|
Και η μέθοδος μετατροπής των ανθρώπων σε Πολίτες είναι απλή και η ίδια για όλους. Πρώτα τους διδάσκουν την απόλυτη φιλαυτία, την αυτοεκτίμηση τον αυτοσεβασμό και άλλα παρόμοια σχετικά με το εγώ πράγματα, που ήδη υπάρχουν μέσα μας, αλλά ακατέργαστα χωρίς συγκεκριμένη μορφή, και σωστό Κοινωνικά τρόπο έκφρασης και ικανοποίησης. Και μετά τους αποδεικνύουν ότι όλα αυτά μπορούν να ικανοποιηθούν στον μέγιστο βαθμό αποκλειστικά και μόνο μέσα από την αγάπη την εκτίμηση και τον σεβασμό των άλλων. Τους διδάσκουν και τους αναδεικνύουν ως μοναδική και απόλυτη εξασφάλιση των συμφερόντων τους, τον αγώνα τους, για την εξασφάλιση των πραγματικών και διαχρονικών συμφερόντων όλων των άλλων. Τους διδάσκουν την τέχνη να γίνουν απόλυτοι άρχοντες, βασιλείς και ηγεμόνες όχι των άλλων αλλά του εαυτού τους. Τους διδάσκουν τους σκοπούς και τους στόχους της Κοινωνίας τους και τους εντάσσουν σε αυτή. Τους εφοδιάζουν με τις κατάλληλες γνώσεις της αυτοδιαχείρισης του συνόλου, με αποκλειστικό όμως γνώμονα το Κοινό συμφέρον, τους κάνουν ικανούς να υπηρετήσουν τις Κοινές ανάγκες της Πόλης-κράτους, και κατά προέκταση τις ανάγκες των Οικογενειών, τους κάνουν Πολίτες, που σημαίνει ενεργά στοιχεία της εξυπηρέτησης των αναγκών της Πόλης δηλαδή ικανούς να άρχουν, τους κάνουν εν δυνάμει άρχοντες του τόπου, έτσι ώστε, ένας ούτε δύο, αλλά όλοι γνωρίζουν να κυβερνούν την Πολιτεία τους, όχι όμως με όποιον τυχαίο, ιδιωτικό ή χαρισματικό τρόπο, αλλά μόνο με αυτόν τον δοκιμασμένο τρόπο που προτείνει και αποδέχεται η Κοινωνία τους.
Δηλαδή διδάσκονται και γνωρίζουν την αιτία που συνένωσε τις Οικογένειες, διδάσκονται τους Κοινούς σκοπούς και τους στόχους των Οικογενειών, διδάσκονται τους τρόπους αντιμετώπισης των προβλημάτων και των αναγκών των Πολιτών, της Πόλης, της Πολιτείας, του Πολιτισμού, του Πολιτεύματος, γνωρίζουν τις υποχρεώσεις τα δικαιώματα τις ανάγκες, ανάγκες που δεν είναι άλλες από τις ανάγκες των Οικογενειών, ανάγκες που δεν είναι άλλες από τους σκοπούς της Κοινωνίας, που έγιναν αιτία να μαζευτούν και να παραμείνουν μαζί ενωμένες πολλές Οικογένειες, και να δημιουργήσουν την Πόλη και τις Πόλεις και τελικά το κράτος και την Πολιτεία τους.
Ανάγκες διαφορετικές από αυτές τις Κοινές ανάγκες, και σκοπούς διαφορετικούς από τους Κοινούς σκοπούς του συνόλου των Οικογενειών, δεν διδάσκεται ούτε να εξυπηρετεί και ούτε να υπηρετεί ο Πολίτης ως Πολίτης. Εννοείται ότι αφού τα προαναφερθέντα Κοινά, τα σχετικά δηλαδή με την Επιβίωση Όλων είναι τακτοποιημένα, τότε ο Πολίτης μπορεί να ασχοληθεί με οτιδήποτε ατομικό που όμως, για ευνόητους λόγους, δεν έρχεται σε αντιπαράθεση με τα παραπάνω. Πολίτης είναι ο άνθρωπος που διαθέτει τις γνώσεις τις σχετικές, με τις ανάγκες και τους σκοπούς, αλλά και τους κινδύνους, που διατρέχει η Κοινωνία στην οποία ανήκει, και παράλληλα έχει ταυτίσει το ατομικό του συμφέρον με αυτό της Κοινωνίας του. Αυτή η ταύτιση δεν είναι αποτέλεσμα βίας και πειθαναγκασμού αλλά αναγνώρισης της Κοινωνίας μέσω της λογικής, ως της καλύτερης μεθόδου, για το καλύτερο δυνατόν και ευκολότερα εφικτού αποτελέσματος, σχετικά με την Επιβίωση Όλων άρα και του ιδίου.
