|
Μιλάμε για Πολίτες που διαρκώς σκέφτονται και αναζητούν το καλύτερο σε όλους τους τομείς. Πολίτες που δεν επαναπαύονται πίνοντας κρασιά, τσίπουρα ή καπνίζοντας χασίσια ούτε εφησυχάζουν βλέποντας σήριαλ και ντέρμπι και μετά όταν πιά έχει συμβεί το κακό να κλαίνε και να οδύρονται για τα θύματα των σεισμών, των πυρκαγιών, των πλημμυρών, των τροχαίων, των ναρκωτικών, των κλοπών, των δολοφονιών, των βιασμών κατηγορώντας τους άλλους κουνώντας τα κομματικά σημαιάκια για να δείξουν ότι είναι με το μέρος των καλών, και μετά πάλι, όταν στεγνώσουν τα δάκρυα, αντί να διορθώσουν όλα τα στραβά, να συνεχίζουν την ίδια ζωή. Εδώ τώρα μιλάμε δεν μιλάμε για λαό αλλά για Πολίτες, πραγματικούς αντιρρησίες συνείδησης κατά της αδράνειας, Πολίτες που προβληματίζονται αδιάκοπα, για τις όποιες πιθανές θετικές ή αρνητικές συνέπειες των επιλογών τους. Διαφορετικά αν μιλάμε για μια χώρα σαν αυτή, που ζούμε τώρα, όπου οι τοποθετημένοι επιστάτες, κάποιων οικονομικών συμφερόντων, που παριστάνουν τους κυβερνώντες και αυτοαποκαλούνται πολιτικοί και μάλιστα δημοκράτες, που ανάμεσα στα άλλα έχουν εξαπολυθεί σε έναν αγώνα, απαξίωσης της Δημόσιας περιουσίας, ώστε αυτή να πουληθεί, ή πιο σωστά να χαριστεί στα αφεντικά τους, τότε ούτως ή άλλως δεν μας σώζει τίποτα, είτε Δημόσιο είναι, είτε ιδιωτικό είναι, αφού με έντεχνη κακοδιαχείριση ή με πονηρούς νόμους αργά ή γρήγορα, κάθε τι που παράγει πλούτο, θα περιέλθει άμεσα ή έμμεσα στους επενδυτές-προστάτες των κυβερνώντων μας. Με τέτοιες μεθόδους μπορούν όχι μόνο να αδειάσουν τις θάλασσες και τους ωκεανούς, που συχνά φέρνουμε ως παράδειγμα της αέναης Οικονομίας, από τα ψάρια, αλλά είναι ικανοί και να τις αποξηράνουν.
Και όσοι περισσότεροι είναι οι τομείς που μπορούν να δραστηριοποιηθούν κάποιοι ώστε, να κερδίζουν απλά και μόνο, χρήματα για τα χρήματα, τόσο περισσότερες είναι οι ζημιές, που παθαίνει ο λαός που του παίρνουν αυτά τα χρήματα. Οι συνηθισμένοι τομείς είναι αυτοί που έχουν να κάνουν με τα πραγματικά Αγαθά, δηλαδή τα Αγαθά που περιλαμβάνονται και στα ζητούμενα των Κοινωνιών, όπως η αναπαραγωγή, ή υγεία, η Εκπαίδευση, η ασφάλεια, τα τρόφιμα, η κατοικία κλπ. Όμως επί πλέον ζημιογόνοι τομείς για τον λαό είναι και αυτοί που έχουν να κάνουν με θέματα ασήμαντα και δευτερεύοντα προς τα παραπάνω Κοινωνικά Αγαθά, που έρχονται όμως και καταλαμβάνουν στην προτίμηση του λαού την θέση των παραπάνω. Και έτσι ο λαός αντί να αγωνίζεται να αποκτήσει τα πραγματικά αναγκαία και σπουδαία για την Ζωή, κατασπαταλά την ζωή του ανυποψίαστα αγωνιζόμενος για το μηδέν, επιδιώκοντας να αποκτήσει περιττά, ασήμαντα και βλαβερά για την ίδια του την ζωή πράγματα, που του έγιναν συνήθειες και τρόπος και ζητούμενα ζωής, από την παιδική του ηλικία.
Αν λοιπόν κάποια στιγμή, στραφούμε όλοι ιδιωτικά στο όποιο καλώς ή κακώς νοούμενο ατομικό συμφέρον, όπως αυτό που αναζητά το οικονομικό κέρδος, μέσα από το εμπόριο, ή στην παροχή υπηρεσιών, και έτσι στραφούμε λοιπόν όλοι κατά κεί, αποσκοπώντας στα μεγάλα κέρδη, τότε εκτός του ότι, το εμπόριο επειδή χρειάζεται κάποιους να παράγουν τα εμπορεύματα ή τις υπηρεσίες, τότε αυτό κάποια στιγμή, έστω θεωρητικά θα σβήσει, εκτός όμως από αυτό, πάλι θεωρητικά θα πεθάνουμε και άπαντες πχ από την πείνα, αφού κανείς δεν θα παράγει τα αναγκαία για την ζωή Αγαθά όπως τα τρόφιμα.
