|
Αναφερόμενοι πάλι ξανά στο εμπόριο που στηρίζεται στην απουσία της αυτάρκειας και επάρκειας, από την λογική του πελάτη και καταναλωτή. Μπορούμε να σημειώσουμε, ότι αφήνει πολλά κέρδη στον οργανωμένο εμπορευόμενο. Αυτό συμβαίνει κατά την φάση της πώλησης και όχι κατά την φάση της απόκτησης των εμπορευμάτων, που αν δεν πωληθούν, όσο φτηνά και αν αγοραστούν, δεν αφήνουν κέρδος. Έτσι λοιπόν ο έμπορας κερδίζει, πουλώντας εμπορεύματα ή υπηρεσίες, σε λαούς οργανωμένους σε πόλεις με νομοθεσία έτοιμη για τέτοιες δουλειές
Αυτοί οι λαοί πρέπει διαρκώς να χρειάζονται κάτι, αλλά όμως ποτέ να μην είναι σε θέση να το παράξουν. Ενώ λαούς που ζούν στην ζούγκλα, ή από ανθρώπους που διαθέτουν Κοινωνία και Πολιτισμό δηλαδή είναι Πολίτες, τότε δεν μπορούν με το εμπόριο ή τον δανεισμό να κερδίσουν από αυτούς και μάλιστα βλάπτοντας τους. Μπορούν όμως να τους βλάψουν με πόλεμο
πόλεμο οικονομικό, πόλεμο κατά της νεολαίας, πόλεμο κατά της Κοινωνίας και κατά του Πολιτεύματος, πόλεμο μέσω των ναρκωτικών, πόλεμο μέσω της πορνείας, πόλεμο πολυπολιτισμικό, πόλεμο κυριολεκτικό επιδιώκοντας έτσι την μετατροπή τους σε καταναλωτές την πιο αποδοτική μορφή δουλείας. Ένας πόλεμος μπορεί να αποσκοπεί σε πολλά, όπως παραδείγματος χάρη ο Β΄ παγκόσμιος πόλεμος, των Γερμανών κατά της υπόλοιπης ανθρωπότητας, που πέρα των άλλων δεινών, που υπέστησαν οι άνθρωποι της εποχής εκείνης, επέφερε καταστροφή ανάμεσα στα άλλα και στην βιομηχανική παραγωγή πολλών χωρών
τις αποβιομηχανοποίησε!!!
Επίτηδες ! βομβάρδιζαν και κατέστρεφαν με βουλιμία τις βιομηχανικές περιοχές και εγκαταστάσεις άλλων χωρών και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία
όπως ακριβώς γίνεται και σήμερα, με διαφορετικά όμως τεχνάσματα, όπως πχ με το τέχνασμα της κλιματικής αλλαγής. Τότε λοιπόν με πιο άγαρμπους τρόπους κατέστρεφαν, την αυτάρκεια και επάρκεια άλλων χωρών σε βιομηχανικά προϊόντα, και μάλιστα πέτυχαν διάνα τον στόχο τους οι Γερμανοί ή οι υποκινούντες αυτούς
και βγήκαν νικητές σε αυτό όπως και σε άλλα, παρά την όποια ήτα τους
την μεγάλη αυτή επιτυχία τους οι ηττημένοι, την υποστήριξαν στην συνέχεια, με τι άλλο; παρά με εξαγορασμένες σε πολλές χώρες, κυβερνήσεις και Πολιτικές. Κυβερνήσεις και Πολιτικές προδοτικές, που με την νομοθεσία απέτρεψαν ή έστω αποθάρρυναν την ανταγωνιστική επαναβιομηχανοποίηση των χωρών που οι Γερμανοί κατέστρεψαν. Αποτρέποντας τες από την βιομηχανική αυτάρκεια, και κάνοντας τες πελάτες των Γερμανών ή και άλλων χωρών, για τα βιομηχανικά εμπορεύματα. Δηλαδή οι κυβερνήσεις μετέτρεψαν τους λαούς τους σε πελάτες, δηλαδή σε δούλους των εμπόρων βιομηχάνων. Έτσι αντί αυτοί οι λαοί να εργασθούν στις χώρες των και στις δικές τους βιομηχανίες που είχαν καταστραφεί και δεν βοηθήθηκαν να ξαναφτιαχτούν, πήγαν εργάτες στην Γερμανία ή όπου αλλού στήθηκαν βιομηχανίες λόγω της αποβιομηχανοποίησης των χωρών των εργατών, από τον πόλεμο
Πήγαν μετά τον πόλεμο εργάτες στην Γερμανία και βοήθησαν στην ανασυγκρότηση της βιομηχανίας της, τα παιδιά των σκοτωμένων πατεράδων και μανάδων, από τους Γερμανούς !
