Όλως διόλου διαφορετικός και σε αντίθεση με τα παραπάνω, ευρίσκεται ο χώρος που δεν διαθέτει Πολιτισμό, δηλαδή εκεί όπου δεν υπάρχουν Πολίτες, με σκοπούς και στόχους, και με συγκεκριμένο προς τους παραπάνω σκοπούς και στόχους τρόπο ζωής. Αυτός ο χώρος μοιάζει με ένα αντίστοιχο πλοίο αναψυχής, που όμως δεν ανήκει στους επιβάτες του, αλλἀ σε έναν ή περισσότερους πλοιοκτήτες, και το πλοίο αυτό έχει αναγκαστικά μόνιμο πλήρωμα, που μόνο αυτό γνωρίζει τις ανάγκες και τις λειτουργίες του. Στο πλοίο αυτό οι ιδιοκτήτες δέχονται αδιακρίτως επιβάτες, χωρίς αυτοί προηγουμένως να έχουν εκπαιδευτεί για τις ανάγκες του πλοίου, αρκεί να πληρώνουν τον αναγκαίο ναύλο, ώστε να καλυφθούν τα έξοδα, να πληρωθεί το πλήρωμα και να μείνει και το κινητήριο κέρδος, στα ταμία του επενδυτή επιχειρηματία που οργανώνει τα ταξίδια για λογαριασμό τους. Τα ταξίδια μάλιστα τα προγραμματίζει όπως τα θέλει αυτός, καθότι αυτός είναι ο σοφός και ο χαρισματικός που γνωρίζει τι χρειάζονται οι επιβάτες για να περάσουν καλά... Τα ταξίδια σε αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι ίδια για όλους. Όσοι πληρώνουν πολλά θα πάνε στην Α΄ θέση, ενώ όσοι δεν διαθέτουν ικανό ναύλο θα κάτσουν κατάστρωμα ή θα πέσουν - πεταχτούν στην θάλασσα να πνιγούν. Ενώ κάποιοι άλλοι, μπορεί να μετεπιβιβάζονται σε παρόμοια πλοία όπως οι λεγόμενοι κοσμοπολίτες, πουλώντας σοφία σχετική με την κουλτούρα των άλλων πλοίων, και με εμπορεύματα ή υπηρεσίες που μονοπωλούν, μπορούν να κάνουν μπίζνες με τους εκάστοτε συνταξιδιώτες τους.
Συχνά σε αυτό το πλοίο οι επιβάτες και μάλιστα άθελα τους, κάνουν πράγματα που το φθείρουν έμμεσα ή άμεσα, εκθέτοντας έτσι και το πλοίο και τους εαυτούς των σε κίνδυνο, αφού αγνοούν τις ανάγκες του ή τις δυνατότητες του, πράγματα που συστηματικά και μυστικιστικά αποκρύπτουν οι πλοιοκτήτες. Το δε ταξίδι όντας ανούσιο καθώς γίνεται μεταξύ διαφορετικών ανθρώπων χωρίς Κοινά ενδιαφέροντα, άγνωστοι κατά βάθος, μεταξύ αγνώστων, που στην καλύτερη περίπτωση τα κοινά ενδιαφέροντα τους δεν είναι άλλα από το να εποφθαλμιούν τα μεταξύ των οικονομικά. Με αποτέλεσμα συχνά-πυκνά να λειτουργούν βαρβαρικά, όπως βαρβαρικά λειτουργούν στον πραγματικό Πολιτισμό όσοι στρέφονται εναντίον του, εκούσια ή ακούσια. Είναι γνωστή άλλωστε η φράση που εξηγεί τα σχετικά με αυτές τις καταστάσεις, και την ακούμε συχνά ακόμα και στις μέρες μας: «πας μη Έλλην βάρβαρος
». Την ίδια βαρβαρική συμπεριφορά μπορεί να εκδηλώσουν ηθελημένα και συνειδητά επιβάτες που έχουν σταλεί από ανταγωνιστές πλοιοκτήτες ή και για άλλους λόγους πχ αντιπάθεια, ζήλεια, φθόνο, ή για ιδεολογικούς, θρησκευτικούς λόγους κλπ. Σε τέτοιες περιπτώσεις βαρβαρικών καταστροφών οι ειδικοί της πλοιοκτήτριας δεν μιλάνε για το «πάς μη Έλλην βάρβαρος
» αλλά μιλάνε εφησυχαστικά για τρομοκρατία. Δηλαδή για τρομοκρατία που μόλις οι ειδικοί εξαλείψουν όλα θα πηγαίνουν ρολόι, όμως μέχρι τότε όλοι μας είμαστε ύποπτοι.
