|
Σε αντίθεση με τον κάθε πραγματικό Πολιτισμό όπως αυτόν των αρχαίων Ελλήνων, που δεν άφηνε τίποτα πραγματικά άξιο, χρήσιμο και ωφέλιμο να πάει χαμένο, αρκεί να ήταν πραγματικά χρήσιμο και ωφέλιμο, και όχι μόνο ευχάριστο για τους απλούς ανθρώπους, αλλά έπρεπε δηλαδή να ωφελεί τους πάντες, να μην προκαλεί αδικία και αναίδεια και η ωφελιμότητα του να είναι διαρκής και όχι προσωρινή, καθώς αυτό ήταν και είναι αρκετό, ώστε κάθε τι που πραγματικά υπηρετεί τον Πολιτισμό, να γίνεται εύκολα αποδεκτό από όλους τους λογικά σκεπτόμενους, και έμπειρους από την ζωή ανθρώπους, που μετέχουν σε αυτόν τον Πολιτισμό. Σε αντίθετη λοιπόν πλευρά με τα παραπάνω βρίσκονται τα περιβάλλοντα άνευ Πολιτισμού, όπου το κυρίαρχο είναι το ευχάριστο και το πρόσκαιρο, όσο και αν αυτό στην καλύτερη περίπτωση είναι ανώφελο ή στην χειρότερη βλαβερό, άδικο και αναιδές. Και ενώ η Φύση παρουσιάζει δύο τουλάχιστον φάσεις ζωής εμφανέστατες σε όλα τα όντα. Την φάση που το κάθε ζωντανό γεννιέται και απολαμβάνει την ζωή δεχόμενο ότι έχει ανάγκη από το περιβάλλον, μέχρι να ολοκληρωθεί ως οργανισμός. Και την φάση που έχει ολοκληρωθεί και απολαμβάνει την ζωή προσφέροντας ότι η Φύση του, το έχει προικίσει να προσφέρει. Σε περιβάλλοντα λοιπόν εκτός Πολιτισμού βλέπουμε τον άνθρωπο να μένει σε όλη του την ζωή προσκολλημένος στην πρώτη φάση, αυτή που απολαμβάνει την ζωή μόνο δεχόμενος. Ζωή που δεν ολοκληρώνεται, ζωή που θα ήταν η μισή και όχι το ένα τρίτο της, αν για τον νθρωπο δεν υπήρχε και τρίτη φάση Ζωής, αυτή που απολαμβάνει με την θεωρία των πραγμάτων, δηλαδή με την πνευματική Ζωή, ζωή που μπορεί να βιώσει μόνο όταν έχει επιτυχώς περάσει τις δύο πρώτες φάσεις της ζωής.
Αυτόν λοιπόν τον Πολιτισμό που συμβαδίζει με την Φύση και πού έδωσε την δύναμη στον νθρωπο να κάνει ξεχωριστά πράγματα, θα τον αναλύσουμε χωρίζοντας τον στα διάφορα τμήματα που τον συνθέτουν, με σκοπό να τον κάνουμε κτήμα μας, έστω στον ελάχιστο βαθμό που μας επιτρέπει, όχι μόνο η όποια ικανότητα διαθέτουμε για να αντιληφθούμε, αλλά και λόγω της ισχυρής αλλά και αρνητικής επίδρασης που δεχόμαστε, από την παρουσία παρωπίδων που μας έχει ηθελημένα ή άθελα εφοδιάσει, το περιβάλλον που ζούμε από γεννησιμιού μας, και δυσκολευόμαστε στην αρχή τουλάχιστον, να δούμε καθαρά τα σχετικά με την Δημοκρατία πράγματα. Γιατί δεν έχουμε ξεχάσει βέβαια ότι όλα αυτά τα λέμε για να εξηγήσουμε τι σημαίνει Δημοκρατία σε τι διαφέρει από τα διάφορα συστήματα εξουσίας των λαών, και ακόμη θέλουμε να ανακαλύψουμε πού οφείλει την φήμη και την αξία της.
Αναφερόμαστε λοιπόν τώρα στον Πολιτισμό που είναι και η προϋπόθεση για την εδραίωση της Δημοκρατίας. Όταν και όπου δεν υπάρχει Πολιτισμός, τότε δεν μπορεί να υπάρξει και το Πολίτευμα που λέγεται Δημοκρατία, χωρίς Πολιτισμό δεν μπορούμε να έχουμε με κανένα τρόπο Δημοκρατία, παρά μόνο κάποια παρωδία Δημοκρατίας, ή λαοκρατία, ή και ακόμα χειρότερα οχλοκρατία, ή κάποιο από τα υπόλοιπα συστήματα εξουσίας και κυριαρχίας επι των λαών, όπως φεουδαρχία, ολιγαρχία, ηγεμονία, τυραννία κλπ, πράγμα που θα εξετάσουμε και παρακάτω. Όποιος λοιπόν θέλει να αγωνιστεί για την Δημοκρατία πρέπει πριν και πρώτα από όλα να αγωνιστεί για τον Πολιτισμό, και όχι βέβαια για την βαρβαρότητα ή την πολυπολιτισμικότητα. Και είναι γνωστό πλέον πως θεωρούμε ότι ο Πολιτισμός προϋποθέτει την ύπαρξη Πολιτών. Και οι Πολίτες δημιουργούν εδραιώνουν και συντηρούν την Δημοκρατία και όχι το αντίθετο, Πολίτες που έχουν μεταξύ τους Κοινά χαρακτηριστικά σε όλα τα επίπεδα και στα θέματα που απαιτεί η δημιουργική συνύπαρξη Ανθρώπων, συνύπαρξη που στηρίζεται στην Σοφία, την Δικαιοσύνη, στην Αιδώ και την τέχνη των Πολιτών δηλαδή την αβίαστη και επί σκοπό συνύπαρξη Ανθρώπων, που εδραιώνει Πολιτισμούς και Δημοκρατίες. |
