|
Η ισχύς της πραγματικής Κοινωνίας έγκειται στο 100 τοις 100, δηλαδή στην απόλυτη ομοφωνία. Να τι εννοούμε, αν πάρουμε 100 Οικογένειες ελευθέρων ανθρώπων που ζούν σε κάποια περιοχή μαζί, όπου και αν ζούν, και τις ρωτήσουμε, για το αν νοιάζονται για την Επιβίωση τους και αν φροντίζουν σε οικογενειακό επίπεδο για αυτή, τότε λογικά, θα απαντήσουν και οι 100 αυτές Οικογένειες θετικά. Και αν πάλι τις ρωτήσουμε αν θέλουν να κάνουν και μία μεταξύ τους συμφωνία αλληλοβοήθειας, σχετικά με την Επιβίωση Όλων σε περίπτωση δυσκολιών ή κινδύνου, θα απαντήσουν πάλι όλες θετικά, επηρεασμένες από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που όλοι διαθέτουμε. Αυτές λοιπόν οι Οικογένειες έχουν Κοινωνική προδιάθεση, έχουν δηλαδή Κοινή έγνοια και ομονοούν στα σχετικά με την Επιβίωση 100 τοις 100. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και στις μέρες μας βέβαια, όπως και στο παρελθόν, υπήρχε και υπάρχει όπως και θα υπάρχει και στο μέλλον όσο θα υπάρχουν και οι φορείς του. Όμως ελλείψει πραγματικής Κοινωνίας, ώστε αυτή να τακτοποιεί με τον καλύτερο τρόπο από Κοινού, την Κοινή ανάγκη προς εξασφάλιση της Επιβίωσης, παρατηρούμε ότι όσες Οικογένειες μπορούν πχ να ανταπεξέλθουν οικονομικά, πέραν των άλλων προσπαθειών τους σχετικά με την αυτοσυντήρηση και διατήρηση της ύπαρξης τους, απευθύνονται στην ιδιωτική ασφάλιση, που προσφέρει κάποια περιορισμένη βοήθεια, πχ υγείας, ή φύλαξης χώρου, σωματοφύλακες, συνταξιοδότησης, κλπ. Και για αυτό βλέπουμε στον τομέα αυτόν, χορό δισεκατομμυρίων, χορός του οποίου τους ξέφρενους ρυθμούς του, τους ανακόπτει η Κοινωνική Ασφάλιση και τα Δημόσια συστήματα υγείας, η Δημόσια ασφάλεια κλπ, Δημόσιες υπηρεσίες που έχουν μπεί όμως εδώ και πολλά χρόνια στο στόχαστρο και πλήττονται αδιακρίτως, από την Λερναία Ύδρα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας... που κατασπαράζει απουσία Πολιτών το Δημόσιο. Βέβαια μόλις το κατασπαράξει τότε θα στρέψει το αντίστοιχο και εύλογο ενδιαφέρον της περί τα οικονομικά, που είναι και ο σκοπός της ύπαρξης της, στους ίδιους τους ασφαλισμένους.
Ενώ τώρα, επανερχόμενοι στις οικογένειες, αν αυτές τις παραπάνω 100 Οικογένειες τις ρωτήσουμε τί προτιμούν; βουνό ή θάλασσα;, μπορεί οι 10 να θέλουν θάλασσα, οι 30 βουνό, ενώ οι υπόλοιπες 60 Οικογένειες να θέλουν ποτάμι, κοιλάδα, βουνοπλαγιά, έρημο, βάλτο κλπ. Ο πραγματικός Πολιτισμός, με τους Πολίτες και το Πολίτευμα του, πρώτα απ όλα ασχολείται μόνο με την εξυπηρέτηση του μέγιστου σκοπού της Πραγματικής Κοινωνίας, δηλαδή του σκοπού που τους ενδιαφέρει όλους και τους βρίσκει όλους 100% σύμφωνους, πράγμα το οποίο ονομάζουμε μέγιστο Κοινωνικό Αγαθό, και κατόπιν αυτού ασχολείται, με τα δευτερεύοντα και κατώτερα Κοινωνικά ζητούμενα και μόνο στον βαθμό που αυτά συμβάλλουν στις επιταγές και τις ανάγκες και τους σκοπούς της Κοινωνίας του 100%, δηλαδή του μέγιστου Κοινωνικού Αγαθού.
