|
Ημιτελές και άνευ ουσίας και σημασίας θα ήταν το Κοινωνικό οικοδόμημα δίχως την ΜΟΡΦΩΣΗ. Σημαντική λοιπόν παροχή της Κοινωνίας προς τον άνθρωπο, είναι η Μόρφωση που διευκολύνει την χωρίς παρενέργειες, προσαρμογή του ανθρώπου, στο περιβάλλον του Πολιτισμού. Ο Πολιτισμός, ο στοχευμένος δηλαδή ο τρόπος Ζωής των Πολιτών, στις Πόλεις και στις Πολιτείες τους, ο τρόπος Ζωής - Βίος που εξυπηρετεί τους σκοπούς της Κοινωνίας, δεν είναι ούτε ο απόλυτα φυσικός τρόπος ζωής, ούτε βέβαια η Πόλη είναι το απόλυτο φυσικό περιβάλλον για τον άνθρωπο, καθώς το απόλυτο φυσικό περιβάλλον όπως και να το κάνουμε και όπως και να το πούμε, δεν μπορεί να είναι άλλο από την ζωή στην γνωστή μας Φύση, και ότι έχει απομείνει από αυτήν, κάτι που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε και επί πλέον πρέπει την Φύση αυτή να την σεβόμαστε και να την έχουμε πάντα σημείο αναφοράς για το κάθε τι που έχει να κάνει με την ζωή μας.
Και για αυτό και ο άνθρωπος προερχόμενος και ο ίδιος από αυτήν την Φύση, είναι εφοδιασμένος με ένστικτα και ορμές, που τον κάνουν βιώσιμο στο δύσκολο και απαιτητικό αυτό περιβάλλον. Όμως αυτές οι ορμές και τα ένστικτα συνοδεύουν τον άνθρωπο και εκτός αυτής, και έτσι σε περιβάλλον Πολιτισμού αυτές οι ορμές και τα ένστικτα, είναι επικίνδυνα, αν ο Πολίτης δεν γνωρίζει ή δεν μπορεί να τα διαχειριστεί σωστά. Εκ τούτου υπάρχει η ανάγκη ενημέρωσης του κάθε ανθρώπου, προετοιμασίας του, προσαρμογής και συμφιλίωσης του, με όλα τα συμπλεκόμενα δεδομένα Φύσης και Πολιτισμού. Πρέπει λοιπόν να βρεθεί τρόπος να χαλιναγωγηθούν όσες είναι απαραίτητο από τις παραπάνω δυνάμεις και να προσαρμοστούν, στα νέα και απαραίτητα για τον άνθρωπο, δεδομένα του Πολιτισμού ώστε ο κάθε Πολίτης να χαλιναγωγεί τις ορμές του με βάσει τα Κοινωνικά δεδομένα και ζητούμενα.
Παραδείγματος χάριν, στο φυσικό περιβάλλον, ο άνθρωπος τρέφεται άμεσα από την Φύση, και με ότι έχει και προσφέρει αυτή ανά εποχή, σε είδος, σε ποσότητα κλπ. Οπότε όποιος ζεί ή ζούσε κάποτε στην Φύση, τον βλέπουμε πολλές φορές να συμβαίνει, σε μία περιοχή ή κάποια εποχή, να μην του προσφέρεται από την Φύση αρκετή τροφή και συχνά ούτε και καθημερινά. Αυτό συμβαίνει και σήμερα, τουλάχιστον στα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου, όπου ακόμα και το λιοντάρι που ζεί ελεύθερο στην ζούγκλα μπορεί να περάσει μέρες ολόκληρες νηστικό, ώσπου να βρεί και να κατασπαράξει κάποιο άλλο ζώο για να χορτάσει την πείνα του.
