|
Μια μεγάλη διαφορά της Δημοκρατίας, από τα διάφορα συστήματα εξουσιών είναι, και δείχνει εύκολο, να συμφωνήσουμε όλοι σε αυτό, ότι Δημοκρατία ανάμεσα στα άλλα, έχουμε, μόνο όταν όλες οι πράξεις της κυβέρνησης, μιας πραγματικά Δημοκρατικής χώρας, εξυπηρετούν αποκλειστικά και μόνο τις ανάγκες και τα συμφέροντα όλου του λαού της χώρας. Γιατί η Δημοκρατία που η κυβέρνηση της, πχ ψηφίζει και υπογράφει νόμους, που αναθεωρούν και ανακαθορίζουν για πόσες ημέρες ή μήνες, το γάλα (το προερχόμενο πχ από την βιομηχανική Γερμανία), και εισαγόμενο στην Ελλάδα μπορεί να θεωρείται φρέσκο, ώστε με δόλιο τρόπο να ανταγωνιστεί το εισαγόμενο αυτό γάλα το ντόπιο φρέσκο, αν λοιπόν αυτό το σύστημα εξουσίας δεν είναι δικτατορία δεν μπορεί παρά να είναι παρωδία Δημοκρατίας, γιατί εκτός και αν ο λαός είναι ένα κοπάδι από γαλακτερά πρόβατα, τότε σε κάθε άλλη περίπτωση τέτοιοι νόμοι δεν αφορούν τον όλο τον λαό μιας Δημοκρατικής χώρας και μάλιστα θετικά.
Θα μας πουν κάποιοι, ότι τα τρόφιμα μας αφορούν όλους. Ναι, ασφαλώς και μας αφορούν, αλλά το ενδιαφέρον μας πρέπει πρωτίστως να ξεκινά από την επαρκή παραγωγή τους, πράγμα που υποχρεούται να φροντίζει και να διευκολύνει ένα Δημοκρατικό κράτος. Με βάση αυτή την λογική, επιδιώκεται και εξασφαλίζεται μέσω της παραγωγής, η παρουσία των τροφίμων και λοιπών αγαθών στην χώρα και όχι με την καταστρατηγημένη εισαγωγή τους και μάλιστα με δανεικά χρήματα. Έτσι λοιπόν η Δημοκρατική κυβέρνηση, νομοθετεί για την εξασφάλιση της Αυτάρκειας και της Επάρκειας των Αγαθών, με γνώμονα την ντόπια παραγωγή, και δεν νομοθετεί για την διευκόλυνση των εισαγωγών, που εξυπηρετούν ξένα οικονομικά συμφέροντα και μάλιστα σε βάρος των εδώ υπαρχόντων και πόσο μάλλον σε εποχές οικονομικής κρίσης. Αν τώρα κάποιος πονηρά σκεπτόμενος πεί ότι το εισαγόμενο γάλα θα το αγοράζει ο φτωχός λαός φτηνότερα, η απάντηση είναι ότι με το φτηνό εισαγόμενο, θα βρεθούν κάποιοι από τον εδώ χώρο παραγωγής γάλακτος, στην ανεργία και φτώχια, ενώ το χρήμα της αγοράς του εισαγόμενου γάλατος, καθημερινά θα μειώνει τα εδώ αποθέματα του χρήματος, αφού αυτά θα πηγαίνουν στον Γερμανό βιομήχανο γάλακτος, με αποτέλεσμα τον δανεισμό αυτού του εξερχόμενου χρήματος, με τόκους και όρους που θα επιβαρύνουν περισσότερο τον φτωχό λαό, από ότι ίσως πρόσκαιρα ωφεληθεί αυτός, από το φτηνό εισαγόμενο γάλα. Δεν νομίζουμε λοιπόν ότι διαφωνούμε σε αυτό, ότι δηλαδή στην Δημοκρατία όλες οι πράξεις της κυβέρνησης, εξυπηρετούν αποκλειστικά και μόνο τις ανάγκες και τα συμφέροντα όλου του λαού της χώρας σφαιρικά, συνολικά, μακροπρόθεσμα και απόλυτα, και εννοείται, χωρίς να επιβουλεύονται ή να καταστρατηγούν τα συμφέροντα άλλων λαών. Όπως όταν θέλεις να αποσπάσεις επενδυτές από άλλες χώρες. Γιατί αν αυτοί οι επενδυτές είναι καλοί άνθρωποι τους στερείς από την χώρα που τους γέννησε και έθρεψε, ενώ αν είναι κακοί άνθρωποι με τις επενδύσεις τους θα κάνουν εδώ κακό, πχ κακοτεχνίες, μίζες κλπ.
