Το πάνω χέρι λοιπόν στην διοίκηση της Πολιτείας το έχουν πάντα οι Πολίτες, που βέβαια, για να είναι Πολίτες συν τοις άλλοις κατέχουν και όλες τις απαραίτητες για την διοίκηση της Πολιτείας γνώσεις. Οι απαραίτητες για την διοίκηση της Πολιτείας γνώσεις, κάποτε στην αρχή της ύπαρξης των Πολιτειών, αποκτήθηκαν από τους Πολίτες εμπειρικά. Μετά όμως με το πέρασμα του χρόνου, αυτές οι γνώσεις, διδασκόντουσαν από γενιά σε γενιά. Αν δεν διδάσκονται αυτές οι γνώσεις, τότε οι νέοι της κάθε γενιάς δεν θα μπορούσαν να φανταστούν την αναγκαιότητα τους ώστε να τις αναζητήσουν. Καθώς όσοι γεννηθούν σε περιβάλλον Πολιτισμού αλλά και σε κάθε άλλο περιβάλλον, πολλά γύρω τους τα θεωρούν τυχαίες ή περιττές επιλογές και αυθύπαρκτες καταστάσεις, όπως τα νομίζει και ο κάθε αμύητος περί των πραγμάτων του Πολιτισμού επισκέπτης. Διδάσκονται λοιπόν στους νέους, οι γνώσεις οι σχετικές με την Πολιτεία, τον Πολιτισμό και την Κοινωνία. Και μάλιστα διαρκώς βελτιούμενες και προσαρμοσμένες στις όποιες νέες ανάγκες και δεδομένα. Με βάση πάντα τους σκοπούς και τους στόχους της Κοινωνίας τους και ποτέ με βάση την επίτευξη άλλων άσχετων προς την Κοινωνία στόχων. Και αυτές οι γνώσεις προς τους νέους αποτελούσαν και αποτελούν τον καλύτερο πάντα τρόπο εξυπηρέτησης των διαχρονικών αναγκών και προσδοκιών της προαναφερθείσας Κοινωνίας.
Αυτές τις γνώσεις, που έδιναν οι Πολίτες μιάς Πολιτείας, στα νέα παιδιά, ώστε από την παιδική ηλικία να καθοδηγηθούν στην Κοινωνική λογική, τις ονόμαζαν τότε, αλλά συνεχίζουν και σήμερα να τις ονομάζουν Παιδεία. Ενώ το πάνω χέρι στην διοίκηση της Πολιτείας, που κάτω από αυτά τα δεδομένα δεν ήταν άλλο από την βουλή, δηλαδή την επιθυμία, απόφαση και το πνεύμα των Πολιτών, για το πώς θέλουν να αντιμετωπίζουν τα Κοινά πράγματα, ώστε αυτά να εξασφαλίζουν την Επιβίωση τους, ονομάστηκε Πολίτευμα. Και ο καθημερινός τρόπος ζωής των Πολιτών, ο εναρμονισμένος, ο προσαρμοσμένος και στοχευμένος, στις αρχές, τους σκοπούς και στόχους της Κοινωνίας ονομάστηκε όπως είπαμε Πολιτισμός. |