Έτσι λοιπόν στην Φύση, η κατά κανόνα περιορισμένη ποσότητα τροφής που αυτή προσφέρει, και οι συνθήκες του περιβάλλοντος και τα χαρακτηριστικά της ωμής τροφής που η Φύση δίνει στον άνθρωπο ως τροφή (όπως καρποί, φρούτα, λαχανικά) αποτρέπουν τον άνθρωπο, όχι μόνο από την υπερκατανάλωση σε καθημερινή βάση, αλλά συχνά τον εξαναγκάζουν και σε νηστείες. Στο περιβάλλον όμως του Πολιτισμού το αντίστοιχο της τροφής είναι το φαγητό, που επεξεργασμένο και συνοδευμένο με θελκτικές οσμές και γεύσεις, μαγειρεμένο και συχνά προσφερόμενο σε μεγάλες ποσότητες, προκαλεί στον Αμόρφωτο άνθρωπο προβλήματα, γιατί εύκολα αυτή η κατάσταση κατευθύνει τον άνθρωπο στην κατάχρηση χωρίς λόγο, και σε υπερβολές, με βλαβερές ως γνωστόν για την υγεία συνέπειες. Γνωστή ή εύκολα αποδεκτή είναι η φράση που λέει ότι Ο Πολιτισμένος τρώει όσο πρέπει, ενώ ο Βάρβαρος τρώει όσο έχει φαγητό.
Στο θέμα, που σήμερα το κατατάσσουμε, στα λεγόμενα περί των σαρκικών απολαύσεων πράγματα, μπορούμε πάλι, έστω και πρόχειρα, να σκεφτούμε τα πράγματα από την πλευρά που όμως μας ωφελούν όλους, δηλαδή σε ένα Φυσικό περιβάλλον, όπου Επιβιώνει ό άνθρωπος όσο διαθέτει καλή φυσική κατάσταση, άρα και γερό ανοσοποιητικό, δηλαδή καθόσον μετέχει σε πράξεις της ζωής είναι αναγκαστικά υγιής και παράλληλα οι περιορισμένες ευκαιρίες ερωτικών συντρόφων, ελαχιστοποιούν την δυνατότητα για υπερβολές, και έτσι τον περιορίζουν από αυτήν την δράση και τις παρενέργειες της, όπως πχ την εμφάνιση αφροδισίων και την εύκολη διάδοση των, ενώ σε περιβάλλον Πολιτισμού είναι δυνατόν να συμβαίνουν τα αντίθετα, ώστε εύκολα μπορούν να προκληθούν βλάβες υγείας από υπερβολές, όπως αφροδίσια και άλλα σωματικά και ψυχικά νοσήματα και στους ίδιους τους μετέχοντες σε αυτά, αλλά και στα παιδιά που θα γεννηθούν από γονείς με σχετικά προβλήματα υγείας. Και όχι μόνο αυτό, καθώς τα σαρκικά γίνονται πεδίο επαγγελματικής δράσης και οικονομικής εκμετάλλευσης και εξαθλίωσης του ανθρώπου και την ευθύνη σε τέτοιες περιπτώσεις βέβαια, στην λογική του Πολιτισμένου την έχει όποιος αποδέχεται να συμβαίνουν στους άλλους αυτά.
Στα γενικότερα θέματα υγείας και καλής Φυσικής κατάστασης, βλέπουμε ότι ενώ στο Φυσικό περιβάλλον ο άνθρωπος βρίσκεται σε αδιάκοπη άσκηση και κίνηση, για τις ανάγκες τροφής ασφάλειας κλπ, στο περιβάλλον όμως του Πολιτισμού μπορεί να συμβαίνει το αντίθετο, ή έστω να υπάρχει κίνηση και άσκηση αλλά σε μικρή έκταση, με αρνητικές συνέπειες για την υγεία. Μάλιστα στην Φύση είναι συχνά αναγκαίο ο άνθρωπος να έχει σε τακτική χρήση όλο το μυοσκελετικό του σύστημα, και να διαθέτει διάφορες σωματικές ικανότητες και δεξιότητες, ώστε να τα καταφέρνει με την άρση βαρών, να σκύβει, ή να πατάει στις άκρες των ποδιών για να φτάσει κάτι πάνω σε ένα δένδρο, ή να ασκεί την ικανότητα τρεξίματος, για να αποφύγει κινδύνους ή για τις μετακινήσεις του κλπ.