Κάποιοι όμως φροντίζουν, ώστε κάτι τέτοιο να μην συμβεί, αφού προσπαθούν το θέμα της παραγωγής των τροφίμων, αν όχι όλων τουλάχιστον των πλέον βασικών, σε παγκόσμιο επίπεδο, να περιέλθει στα χέρια τους. Είτε με το μονοπώλιο φυτοφαρμάκων και σπόρων μεταλλαγμένων ή όχι, είτε με την παρεμπόδιση της καλλιέργειας πολλών ειδών από παραδοσιακούς καλλιεργητές, με την παρέμβαση νόμων, επιδοτήσεων και οργανωμένων οικονομικών επιθέσεων στις απροστάτευτες τιμές των προϊόντων, πράγματα που συμβαίνουν αφού έχει από πρίν εξασφαλιστεί η πλήρη αδιαφορία των καταναλωτών. Καθώς ο καταναλωτής κοιτά το συμφέρον του με γνώμονα μόνο το τώρα και όχι και το μετά. Αν δηλαδή σήμερα από κάποιο ανθρώπινο λάθος παραχθούν δηλητηριασμένα πολυεθνικά τρόφιμα ή αν καταστραφούν πχ χρηματιστηριακά 2-3 παγκόσμιες πολυεθνικές του χώρου των τροφίμων τότε πιθανότατα να έχουμε όπως στον Β΄Π.Π. μέχρι και θανάτους σε πολλές χώρες από δηλητηρίαση ή από πείνα και όχι βέβαια ευπαθών ή μόνο ευπαθών κοινωνικών ομάδων αλλά ανθρώπων που μέχρι χθές ευημερούσαν.
Τώρα αφήνοντας στην άκρη τις παραπάνω ακραίες καταστάσεις, για τα σημερινά δεδομένα, που μπορεί να βρεθεί ο καταναλωτής, και ας προσπαθήσουμε να έλθουμε στην θέση αυτών που κερδίζουν ασχολούμενοι με το εμπόριο, και όσο μπορούμε να συλλογιστούμε για λίγο κάποια πράγματα σχετικά με την απόκτηση των πολλών χρημάτων, κάνοντας πχ οργανωμένο εμπόριο ή παροχή υπηρεσιών ή τραπεζικό δανεισμό με τόκο κλπ, και έτσι να κάνουμε και κάποιες σκέψεις πάνω στα αντιμαχόμενα συμφέροντα μεταξύ του οικονομικού πλουτισμού και του Πολιτισμού.
Αποσκοπώντας λοιπόν στην απόκτηση χρημάτων χωρίς όμως να υπάρχει κίνδυνος να χάσουμε τον χρόνο ή το χρήμα μας, αλλά για να κερδίσουμε εκ του ασφαλούς, πρέπει κατ αρχήν να έχουμε στην διάθεση μας κάποιο προϊόν ή υπηρεσία ή κεφάλαιο, χωρίς απαραίτητα, να είναι όλα αυτά δικά μας. Έχοντας όμως με κάποιον τρόπο στην διάθεση μας ένα ή περισσότερα από τα παραπάνω, μπορούμε να κάνουμε πχ εμπόριο ή να παρέχουμε υπηρεσίες ή να κάνουμε δανεισμό με στόχο τον τόκο. Όμως μπορούμε και συνδυαστικά, να κάνουμε δανεισμό χρημάτων, για την διευκόλυνση δηλαδή του εμπορίου μας. Όπως πάλι μπορούμε να κάνουμε δανεισμό χρημάτων για να διευκολύνουμε την εμπορική εκμετάλλευση των υπηρεσιών μας. Ακόμα μπορούμε και το ανάστροφο, να κάνουμε δηλαδή εμπόριο και να παρέχουμε υπηρεσίες ώστε εύκολα να βρούμε πελάτες για τον δανεισμό των κεφαλαίων που διαθέτουμε. Δηλαδή πάμε σε μια χώρα που κυβερνούν τον λαό της επιστάτες μας και με κεφάλαια που τους δανείζουμε τους φτιάχνουμε αχρείαστες μαρίνες ή δρόμους και αεροδρόμια που εάν προσφέρουν κέρδος τα εκμεταλλευόμαστε εμείς, και όχι μόνο |
