|
Ράβε ξήλωνε θα πεί κάποιος, καθώς τέτοιες σκέψεις και πράξεις, όταν έχουν σωστή πορεία, τότε και τα αποτελέσματα τους είναι τελικώς θετικά, διαφορετικά συμβαίνει το αντίθετο. Δηλαδή είναι αρνητικό να προκύπτουν κάποια στιγμή, κάπου, υπεράριθμοι και πλεονάζοντες υπάλληλοι, που όμως έστω και έτσι, και αυτό δεν πρέπει να το παραβλέπουμε, μειώνουν την ανεργία και τα επιδόματα ανεργίας, που ίσως θα έπρεπε να παίρνουν, αν ήταν άνεργοι αυτοί οι υπεράριθμοι. Δηλαδή το κακό δεν είναι πραγματικά τόσο μεγάλο όσο φαίνεται αρχικά, και το σημαντικότερο είναι, ότι κάποια στιγμή εφόσον αυτοί οι υπεράριθμοι υπάλληλοι είναι πραγματικοί Πολίτες, με Κοινωνική Παιδεία, Κοινωνική Μόρφωση και Κοινωνική Εκπαίδευση, άρα γνώστες της Κοινωνικής Οικονομίας και ζούν σε μια Πολιτεία με Πολιτισμό και Πολίτευμα τότε θα ζητήσουν από μόνοι τους εργασία σε κάποιον τομέα, όπου πραγματικά θα μπορούν να προσφέρουν στην Κοινωνία και την Πολιτεία τους, που τόσο εκτιμούν και σέβονται και ανησυχούν για αυτή, μιας που αυτή η Πολιτεία τους προσέφερε την σωστή και απαραίτητη Παιδεία Μόρφωση και Εκπαίδευση και έγιναν την κατάλληλη στιγμή σωστοί Πολίτες έγιναν δηλαδή ικανοί ανάμεσα στα άλλα να διαβλέπουν τις μελλοντικές συνέπειες των σημερινών τους πράξεων. Το συμφέρον δεν αρκεί να υπάρχει αλλά πρέπει να μπορούμε και να το αντιληφθούμε. Αν παραδείγματος χάρη ένας καλός ή λογικός πατέρας έχει μια επιχείρηση που την δουλεύουν τα παιδιά του, και η επιχείρηση αυτή τον βάζει μέσα, τότε αυτό από μόνο του δεν είναι αρκετό για να θεωρηθεί συμφέρον να την κλείσει ή όχι. Διότι αν πχ τα 2 παιδιά του εργαζόμενα σε αυτήν βγάζουν το καθένα, τους 12 αναγκαίους για την ζωή τους μισθούς τον χρόνο, και αν πχ η ζημιά της επιχείρησης είναι ίση με 5 μισθούς, τότε το συμφέρον του πατέρα είναι να πληρώνει τους 5 μισθούς τον χρόνο από την τσέπη του παρά να κλείσει η επιχείρηση και μετά να χρειαστεί να πληρώνει 24 μισθούς τον χρόνο ή να αφήσει να πεθάνουν τα άνεργα παιδιά του από την πείνα. Βέβαια αν κάποιος επενδυτής έχει μια παρόμοια επιχείρηση που τον βάζει μέσα έστω και μια δεκάρα δεν θα είναι λογικό να νοιαστεί για τους υπαλλήλους, αλλά για τη τσέπη του.