Για τον λόγο αυτό και εκ Φύσεως, υπάρχει μία εσωτερική ικανοποίηση στον άνθρωπο όταν πραγματοποιεί διάφορες πράξεις, που παράλληλα συμβάλλουν στην αυτοσυντήρηση του και τους σκοπούς της ύπαρξης του. Όπως όταν παραδείγματος χάρη, τρέχοντας αναπτύσσει κάποια ταχύτητα, και από το γεγονός ότι τρέχει, ή λόγω του ότι κάτι πέτυχε με το τρέξιμο, αισθάνεται κάποια ευχαρίστηση και ικανοποίηση, και αυτή η ικανοποίηση δεν τον αποτρέπει αλλά τον προτρέπει να το επαναλάβει, κάτι που παρατηρείται και σήμερα, όχι μόνο στα νήπια όταν ξεκινούν τα πρώτα βήματα τους, που είναι έντονη η χαρά τους, αλλά και στους ενήλικους δρομείς, ή κάθε άλλον αθλούμενο που εισπράττει ψυχική ευχαρίστηση από τις προσπάθειες του ως δρομέας ή γενικότερα ως αθλητής ασχέτως αποτελέσματος. Ο αθλούμενος άνθρωπος είναι περισσότερο αισιόδοξος από την μη αθλούμενο, εμπιστεύεται τον εαυτό του, τον χαίρεται και τον εκτιμά. Αυτή όμως η ικανοποίηση εμφανίζεται σε περιβάλλον Πολιτισμού και σε λανθάνουσα μορφή, όταν πχ ο Αμόρφωτος άνθρωπος αναπτύσσει ταχύτητα όχι πλέον με το σώμα του, αλλά με άλλο μέσο, όπως πχ με ένα αυτοκίνητο, και μάλιστα ταχύτητα ανεξέλεγκτη υπερβολική και συχνά καταστροφική για τον ίδιο αλλά και για τους άλλους. Αυτή η έλλειψη Μόρφωσης γίνεται αιτία, να θρηνούμε συχνά θανάτους νέων, που συνάμα με τα άλλα, διακατέχονται από το αγέρωχο συναίσθημα αθανασίας που συνοδεύει τον άνθρωπο κατά την εφηβεία του, μετατρέποντας έτσι το ανυποψίαστο παιδί σε θύτη και με θύμα τον ίδιο τον εαυτού του, ενός εαυτού που δεν πρόλαβε να γνωρίσει γιατί δεν του προσφέρθηκε ποτέ η Κοινωνική Μόρφωση. Δεν διαφέρει σε τίποτα, όταν δώσουμε ένα δίτροχο ή ένα τετράτροχο σε έναν άνευ Μόρφωσης έφηβο, από το να δώσουμε ένα γεμάτο περίστροφο σε έναν πεντάχρονο ή σε έναν οξύθυμο, καθώς σε κάθε περίπτωση κάποια στιγμή αναπόφευκτα θα ακουστεί το μπάμ. Η καλύτερη μάλιστα συμβουλή σε γονείς που νοιάζονται και αγωνιούν για τα παιδιά τους είναι, αν πραγματικά νοιάζονται, τότε να πάψουν να ασχολούνται μαζί τους και να ασχοληθούν στρέφοντας το ενδιαφέρον τους σε όλα τα άλλα παιδιά όλου του κόσμου. Αν όλα τα παιδιά είναι επαρκώς προστατευμένα και κατάλληλα Μορφωμένα τότε ασφαλώς είναι και τα δικά μας, διαφορετικά είναι θέμα χρόνου και τύχης να συμβεί ή όχι το όποιο κακό.
Μαγευτικά ενδιαφέρον, και θελκτικό, εμφανίζεται το Φυσικό περιβάλλον στα μάτια του ανθρώπου, από την πρώτη στιγμή που το αντίκρισε μέχρι και σήμερα, πράγμα χρήσιμο αν όχι αναγκαίο, ώστε να ενθαρρυνθεί, στο να το ερευνά και να ανακαλύπτει τον ευρύτερο χώρο στον οποίο ζεί, και έτσι να γνωρίζει αν χρειαστεί που μπορεί να βρεί πχ νερό, ή μιά σπηλιά για να την κατοικίσει, τροφή κλπ, και έτσι γίνεται περιηγητής, ωθούμενος από τις εσωτερικές Φυσικές ορμές όπως της περιέργειας αλλά και από άλλες που όλες μαζί αποσκοπούν στην εξυπηρέτηση της Επιβίωσης. Οι εσωτερικές παρορμήσεις του ανθρώπου του προκαλούν αισθήματα χαράς και ευφορίας σχεδόν στο κάθε τι, που θα συναντήσει και που θα βρεί στον δρόμο του, εννοείται, όταν βρίσκει, ή συναντά πράγματα που τον ωφελούν και δεν τον βλάπτουν.