Και μάλιστα ακόμα και σήμερα υπάρχει κάθε λογής και μορφής υποστήριξη για μετανάστευση αντί για ντόπια παραγωγή, επίσης υπάρχει και αμέριστη αμνηστία και λήθη για τα πολλά και μεγάλα κατοχικά έργα.
Πρόσφατα λοιπόν συνέβη και το εξής στην Ελλάδα. Λόγω του γνωστού θέματος της διεκδίκησης των κατοχικών αποζημιώσεων της Ελλάδας από την Γερμανία, που δεν έχουν ακόμα ολοκληρωθεί (αλλά και ούτε ποτέ
), κάποιοι προσπάθησαν να παρεμποδιστεί ο Γερμανός πρεσβευτής και να μην καταθέσει στεφάνι στην μνήμη δολοφονηθέντων Ελλήνων από τους τότε Γερμανούς κατακτητές. Δεν είχαν σκοτωθεί τότε Έλληνες στρατιώτες ή Πολίτες σε μάχη, αλλά ο Γερμανικός στρατός κατοχής είχε συγκεντρώσει όσους Έλληνες βρήκε μπροστά του αδιακρίτως, ανθρώπους κάθε ηλικίας και φύλου, άνδρες γυναίκες παιδιά και νήπια και τους εκτέλεσαν, τόσο αδιανόητα απλά. Ήθελαν να εκδικηθούν μια επίθεση σε βάρος τους από Έλληνες που αντιστέκονταν στην Γερμανική κατοχή. Απαιτούσαν δηλαδή οι κατακτητές, υποταγή των Ελλήνων στους νόμους τους, να αποδεχτούν την μοίρα τους και να πάψουν να αντιστέκονται οι κατακτημένοι στην κατάκτηση τους.
Έτσι κάθε φορά που τα στρατεύματα κατοχής βρισκόντουσαν ανίκανα να προστατευτούν από τις αυτονόητες, έστω και σπασμωδικές προσπάθειες των κατακτημένων Ελλήνων Πολιτών, για ελευθερία, αυτοί θεωρούσαν ισοδύναμο μέτρο αντιμετώπισης των επιθέσεων αυτών τις εν ψυχρώ δολοφονίες παιδιών, γυναικών και γερόντων. Δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που το έκαναν. Βέβαια η αντίσταση αυτή των Πολιτών τελικά ωφέλησε όσους προκάλεσαν και υποστήριζαν τον παγκόσμιο πόλεμο που τι άλλο μπορεί να ήθελε να πετύχει εκτός από μια ενωμένη Ευρώπη ή και ανθρωπότητα; Την λεγόμενη τότε συναδέλφωση των λαών
Τους ωφέλησε λοιπόν τους υποκινητές, γιατί κατάλαβαν ότι ήταν ασύμφορο να κατακτήσεις τουλάχιστον κάποιες χώρες με τα όπλα, καθώς μετά θα χρειάζεσαι περί τους 12 στρατιώτες το 24ωρο για να εποπτεύουν επαρκώς τον κάθε Πολίτη της χώρας. Το ξανασκέφτηκαν λοιπόν και επανήλθαν μετά από 50 περίπου χρόνια για μια πάλι ενωμένη Ευρώπη ή και ανθρωπότητα, ΄παγκοσμιοποίηση, ή αλλιώς συναδέλφωση των λαών
όχι όμως τώρα με στρατιώτες αλλά με τραπεζίτες. Όχι με 12 τραπεζίτες για κάθε ανθρωπάκο του λαού αλλά με έναν τραπεζίτη ανά εκατοντάδες χιλιάδες οικονομικά χρεωμένου λαού. Και αν κάποιος άνθρωπος του λαού αντισταθεί δεν τον ρίχνουν στο εκτελεστικό απόσπασμα αλλά τον οδηγούν ανέξοδα στην αυτοκτονία.
Επανερχόμενοι στην παρεμπόδιση της κατάθεσης στεφάνου από τον Γερμανό πρεσβευτή και κρίνοντας την, από κάποια λογική πλευρά παρατήρησης των γεγονότων, μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την παρεμπόδιση ως συμβολική. Καθώς με απλοϊκό τρόπο τίθεται το ερώτημα. Πως γίνεται, ο κύριος πρεσβευτής, ως εκπρόσωπος του Γερμανικού κράτους να νοιάζεται, να αναγνωρίζει, και να τιμά την μνήμη των θυμάτων, που προκάλεσε η χώρα του, και ότι άλλο συμβολικά απορρέει, από την κατάθεση ενός στεφανιού, σε ένα μνημείο, και από την άλλη μεριά, η χώρα που εκπροσωπεί να αρνείται να αποκαταστήσει, οικονομικά, αυτές και τις άλλες παρανομίες που διέπραξε κατά την κατοχή της Ελλάδος μετά τον άδικο και απρόκλητο πόλεμο που της έκανε;.