Με άλλα λόγια, κάποια πράγματα κάνουν την διαφορά και μας δείχνουν αν πρόκειται για Δημοκρατία, ή για προσποίηση Δημοκρατίας. Ένα από αυτά τα πράγματα λοιπόν όπως είπαμε, είναι και το κατά πόσον αυτά που συμβαίνουν στον χώρο των αποφάσεων και της πραγματοποίησης των, αφορούν, υπηρετούν και ωφελούν όλο τον λαό και όχι μέρος του ή κάποιους λίγους και ακόμη είπαμε ότι η Δημοκρατία χρειάζεται ελεύθερους σωματικά, πνευματικά και ψυχικά ανθρώπους, καθώς μόνο έτσι είναι ικανοί για να ασχοληθούν με τα Κοινά. Και τους ανθρώπους αυτούς η Δημοκρατία τους αντιμετωπίζει όλους εξ ίσου δίκαια.
Πάλι με άλλα λόγια, είναι καλή και απαραίτητη, η δίκαια φορολόγηση που αναφερθήκαμε παραπάνω, αλλά αυτό δεν αρκεί. Στην Δημοκρατία πρέπει τα έσοδα από τους φόρους, να ωφελήσουν και να εξυπηρετήσουν, ολόκληρο τον λαό και όχι μέρος του λαού, ή τους λίγους, ή πόσο μάλλον τελικά οι κυβερνώντες, να βλάψουν με τα έσοδα από τους φόρους τον λαό, πράγμα που συχνά συμβαίνει
Παραδείγματος χάριν, βλάπτουμε τον λαό φτωχοποιόντας τον οικονομικά πχ με την υπερφορολόγηση του, όσο δίκαια και αν γίνεται αυτή η υπερφορολόγηση. Γιατί έτσι τον φτωχοποιημένο λαό τον αποτρέπουμε και τον απομακρύνουμε από την ενασχόληση του με τα Κοινά, και έτσι τον απομονώνουμε και τον περιορίζουμε, από όλα τα σχετικά, κατευθύνοντας τον αποκλειστικά προς την αναζήτηση των αναγκαίων της καθημερινότητας. Εξαθλιώνοντας τον και μετατρέποντας τον, πάνω στην ανάγκη για δουλειά, σε παραβάτη κανόνων και νόμων όπως πχ υγιεινής και ασφάλειας, είτε του ίδιου του εαυτού του, είτε του ευρύτερου περιβάλλοντος του. Χάνοντας έτσι την επαφή την σχέση και την ενεργή πρόσβαση προς τα κέντρα εξουσίας, ο λαός χάνει και την δυνατότητα των όποιων όχι βέβαια συναποφάσεων, αλλά έστω και μικρο-διεκδικήσεων.