Ο Πολίτης έχει γεννηθεί σε αυτό το περιβάλλον, από γονείς που και αυτοί έχουν γεννηθεί εκεί, και από προγόνους που και αυτοί εκεί γεννήθηκαν, και συνέβαλαν και συνδιαμόρφωσαν διαδοχικά την υπάρχουσα κατάσταση, την οποία την αντιλαμβάνεται ο σημερινός Πολίτης οικεία, γνώριμη και φιλική, και έτσι μπορεί να άρχει αν χρειαστεί, εξ ίσου καλά με όλους τους άλλους Πολίτες, αλλά και να άρχεται, και να ανταπεξέρχεται σε ότι έχει σχέση με τους νόμους της Κοινωνίας, δηλαδή τους αποδεκτούς από όλους τους Πολίτες νόμους και κανόνες, που συμβάλουν στην Επιβίωση Όλων.
Ο κάθε Πολίτης δεν πειθαναγκάζεται αλλά πειθαρχεί εύκολα σε αυτά, και άρχεται από αυτά, που άλλωστε και ο ίδιος θα πρότεινε, και θα επέλεγε, αν ήταν η μοναδική αρχή του τόπου. Ο σκοπός και της αρχικής Κοινωνίας και της κάθε πραγματικής Κοινωνίας Οικογενειών, είναι η Επιβίωση των Οικογενειών, άλλος διαφορετικός Κοινωνικός σκοπός ως κυρίαρχος και μοναδικός δεν επιβιώνει, καθώς για να επιβιώσει ο σκοπός, πρέπει να υπάρχει φορέας και μάλιστα φορέας ικανός να επιβιώνει αναλλοίωτος στο πέρασμα του χρόνου, και ο μόνος βιώσιμος φορέας περί τον άνθρωπο που διατηρεί στο πέρασμα του χρόνου αναλλοίωτο τον σκοπό της Κοινωνίας είναι η Κοινωνική Οικογένεια, η Οικογένεια ή οι Οικογένειες, που έχουν θέσει ως σκοπό τους οτιδήποτε διαφορετικό από την Επιβίωση, και που αφήνουν την Επιβίωση τους στην τύχη, τότε ένα είναι σίγουρο, ότι η τύχη δεν θα συνοδοιπορεί επί μακρού, και όταν πάθει ζημιά μια Κοινωνία ή καταστραφεί, στην πράξη ζημιώνονται ή καταστρέφονται τα μέλη της, άρα χάνονται και οι σκοποί για τους οποίους ιδρύθηκε, και ο σκοπός της αρχαίας Ελληνικής Κοινωνίας δεν είναι άλλος από την (χωρίς Κοινωνικές ανισότητες) Επιβίωση όλων των Οικογενειών στο διάβα των αιώνων και μάλιστα με αυτοδιαχείριση δημιουργώντας έτσι τον Πολιτισμό. Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο έρχονται σήμερα οι πολέμιοι των Πολιτισμών και μας διαλαλούν ότι εμείς οι σημερινοί Έλληνες δεν έχουμε καμία σχέση με τους αρχαίους προβάλλοντας ως δικαιολογία τους κατακτητές που πέρασαν από την Ελλάδα. Όλα αυτά αποσκοπούν στο να πάψουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε Έλληνες άρα και να πάψουμε να νοιαζόμαστε στο ποιοι μπαίνουν και βγαίνουν και στο τι συμβαίνει στην Ελλάδα. Όπως δεν νοιάζονται και οι απεσταλμένοι της παγκοσμιοποίησης που εγκαθίστανται εδώ, για άλλους τους όλους που μπαινοβγαίνουν στην χώρα. Όμως ακόμα και αν είμαστε απόγονοι όλων των βαρβάρων που πέρασαν από εδώ, από την στιγμή που διατηρούμε ανεπιφύλακτα τα ήθη τα έθιμα τις αρχές και τα Κοινωνικά πιστεύω των αρχαίων Ελλήνων και όχι των βαρβάρων που πέρασαν από εδώ, αυτό αρκεί όχι μόνο για να λέμε ότι είμαστε απόγονοι του πνεύματος των αρχαίων Ελλήνων αλλά αυτό αποδεικνύει πλαγίως πλην σαφώς και το ότι, σωματικά δεν έχουμε πάρει κληρονομιές από κανέναν άλλον κατακτητικό και βάρβαρο και ανεπίδεκτο Πολιτισμού λαό . |