Μήπως λοιπόν θα έπρεπε όχι μόνο να αρνηθεί, ο κύριος πρεσβευτής, την κατάθεση του στεφανιού, αλλά και από την άλλη πλευρά να μην του το επέτρεπαν και οι τοπικοί φορείς και οι επίσημοι του Ελληνικού κράτους, ακόμα και αν μόνος του το ζητούσε;.
Την στιγμή λοιπόν της παρεμπόδισης έγινε και άλλη κίνηση, από άλλο πρόσωπο, που είχε την ίδια άποψη, με αυτή του επίσημου Ελληνικού κράτους, όσον αφορά την κατάθεση στεφάνου, έτσι πιάνοντας αυτό το άλλο πρόσωπο από το χέρι τον Γερμανό πρέσβη, τον οδήγησε προστατευτικά στο μνημείο και στο σημείο της κατάθεσης στεφάνου, κάτι που ίσως σωστά έγινε, με την λογική ότι αφού ο πρέσβης ζήτησε ή αποδέχθηκε την πρόταση, να καταθέσει στεφάνι, έπρεπε η απαγόρευση ή η αντίρρηση από οποιονδήποτε να είχε τεθεί νωρίτερα και όχι εκείνη την στιγμή της κατάθεσης.
Το θέμα όμως είναι άλλο και σχετικό με την προπαγάνδα σε βάρος του λαού σε επίπεδο Δημόσιου λόγου. Φανταζόμαστε και δεν είναι δύσκολο να γίνει αποδεκτό και αντιληπτό, ότι πάνω στο περιστατικό αυτό πρέπει να ειπώθηκαν πολλά από πολλούς, αν όχι όλα από όλους. Όμως αυτό που διαδόθηκε από τα ΜΜΕ ήταν αυτό που βόλευε μόνο κάποιους από Γερμανικής σκοπιάς
Ακούστηκε λοιπόν, εκείνες τις ημέρες, από τα Ελληνικά ΜΜΕ ότι, κακώς έγινε η προσπάθεια παρεμπόδισης, του Γερμανού πρέσβη, απογόνου των Γερμανών κατακτητών, γιατί εντάξει και καλά, « Τα παιδιά των φονιάδων δεν φταίνε για τους φονιάδες γονείς των», αυτό και μόνο αυτό, ακούστηκε από τα ΜΜΕ και πέρασε σαν επίσημο σχόλιο για το περιστατικό, στα αυτιά του λαού που κατοικεί την Ελλάδα, του λαού που αναίτια τότε καταστράφηκε από τους Γερμανούς.
Ενώ το εύλογο, ότι τα παιδιά των φονιάδων, οι Γερμανοί δηλαδή του σήμερα, αν και εφόσον δεν έχουν τα ίδια ένστικτα και θηριώδη ήθη με αυτά των γονιών τους, κάτι που κανείς δεν το γνωρίζει και δεν μπορεί βέβαια να ο αποκλείσει, τότε τουλάχιστον πρέπει να επιστρέψουν, όσα είχαν κλέψει οι γονείς τους. Αν βέβαια έχουν τα ίδια απάνθρωπα ένστικτα, τότε λογικά από μόνοι τους ποτέ δεν θα συναινέσουν σε καμία επανόρθωση, πόσο μάλλον αν όχι και να αποζημιώσουν με επιπλέον της αξίας των κλοπιμαίων και των σχετικών τόκων, τα θύματα τους, δίνοντας μέρος από τα πλούτη που κληρονόμησαν, πλούτη που οφείλονται σε διάφορα εγκλήματα όπως κλοπές, φθορές, δολοφονίες και άλλα που έκαναν οι γονείς τους και στις καταστροφές που επέφεραν, σε κάθε μορφής παραγωγή στις χώρες των θυμάτων τους, με αποτέλεσμα την γρήγορη, απόντος του ανταγωνισμού, ανάπτυξη μεταπολεμικά της χώρας των. Επιπλέον πρέπει να δώσουν και μέρος από τα κέρδη που τους έδωσε η εκμετάλλευση αυτού το πλούτου. Για αυτά δεν ακούστηκε ποτέ τίποτα σα να μην διανοήθηκε ποτέ κανείς να τα σκεφτεί ή να τα εκφράσει. ΜΜΕ για τέτοιες απλοϊκές σκέψεις στην Ελλάδα δεν υπάρχουν. Ούτε τότε, ούτε τώρα. Και μπορεί επί πλέον, να κάνει κανείς Δημόσια τον απλό συλλογισμό, ότι αν η Ελλάδα τότε δεν είχε αποβιομηχανοποιηθεί και εκτροχιαστεί από την βιομηχανική παραγωγή (την αυτάρκεια και την επάρκεια), ασφαλώς οι πωλήσεις βιομηχανικών προϊόντων τις Γερμανίας στην Ελλάδα μετά τον πόλεμο θα ήταν μικρότερες σε κέρδη
αφενός γιατί δεν θα πουλούσε στην Ελλάδα και αφετέρου γιατί θα έχανε κάποιες έστω και ελάχιστες πωλήσεις ή θα είχε χαμηλότερα κέρδη από τις πωλήσεις αυτές, προς άλλες χώρες, αφού σε κάποιες από αυτές θα είχε να ανταγωνιστεί τα Ελληνικά βιομηχανικά προϊόντα. Τέτοιες απλοϊκές σκέψεις έπρεπε καθημερινά να προβάλλονται από το Ελληνικό κράτος στον Γερμανικό λαό, και αντί αυτού προβάλλεται στην Ελλάδα αδιάκοπα το δίκιο των αγορών του Δ.Ν.Τ. των δανειστών των τραπεζιτών το δίκιο που καταστρέφει την ζωή του λαού ως συνέχεια της λογικής του δικαίου του Β΄ παγκοσμίου πολέμου.
