|
Αυτή η ισχυρή φυσική τάση για συνύπαρξη, που βιώνει ο σκεπτόμενος άνθρωπος από την γέννηση του χωρίς να του περνά απαρατήρητη, καθοδήγησε τα βήματα του στην εμφάνιση της Οικογένειας, δηλαδή την συνύπαρξη-συμβίωση των ιδίων ανθρώπων, για μεγάλο χρονικό διάστημα, κατά το οποίο, εύκολα επαληθευόταν ότι, το η ισχύς εν τη ενώσει, είναι η μεγάλη και ίσως η μοναδική πραγματικότητα, σε θέματα σχετικά με την ζωή, και τα προβλήματα της. Και αυτό καταγραφόταν στην μνήμη των ανθρώπων, ώστε στην κάθε εμφάνιση δυσκολίας να αναζητούν την συνύπαρξη αυτή. Να επιδιώκουν δηλαδή την από Κοινού αντιμετώπιση των δυσκολιών. Η κατευθυνόμενη από την Φύση του ανθρώπου, συνύπαρξη, με την γνωστή μορφή της φυσικής Οικογένειας, (που σήμερα κάποιοι προστάτες μειονοτήτων, την αλλοιώνουν ή την νοθεύουν με άλλες μορφές όπως αυτή της ομόφυλης), από την στιγμή λοιπόν που η Οικογένεια δημιουργήθηκε αλλά μέχρι και σήμερα, λειτουργούσε αλλά και συνεχίζει να λειτουργεί, υπό τη καθοδήγηση της ανθρώπινης Φύσης.
Η ανθρώπινη Φύση καθοδηγεί τα ενεργά μέλη κάθε Οικογένειας, έτσι ώστε, να μεριμνούν και να εξασφαλίζουν, όσο γίνεται περισσότερο τα αναγκαία για την συντήρηση της, και να φροντίζουν, προνοώντας, την αποφυγή πιθανών κινδύνων. Αλλά και πέρα τούτων, να καλύψουν και τις ανησυχίες που προκαλούσε και συντηρούσε πάλι η ανθρώπινη Φύση, όπως και σήμερα συμβαίνει, στους γονείς και γενικότερα στους σκεπτόμενους ανθρώπους, για το μέλλον των παιδιών τους, των παιδιών των παιδιών τους, αλλά και των ιδίων. Την αξία αυτών των ανησυχιών την επιβεβαίωνε, αν όχι πάντα, τις περισσότερες τουλάχιστον φορές, η πείρα από την ζωή. Η πείρα από την ζωή επιβεβαίωνε και επιβεβαιώνει ότι οι φόβοι, οι ανησυχίες και οι ανασφάλειες δεν ήταν ούτε είναι πάντα άτοπες, αφού το απρόοπτο με αρνητική συνέπεια πάντα παραφυλάει και συχνά κάνει την εμφάνιση του, και μάλιστα εντονότατα όταν και όπου κυριαρχεί η ανεμελιά και η αδιαφορία.
Οι κίνδυνοι πολλοί και ατελείωτοι, από τότε μέχρι και σήμερα, και η ανθρώπινη λογική, διαρκώς εκμεταλλευόμενη την εμπειρία της από την ζωή, εμπειρία που είναι βασισμένη στην αναγκαία ανθρώπινη μνήμη, σκέψη και κρίση, οδηγούσε τα καθημερινά πράγματα στην λογική της πρόνοιας, για την αντιμετώπιση των κινδύνων αυτών, και στην φροντίδα για την αποφυγή της επανεμφάνισης των στο μέλλον, ή της ευκολότερης αντιμετώπισης των. Και όλα αυτά όχι πάντα με απόλυτη επιτυχία, αλλά τουλάχιστον πολύ καλύτερα από ότι, όταν ήταν ή είναι, όλα αφημένα στην τύχη τους.
Τι ήθελε και τι συνεχίζει λοιπόν, να θέλει η ανθρώπινη Οικογένεια; Μα ασφαλώς ότι θέλει και το κάθε ένα μέλος της, και αρκεί να αναρωτηθεί για λίγο από μόνος του ο καθένας μας, για να συμφωνήσει μετά στα παρακάτω πάρα πολύ εύκολα. Ήθελε λοιπόν η Οικογένεια όπως και τώρα άλλωστε θέλει, όχι μόνο την Επιβίωση της, δηλαδή την Επιβίωση των σημερινών μελών της, αλλά θέλει και την Επιβίωση των Οικογενειών, που θα προκύψουν από τα τωρινά νέα μέλη-παιδιά της, και όχι μόνο, αλλά και των Οικογενειών που θα προκύψουν από τα παιδιά των παιδιών της. Και εφόσον σε αυτή την Επιβίωση συμβάλει η παρουσία και άλλων Οικογενειών, με τους ίδιους στόχους, και Κοινή αντίληψη για την επίτευξη των στόχων αυτών, τότε θέλει και την παρουσία και Επιβίωση και αυτών των Οικογενειών στο άμεσο περιβάλλον. Και μάλιστα, όχι απλά μόνο θέλει και εύχεται την Επιβίωση των άλλων, αλλά σε κάθε περίπτωση η Οικογένεια συμβάλει και συνδράμει, ώστε να συμβαίνει και να συντηρείται και να διευκολύνεται αυτή η παρουσία των άλλων Οικογενειών, και αυτό για τους συγκεκριμένους λόγους του Κοινού συμφέροντος, λόγοι που αμοιβαία αποβλέπουν στην Επιβίωση Όλων όπως αναφέραμε. Εδώ δηλαδή κανείς δεν εύχεται να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, αντιθέτως όλοι θέλουν τον γείτονα ικανό και βιώσιμο ώστε την ώρα της ανάγκης να μπορεί συνδράμει, από την στιγμή βέβαια που η επί μακρού (αιώνων) συνύπαρξη και συγγένεια εξασφαλίζει συνεννόηση και ομόνοια, και δεν τίθεται υποψία ή αμφισβητείται σε δεδομένο κίνδυνο η καλή προαίρεση κανενός. |