Στην πραγματική όμως Δημοκρατία τα έσοδα από τους φόρους, που μαζεύτηκαν με δίκαιο τρόπο, πάνε ΠΑΝΤΑ στις ανάγκες του λαού, ανάγκες που έχει υποδείξει ο λαός και με την προτεραιότητα που έχει πάλι υποδείξει όλος ο λαός και όχι ο χωρισμένος, όπως τώρα συμβαίνει, σε κόμματα λαός. Παραδείγματος χάρη τα έσοδα από τους φόρους, γίνονται μεγάλα έργα, ώστε να υπάρχει πχ άφθονο και φθηνό νερό για όλους και για πάντα, και δεν γίνονται πανάκριβες πολυτελείς υποδομές, για θεάματα πολυτελείας, όπως αυτά των Ολυμπιακών παιγνιδιών, και ο λαός από την άλλη να λέει το νερό νεράκι, να το χρεώνεται με τιμολόγια που αυξάνονται κλιμακωτά και δυσανάλογα με την αυξημένη κατανάλωση του, και παράλληλα να τον έχουν πείσει ότι το νερό του πλανήτη τελειώνει . Όταν μάλιστα το νερό, που ως φυσικό υλικό, έχει την μεγαλύτερη σε ποσότητα και πλέον έντονη και σταθερή, αιώνια παρουσία πάνω στον πλανήτη. Βλέπουμε όμως ότι στις μέρες μας δεν έγιναν τα δημόσια έσοδα υποδομές για άφθονο και φτηνό νερό στις μεγάλες πόλεις, αλλά δόθηκαν για υποδομές Ολυμπιακών παιγνιδιών, που τώρα διαλύονται, λεηλατούνται, καταρρέουν ενώ τα χρέη για την κατασκευή τους αυξάνονται και πληθύνονται και βαραίνουν τα οικονομικά πάλι του λαού, οπότε βγάζουμε εύκολα συμπεράσματα σχετικά με το ποιος και γιατί κυβερνά το τόπο.
Έτσι λοιπόν στα βασίλεια οι φόροι πάνε κατά κύριον λόγο στα θησαυροφυλάκια του βασιλιά, στην ολιγαρχία οι φόροι πάνε στις τσέπες των ολίγων, ενώ σπάνια και περιστασιακά στις ανάγκες του λαού, ανάγκες όμως με βάση τα κριτήρια που προβάλλει η κάθε εξουσία, ως σημαντικές και επιτακτικές, και με προτεραιότητες που συνήθως δεν εξυπηρετούν τις πραγματικές ανάγκες του λαού.
Στις σημερινού τύπου δήθεν Δημοκρατίες, την κυβέρνηση αναλαμβάνουν διαδοχικά, τα διάφορα κόμματα, που τα μέλη τους αυτοαποκαλούνται Βουλευτές και Πολιτικοί, λέξεις κλεμμένες από το γλωσσάρι της γνήσιας Δημοκρατίας. Αυτοί όμως στην ουσία, είναι οι έμπιστοι επιστάτες, συνήθως κάποιων οικονομικών συμφερόντων όπως ξαναείπαμε. Τα οικονομικά συμφέροντα, βοηθούν αυτούς τους έμπιστους επιστάτες δηλαδή τους ψευδό Πολιτικούς αφού πρώτα παρατηρηθεί, ότι είναι αρεστοί στον λαό και αφού τους κρίνουν ως ικανούς και αδίστακτους να ενδώσουν στις όποιες απαιτήσεις τους. Αφού λοιπόν βεβαιωθούν για τα παραπάνω προσόντα τους, τότε τους βοηθούν με τα χρήματα τους και τα ΜΜΕ τους, ώστε να αποκτήσουν την συμπάθεια μεγάλου μέρους του λαού και έτσι να καταλάβουν την εξουσία για λογαριασμό τους.