Στην Δημοκρατία οι όποιες αποφάσεις των Πολιτών, έχουν επιλεγεί, κριθεί και ληφθεί, με γνώμονα τις ανάγκες και τις δυνατότητες της Οικογένειας, που εκπροσωπεί ο κάθε Πολίτης. Μάλιστα με την λογική αυτή, δεν θεωρείτο αναγκαίο στην αρχαιότητα, να παρευρίσκονται όλα τα μέλη της κάθε Οικογένειας, στην κάθε ψηφοφορία, αρκούσε ένα μέλος από κάθε Οικογένεια, έτσι δικαίωμα ενεργής παρουσίας στα Κοινά, δηλαδή δικαίωμα να εκφράσουν Δημόσιο λόγο, ψήφο κλπ είχαν οι άνδρες που δεν είχαν χάσει για κάποιο λόγο τα Πολιτικά τους δικαιώματα και ήταν και κάποιας ηλικίας, οπότε είχαν συνήθως κάνει οι περισσότεροι Οικογένεια. Όπως λοιπόν ακόμη και σήμερα, για πολλές από τις καθημερινές ανάγκες της Οικογένειας, δεν πάνε όλα τα μέλη της κάθε Οικογένειας μαζί, αλλά για πρακτικούς λόγους, πάνε όσα μόνο χρειάζονται, άλλωστε θέμα εμπιστοσύνης δεν τίθεται στην Οικογένεια, ή αν τεθεί, τότε σίγουρα υπάρχει πρόβλημα στην Οικογένεια και αυτό δεν θα λυθεί με την Κοινή παρουσία όλων σε μιά ψηφοφορία, αλλά θα λυθεί μόνο αν η Οικογένεια Ομονοήσει ή διαλυθεί, όπως συχνά βλέπουμε το δεύτερο, να συμβαίνει στις μέρες μας.
Έτσι λοιπόν βλέπουμε κάποτε στις ψηφοφορίες της αρχαιότητας αλλά και των νέου τύπου δήθεν Δημοκρατιών να μην παίρνουν μέρος γυναίκες και τούτο το κάνουν σημαία τους οι σημερινοί πολέμιοι των Κοινωνιών και των Πολιτισμών, λέγοντας ότι αυτό είναι απόδειξη, ότι τότε δεν υπήρχε Δημοκρατία, αλλά αδικία ρατσισμός και διακρίσεις και ότι η θέση της γυναίκας, από αυτό και μόνο δείχνει ότι ήταν κατώτερη από αυτή του άνδρα, σπέρνοντας έτσι την αμφιβολία τον διχασμό και τον στασιασμό, με απώτερο σκοπό να πλήξουν την δυναμική της πραγματικής Κοινωνίας διασπώντας την σε άνδρες και γυναίκες. Παραβλέποντας ότι, όπου βέβαια επικρατεί η λογική, εκεί πάντα υπήρχε και συνεχίζει να υπάρχει στην Οικογένεια η μητριαρχία, και κατά προέκταση όχι η καταπίεση της γυναίκας αλλά η επικράτηση της. Και όταν μιλάμε για γυναίκα ή άνδρα, μιλάμε πάντα για ανθρώπους με θέση στην Οικογένεια, διαφορετικά σε κάθε άλλη περίπτωση εκτός Οικογενείας, και χωρίς πραγματική Κοινωνία και Πολιτισμό και η θέση του άνδρα και περισσότερο συχνά, η θέση της γυναίκας ή του παιδιού, είναι ή γίνεται πολύ εύκολα πανάθλια, ειδικά αν γίνουν θύματα εκτόνωσης παθών.