Στην περίπτωση όμως της χώρας που διαθέτει Πολιτισμό ο άνθρωπος-Πολίτης συνδράμει στον Πολιτισμό και απολαμβάνει από αυτόν. Αυτό ενδυναμώνει την ποιότητα την ποσότητα και την διάρκεια του αποτελέσματος. Στον Πολιτισμό έχουμε ένα κύκλο που διαρκώς βελτιώνει όσα περικλείονται εντός του. Γι αυτό και όλα τα επιτεύγματα (στις τέχνες, στα γράμματα και στις επιστήμες) του Πολιτισμού των αρχαίων Ελλήνων, που αναφέραμε νωρίτερα, αλλά και του κάθε αληθινού Πολιτισμού, ήταν και είναι πράγματι ξεχωριστά, ανώτερα και αιώνια καθώς αυτά τα έργα ωφέλησαν και συνεχίζουν να ωφελούν όλους τους Πολίτες ενώ τα αντίστοιχα έργα, που προκύπτουν και αναγνωρίζονται ως μεγάλα σε περιβάλλοντα μη Πολιτισμού, αναγνωρίστηκαν ως τέτοια, επειδή απλά κόστισαν πολύ, ή έκαναν μεγάλες ταμιακές εισπράξεις και μετά έσβησε η λ΄μψη τους ή ξεχάστηκαν, κάτι που βέβαια δεν έχει συμβεί με την Αντιγόνη του Σοφοκλή, το Όργανον του Αριστοτέλη, τους Νόμους του Πλάτωνος, τα Ομηρικά έπη ή και όποιο άλλο ανάλογο έργο του αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού.
Υποστηρίζουν και υπηρετούν τον Πολιτισμό τα κάθε μορφής επιτεύγματα του. Επιπλέον αυτά τα επιτεύγματα του Πολιτισμού είναι σχετικά και αλληλένδετα μεταξύ τους, και αυτό συμβαίνει γιατί όλα έχουν ένα Κοινό σκοπό, που δεν είναι άλλος από την εξυπηρέτηση των αναγκών της Κοινωνίας, από όπου πηγάζουν και οι στόχοι και οι σκοποί των Πολιτών, και κατά προέκταση και του Πολιτισμού τους, όπως θα δούμε και παρακάτω. Ξεχωριστά, ανώτερα και αλληλένδετα λοιπόν τα έργα αυτά, γιατί στοχεύουν από Κοινού στην εξυπηρέτηση του Πολιτισμού προκειμένου αυτός να ωφελήσει τους Πολίτες, ώστε αυτοί ωφελούμενοι να μπορούν να προσφέρουν περισσότερα και καλύτερα στον Πολιτισμό τους, που και αυτός με την σειρά του τα ανταποδίδει πάλι στους Πολίτες...
Στον Πολιτισμό ο Πολίτης δεν καταπιάνεται με τίποτα άσχετο, αλλά μόνο με ό,τι εξυπηρετεί τις πραγματικές ανάγκες του, ανάγκες που έχουν γίνει ζητούμενα του Πολιτισμού. Ο Πολίτης δεν καταναλώνει τα μοναδικά και πραγματικά του κεφάλαια, δηλαδή την σωματική και πνευματική και ψυχική του αρτιότητα και ισορροπία καθώς και τον χρόνο της ζωής του, σε άσχετα, περιττά, ανούσια και βλαβερά πράγματα.