Γίνεται ξεσκαρτάρισμα από τα αφεντικά των επιστατών, ή αλλιώς των δήθεν Πολιτικών, ασκώντας με τα ΜΜΕ τους προπαγάνδα, ψυχολογική πίεση, πλύση εγκεφάλου και αποχαύνωση στον λαό, τέτοια ώστε τελικά να επιλέγει με την ψήφο του, κάποιους από τους πολλούς προτεινόμενους των ΜΜΕ, που είναι αρεστοί και κατάλληλοι για την ώρα, και προβάλλονται με θετική δημοσιογραφία, ενώ όλοι οι άλλοι οι υπόλοιποι υποψήφιοι, είτε δικοί τους είτε όχι, απορρίπτονται από την δημοσιότητα με την κίτρινη, δηλαδή την αρνητική και απαξιωτική δημοσιογραφία. Αυτός, λένε τα ΜΜΕ δεν είναι Δημοκράτης ενώ ο άλλος είναι, ή αυτός δεν είναι φιλελέ, ή αυτός είναι ομοφοβικός ή είναι ρατσιστής, ή εθνικόφρων, ή εθνικιστής, ή γραφικός, ή έχει εμπλακεί σε σκάνδαλο κ.α. κουρδίζοντας έτσι ψηφοθηρικά τις διάφορες δήθεν Πολιτικές παρατάξεις, στις οποίες είναι έντεχνα χωρισμένος ο λαός. Και έτσι μπορούν την δεδομένη στιγμή των εκλογών, να πάρουν τις απαραίτητες ψήφους, από τους ψηφοφόρους και να καταλάβουν την εξουσία. Δεν έχει σημασία ποιοι θα πάρουν τις περισσότερες ψήφους, καθώς και οι μέν και οι δε, είναι επιστάτες των ίδιων αφεντάδων. Οπότε την δεδομένη στιγμή οι Πολιτικοί, που πριν ήταν αντίπαλοι τώρα συνεργαζόμενοι μεταξύ τους κυβερνούν. Ενώ ο λαός δεν έχει εγκρίνει με την απαραίτητη, έστω και καταστρατηγημένη πλειοψηφία, ούτε τον έναν ούτε τον άλλο από αυτούς που κάνουν την λεγόμενη Δημοκρατική συγκυβέρνηση.
Τέτοιων λοιπόν κυβερνήσεων, (που οι Βουλευτές τους, αποτελούνται συνήθως, από τους επιστάτες, που τους επιβάλουν και τους προωθούν κάποια οικονομικά συμφέροντα,) τα δημόσια έσοδα της χώρας, δηλαδή τα χρήματα από τους φόρους, τον δανεισμό, την εκμετάλλευση, των Φυσικών πόρων, το ξεπούλημα της Δημόσιας περιουσίας κλπ, πηγαίνουν σε κρατικές αγορές και προμήθειες ή σε κοστοβόρα και αχρείαστα συχνά δημόσια έργα. Τα έργα αυτά πραγματοποιούν, ή τροφοδοτούν τον πανάκριβο εξοπλισμό τους, τα οικονομικά συμφέροντα που όπως είπαμε προωθούν και υποστηρίζουν με τα ΜΜΕ τους, θετικά στα μάτια του λαού τους ενδεδυμένους με την ρόμπα της δήθεν Δημοκρατίας επιστάτες τους, έτσι ώστε με τις ψήφους του λαού να καταλαμβάνουν για λογαριασμό τους την εξουσία.
Παραδείγματος χάρη στα νοσοκομεία χιλιάδες ασθενείς δεν έχουν γάζες φάρμακα κλπ, αλλά αυτοί οι δήθεν Πολιτικοί, σχεδιάζουν να αναθέσουν υποθαλάσσια οδική ζεύξη μερικών χιλιομέτρων και τεράστιου κόστους που θα πραγματοποιήσει, αλλοδαπή πολυεθνική κατασκευαστική και που θα εξυπηρετεί ελάχιστο αριθμό ανθρώπων ημερησίως, που όμως ήδη εξυπηρετούνται από μικρά πλοιάρια, ενώ από την άλλη μεριά χιλιάδες συνάνθρωποι μας, πεθαίνουν πρόωρα κάθε χρόνο από την κατάντια που έχουν τα δημόσια νοσοκομεία εξ αιτίας πολιτικών επιλογών όπως η αποκρατικοποίηση το ευέλικτο δημόσιο, η μείωση των υπαλλήλων κλπ. |