Τώρα όμως λέει που ψηφίζουν και οι γυναίκες, έχουμε υποτίθεται από αυτό και μόνο, ισότητα και πραγματική Δημοκρατία
Βέβαια δεν ξεχνάμε, ότι τώρα ψηφίζουμε όλοι μια φορά στα τέσσερα χρόνια, για να μπορούν να παίρνουν κάποιοι άλλοι, χιλιάδες αποφάσεις κάθε μέρα, που αφορούν εμάς, χωρίς εμείς κάν να μαθαίνουμε ποιες αποφάσεις και για ποιο λόγο τις πήραν. Τότε όμως στις πραγματικές Δημοκρατίες των αρχαίων χρόνων, τις αποφάσεις όπως πχ πότε και πως, θα αντιμετωπίσουν σε μάχη τον εχθρό, πού και με ποιο τρόπο συμφωνούν οι περισσότεροι ότι θα δεχόντουσαν να σκοτωθούν πολεμώντας πχ τους Πέρσες και άλλες παρόμοιες τέτοιες αποφάσεις ασφαλώς τις έπαιρναν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι και όχι βέβαια οι υπόλοιποι, όπως πχ οι μετανάστες Αθηναίοι που ζούσαν στην Αίγυπτο ή οι αλλοδαποί που ζούσαν στην Αθήνα, πράγματα που κάνουν οι σημερινές δήθεν Δημοκρατίες με ιθαγένειες, ομογένειες, απόδημους κλπ.
Περισσότερο παρά ποτέ σήμερα, είτε οι γυναίκες είτε οι άνδρες, δεν γνωρίζουν τι και γιατί ψηφίζουν, αφού το ΟΧΙ γίνεται ΝΑΙ, και τελικά δίνουν με την ψήφο τους, το δικαίωμα σε κάποιους λίγους πολιτικάντηδες, νόμιμα να αποφασίζουν και να εφαρμόζουν, ότι τους επιβάλλουν τα αφεντικά τους, και αφεντικά τους είναι αυτοί που υποστηρίζουν παρασκηνιακά την παραμονή των πολιτικάντηδων στην εξουσία. Βέβαια σε κάθε περίπτωση, όπου και όταν υπάρχει ασυμφωνία σε ένα ανδρόγυνο, η θέση και των δύο και της γυναίκας και του άνδρα είναι αλλού, δηλαδή εφόσον δεν μπορούν να ομονοήσουν εντός της Οικογένειας, για θέματα της Οικογένειας που πρέπει να ικανοποιηθούν από την Πολιτεία, και πρέπει να παρευρίσκονται και οι δύο σε μια ψηφοφορία, για να εκφράσουν τις διαφορετικές απόψεις τους, για το ίδιο θέμα, τότε αυτοί οι δύο και ο άνδρας και η γυναίκα δεν θα έπρεπε να έχουν κάνει Οικογένεια, σε αυτούς η Παιδεία και η Μόρφωση απέτυχαν και αν αυτή η κατάσταση επικρατεί σε μεγάλο μέρος της Πολιτείας, τότε το μέλλον αυτής της Πολιτείας είναι αβέβαιο και σύντομα θα μετατραπεί σε απλή χώρα, και ο σημαντικότερος λόγος είναι, ότι σε τέτοιο Οικογενειακό περιβάλλον το σωστό μεγάλωμα των αυριανών Πολιτών είναι αμφίβολο, και αφού η Πολιτεία βασίζεται στους Πολίτες της, τότε είναι λογικό επακόλουθο οι μη σωστοί Πολίτες να απαρτίζουν μία προβληματική και σε βάρος όλων Πολιτεία.
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε και να δεχθούμε, ότι, την αυτή στιγμή, στον αυτό τόπο, το λογικό το σωστό και το δίκαιο είναι ένα, όπως και η αλήθεια είναι μία, και αν τα μέλη μιας Κοινωνίας έχουν για το ίδιο θέμα την αυτή στιγμή διαφορετική άποψη, τότε απλά δεν υπάρχει Κοινωνία. Δεν ταιριάζουν μεταξύ τους, ανήκουν αλλού. Πιθανότατα έχουν άλλο ηθικό και Κοινωνικό υπόβαθρο και παρελθόν. |
