώ ένα μικρότερο ποσοστό Οικογενειών πιθανολογώντας πάλι, πιστεύουμε ότι ίσως να προσπαθούσε να Επιβιώσει με ενωμένες τις δικές του δυνάμεις ανακαλύπτοντας την Κοινωνία.
Εμείς περιοριζόμαστε τώρα στον χώρο της αρχαίας Ελλάδος, εκεί όπου κάποια στιγμή για κάποιους τέτοιους ή άλλους λόγους και αιτίες, κάνει καθαρά την εμφάνιση της ανάμεσα σε υπάρχουσες Οικογένειες, η Κοινωνία, διαγράφοντας μια πορεία γνωστή σε εμάς που ξεκινά τουλάχιστον από τα χρόνια του Σόλωνος και φτάνει έως τον Κλεισθένη όπου εμφανίζεται η συνειδητή Δημοκρατία. Η Κοινωνία δηλαδή ο Κοινός νούς και συνειδητός Κοινός σκοπός των Οικογενειών, για Επιβίωση όλων και αντιμετώπιση από Κοινού των Κοινών προβλημάτων ή θεμάτων, με την συμβολή όλων και με την χρήση Κοινών γνώσεων και κανόνων. Η συμβολή δε στα Κοινά ή αλλιώς και Δημόσια, είναι υλική, πχ με την αλληλοβοήθεια και ανταλλαγή των αναγκαίων, την Κοινή εργασία κλπ, και άϋλη με την πνευματική συμμετοχή και ηθική συμβολή όλων, δηλαδή με την αποδοχή, τήρηση αλλά και βελτίωση των Κοινών γνώσεων και των συνήθειών που η λογική αντλεί από τις γνώσεις αυτές, δημιουργώντας κανόνες ζωής. Η Κοινωνία, δηλαδή ο αφιερωμένος από Όλους Νούς στον Κοινό σκοπό για Επιβίωση, ή αλλιώς το Κοινό Αγαθό, αρχίζει να εκμεταλλεύεται την δύναμη της, που βασίζεται όχι στην παθητική συνύπαρξη των μελών της, αλλά στην ενεργή συμπόρευση και συστράτευση όλων για τους Κοινούς σκοπούς και στόχους που συνειδητά και αβίαστα έχουν αποδεχθεί και ενεργά πλέον υπηρετούν. |