Όλα όσα βρίσκει ή συναντά τον κάνουν να αισθάνεται χαρά καθώς και αυτό που λέμε τύχη, πχ όταν συναντήσει ένα δένδρο με καρπούς για τροφή, ή όταν βρεί ξύλα για την φωτιά κλπ. Και όλα αυτά μαζί, καθοδηγούν τον άνθρωπο που ζεί στην Φύση ώστε συχνά πυκνά να επαναλαμβάνει τις εξορμήσεις του σε αυτήν, ακόμα και χωρίς άμεσο λόγο. Στο περιβάλλον όμως μιας Πόλης αυτές οι ανθρώπινες προδιαθέσεις σε λανθάνουσα μορφή ικανοποιούνται με άλλους τρόπους, όπως με τα τυχερά παιγνίδια ή με την λεγόμενη επιχειρηματική δραστηριότητα που συχνά καταλήγουν σε πάθος. Στο πάθος του κυνηγητού του κέρδους. Ακόμα η προδιάθεση για περιήγηση καθιστούν τον άνθρωπο κατάλληλο πελάτη για οργανωμένο τουρισμό που δεν φέρνει βέβαια τον άνθρωπο σε επαφή με την Φύση αλλά με εξαντλημένους από την υπερβολική εκμετάλλευση πρώην Φυσικούς χώρους, όπως συμβαίνει στις τουριστικές παραλίες και λοιπούς τουριστικούς προορισμούς, όπου έρχονται σε επαφή οι αλλοτριωμένοι ντόπιοι πληθυσμοί και το τοπικό εξαθλιωμένο Φυσικό περιβάλλον, με τους τουρίστες που νομίζουν ότι απολαμβάνουν κάτι ανώτερο και ξεχωριστό, ακόμα και όταν τρώνε τα ιδιαίτερα φαγητά του τόπου που επισκέπτονται, που συνήθως όμως είναι φτιαγμένα από πρώτες ύλες φερμένες από αλλού και συχνότατα εισαγόμενες ίσως και από τις πατρίδες τους.
Στο Φυσικό περιβάλλον οι εκδηλούμενες καταστροφικές διαθέσεις συνειδητές ή όχι, του ανθρώπου ενάντια στην Φύση, φυτική και ζωική, έμψυχη και άψυχη, είναι περιορισμένες, και αυτό συμβαίνει είτε λόγω των λίγων μέσων που διαθέτει, είτε λόγω της έλλειψης της αναγκαίας βοήθειας από άλλους ανθρώπους την ίδια στιγμή. Ενώ σε περιβάλλον Πολιτισμού τα μέσα σε υλικό και ανθρώπινο δυναμικό, είναι τέτοια που μπορούν να προκαλέσουν τεράστιες καταστροφές, τόσο στον φυτικό και ζωικό κόσμο όσο και την ευρύτερη Φύση. Στον Πολιτισμό λοιπόν η Μόρφωση, δίνει στην συμπεριφορά του άπτερου δίποδου, όπως ονομάζει ο Πλάτων τον άνθρωπο, μορφή Ανθρώπινη, προσαρμόζοντας σωστά τον άνθρωπο αυτόν στις διαφοροποιημένες από τις Φυσικές συνθήκες, πλην αναγκαίες συνθήκες του Πολιτισμού. Κατανοώντας με την Μόρφωση ότι η απαραίτητη, για τις ανάγκες του Πολιτισμού, εκμετάλλευση του Φυσικού περιβάλλοντος, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να υπερβαίνει την ικανότητα της Φύσης να αναπλάθεται, να αναδημιουργείται, να αναπαράγεται και εκ του ασφαλούς να εξισορροπεί από μόνη της την όποια Ανθρώπινη, αλλά υποχρεωτική για τις ανάγκες του, επέμβαση σε βάρος του Φυσικού αυτού περιβάλλοντος. |