Παρουσιάζοντας λίγο ακραία ή υπερβολικά τα πράγματα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι κάτω από ιδανικές συνθήκες και τις παρακάτω προϋποθέσεις, οι υπεράριθμοι ή τεμπέληδες υπάλληλοι, σε κάποιους τουλάχιστον τομείς, είναι ένας επιδιωκόμενος και ευσεβής πόθος όλων, τουλάχιστον σε κάποιες περιπτώσεις. Αφού είναι προτιμότερο πχ οι πυροσβέστες, οι γιατροί, οι αστυνομικοί, οι λιμενικοί, οι στρατιωτικοί, τα συνεργεία αποκατάστασης καταστροφών κλπ κλπ να μην έχουν όλη μέρα δουλειά και να κάθονται ατάραχοι στα γραφεία τους και να παίζουν τάβλι, παρά να σκοτώνονται στην δουλειά. Και βέβαια σε τέτοια περίπτωση δεν θα μπορούσε κανείς ορθά σκεπτόμενος να πεί απολύστε τους τεμπέληδες που όλη μέρα κάθονται, γιατί ο ορθά σκεπτόμενος, θα ελέγξει πρώτα αν αυτοί οι υπάλληλοι είναι ή όχι, οι αναγκαίοι από στατιστικής πλευράς προβλεπόμενοι, και όχι αν σκοτώνονται στην δουλειά. Διαφορετικά σε έναν σεισμό, ή λοιμό, ή καταποντισμό, σε ένα πόλεμο κλπ αν δεν τους έχεις όλους αυτούς από χρόνια σε ετοιμότητα, τότε την άσκημη στιγμή τι θα κάνεις; Θα περιμένεις βοήθεια από έξω!; Ή θα απευθυνθείς στους ιδιώτες!;. Βέβαια σε κάθε τέτοια περίπτωση οι Πολίτες από μόνοι τους έχουν ήδη από χρόνια μεριμνήσει ώστε και οι ίδιοι να είναι ετοιμοπόλεμοι, δραστήριοι, ζωντανοί και γνώστες των διαδικασιών ώστε να συνδράμουν όπου χρειαστεί στις Δημόσιες υπηρεσίες τους, ακόμα και να χαρίσουν όσες φορές χρειαστεί την ζωή τους στους αγαπημένους των. λλωστε τον ελεύθερο χρόνο της ζωής τους δεν τον έχουν καταναλώσει σε ποτά και σε τσιγάρα, γιορτές της κάνναβης, σήριαλ, παρελάσεις υπερηφάνειας κλπ αλλά τον έχουν αφιερώσει σε κάθε τι που ωφελεί και συμβάλλει στο σπουδαιότερο Αγαθό Όλων, την Ζωή. Και έτσι μετά από τέτοια δύσκολα γεγονότα, οι άσχημες καταλήξεις είναι ελάχιστες και η γνωστή στις μέρες μας εκ των υστέρων δικαίωση των θυμάτων με το κυνήγι των μαγισσών ή αλλιώς των υπευθύνων, στους πραγματικούς Πολιτισμούς είναι άνευ αντικειμένου. Δεν έχουν περάσει άλλωστε πολλές δεκαετίες από τότε που οι κάτοικοι της κάθε περιοχής έσβηναν από μόνοι τους τις φωτιές ή έσωζαν τους συνανθρώπους τους από σεισμούς και άλλα απρόοπτα.
Μάλιστα δεν θα ήταν νομίζουμε άσκημη η ιδέα, σχετικά με το θέμα της εργασίας στον Δημόσιο τομέα, να λειτουργήσει περίπου όπως τώρα ο στρατός και η στρατιωτική θητεία. Δηλαδή όλοι οι Πολίτες, άνδρες γυναίκες, να υπηρετούν εργαζόμενοι στον Δημόσιο τομέα, για κάποιο μικρό χρονικό διάστημα. Το Δημόσιο μπορεί να έχει και κάποιον αριθμό μόνιμων, ή μεγαλύτερης θητείας μη μόνιμους, καθώς και να απορροφά την ανεργία όταν και όπου αυτή υπάρχει. Είναι κέρδος για όλους αν αντί να έχεις 10 ανέργους που πρέπει να τους δίνεις επίδομα και βοηθήματα χωρίς να παράγουν κάτι, να τους προσφέρεις εργασία έστω και χαμηλού βαθμού Κοινωνικού κέρδους. Έτσι όλοι θα εργάζονται, σε όσους γίνεται περισσότερους τομείς του Δημοσίου, για μικρό χρονικό διάστημα στο κάθε πόστο, προσφέροντας υπηρεσίες και γνωρίζοντας εκ των έσω την λειτουργία του Δημοσίου, όπως οι ταξιδιώτες του φανταστικού πλοίου του Πολιτισμού. Και έτσι σαν Πολίτες εύκολα να μπορούν να κρίνουν και να ελέγχουν την λειτουργία των Δημόσιων υπηρεσιών και να συμβάλουν στην βελτίωση τους. Προϋπόθεση βέβαια για να λειτουργήσουν τα παραπάνω είναι η ύπαρξη Παιδείας, Μόρφωσης, Εκπαίδευσης, Πολιτών, Πολιτείας και Πολιτισμού υπό την καθοδήγηση της ισχυρής κινητήριας δύναμης, της μηχανής, που ονομάζουμε Κοινωνία. |