Ο Πολίτης δεν χρειάζεται να ανακαλύψει ξανά την Αμερική απλά για να περνάει η ώρα του, ο Πολιτισμός τον εφοδιάζει με τις αναγκαίες πληροφορίες ώστε αν χρειαστεί, να μπορεί να πάει και να έλθει από και προς την Αμερική, με ασφάλεια, είτε μεταφορικά είτε κυριολεκτικά. Το ίδιο ισχύει και για τα υπόλοιπα της ζωής για όλους, και μάλιστα για τους νέους. Αδιάκοπα οι νέοι ενημερώνονται και εφοδιάζονται για τα μέχρι τούδε γνωστά και σχετικά με την ζωή και το σωστό Κοινωνικά ξεκίνημα της, ενώ τα όποια νεότερα σχετικά θέματα αδιάκοπα προστίθενται. Οι νέοι είναι το διαρκές επενδυτικό πεδίο του Πολιτισμού. Όσα περισσότερα επενδύσουμε σε αυτούς σήμερα, τόσο περισσότερο εξασφαλίζουμε το δικό τους αλλά και το δικό μας αύριο, το αύριο της τρίτης ηλικίας, περιστοιχισμένης όμως με την σιγουριά και τον πλούτο που απορρέει από την εξασφάλιση της παρουσίας της επόμενης γενιάς, μιας νέας γενιάς δασκαλεμένης κατάλληλα από τα γεννοφάσκια της και όχι μιας γενιάς προσφάτως αφιχθείσας που κουβαλάει μαζί της τον δικό της γνωστό και άγνωστο πολιτισμό. Το κάθε τι λοιπόν στον Πολιτισμό γίνεται με γνώμονα την διατήρηση και την ενίσχυση του, για τους παραπάνω αλλά και για πολλούς άλλους ακόμη, αυτονόητους λόγους.
Για τον Πολιτισμό νοιάζεται και φροντίζει ο Πολίτης με τον ίδιο τρόπο που ο ταξιδιώτης του πρώτου πλοίου νοιάζεται και φροντίζει για όλα τα σχετικά με το πλοίο του. Αν από έλλειψη φροντίδας το πλοίο βυθιστεί τότε θα χαθεί και ο ταξιδιώτης. Ομοίως αν εκλείψει ο Πολιτισμός χάνεται η Πολιτεία και μαζί της και ο Πολίτης. Ο ταξιδιώτης του πρώτου πλοίου αντί να αναθέσει σε άλλους την φροντίδα του πλοίου του, πληρώνοντας τους, ή να αποδεχθεί τους άλλους μοιρολατρικά ως ικανοτέρους, φροντίζει ώστε να είναι και να παραμένει επαρκώς ικανός για τις όποιες ανάγκες του πλοίου ώστε να το φροντίζει ο ίδιος. Ο θεατρικός συγγραφέας, ο ποιητής, ο μαθηματικός, ο καλλιτέχνης, ο δικαστής, ο αγρότης, ο γιατρός, ο τεχνίτης, ο στρατιωτικός, ο εργάτης, ο δάσκαλος, ο χωροφύλακας και ο κάθε ένας εντός του Πολιτισμού Πολίτης, έχουν αβίαστα ταυτίσει το ατομικό με το Κοινό συμφέρον, ή αν το πούμε αλλιώς, αναζητούν όλοι το ατομικό τους συμφέρον μέσα από την εξυπηρέτηση του Κοινού συμφέροντος και σε κάθε περίπτωση Κοινό συμφέρον είναι ένας εύρωστος Πολιτισμός που εξασφαλίζει μία ισχυρή και ανθεκτική Πολιτεία. Όσο βέβαια είναι μεγαλύτερος αυτός ο βαθμός ταύτισης του ατομικού με αυτό του Κοινού συμφέροντος, τόσο σπουδαιότερος αποτελεσματικότερος και ανθεκτικότερος αποδεικνύεται ο Πολιτισμός και ανάλογα μεγαλύτερη είναι η ωφέλεια που προκύπτει για τους Πολίτες. |