Ο πόλεμος ενάντια των Πολιτειών μπορεί να αποφευχθεί από πλευράς Πολιτειών, στην αρχή με συμμαχίες με άλλες Πολιτείες και οργανωμένη και ισχυρή άμυνα και μετά, με την διάδοση και επικράτηση του Πολιτισμού σε ολόκληρο τον πλανήτη και σε κάθε χώρα ξεχωριστά. Γιατί βέβαια δεν γίνεται ένας Πολιτισμός παντού, αυτό το κάνει μόνο η επικυριαρχία, ο Πολιτισμός δεν το κάνει, το απέδειξαν με μεγάλη επιτυχία οι Ρωμαίοι που απλά επικυριάρχισαν. Κάθε χώρα λοιπόν πρέπει να έχει τον Πολιτισμό της, όπως μας διδάσκει ο Μέγας Αλέξανδρος καθώς στις κατακτήσεις του, δεν επέβαλε τον Ελληνικό Πολιτισμό αλλά διέδωσε την ιδέα του Πολιτισμού, στον βαθμό που πρόλαβε, ώστε αυτός προσαρμοσμένος να εφαρμοστεί ανάλογα με την δυναμική του κάθε περιβάλλοντος.
Επανερχόμενοι στο εμπόριο, τις διάφορες υπηρεσίες και τον δανεισμό χρημάτων που όταν οργανωθούν σε μεγάλη έκταση, τότε πετυχαίνουν τεράστια κέρδη, μπορούμε εύκολα να πούμε, ότι αυτά για να πετύχουν τους στόχους των χρειάζονται χώρες και κράτη όχι τυχαία, αλλά με κάποιες προϋποθέσεις. Προϋποθέτουν λοιπόν πρώτον, την ύπαρξη χωρών και κρατών με λαούς χωρίς Πολιτισμό. Χρειάζονται χώρες με απλούς ανθρώπους και όχι Πολίτες και μάλιστα όσο είναι δυνατόν λαοί καλοστεκούμενοι οικονομικά, και έτσι να μπεί μέσα στις χώρες αυτές το πολυεθνικό εμπόριο και ο δανεισμός και να τις τρυγήσει όπως τρυγά ο μελισσοκόμος την κυψέλη, κλέβοντας την τροφή των μελισσών το μέλι, και αναγκάζοντας μετά τις μέλισσες προκειμένου να μη πεινάσουν τον χειμώνα να φάνε όχι μέλι πιά, αλλά ζαχαρόνερα και άλλα χημικά υποκατάστατα τροφής, ίσα-ίσα για να επιβιώσουν μέχρι την επόμενη άνοιξη, οπότε πάλι θα ξαναγίνουν τα ίδια και τα ίδια, ή όπως κάνει ο βοσκός στο κοπάδι με τα πρόβατα, που τόσο καιρό φρόντιζε, και μετά το οδηγεί στον χασάπη και το μετατρέπει σε χρήμα. Έτσι λοιπόν μπαίνοντας το εμπόριο, η παροχή υπηρεσιών και ο δανεισμός στην ζωή του λαού μόνο για το κέρδος, τότε φροντίζουν τον λαό με τον ίδιο και χειρότερο από ότι ο μελισσοκόμος ή ο βοσκός τρόπο.
Δεύτερη προϋπόθεση είναι στις χώρες αυτές τα εμπορεύματα, οι υπηρεσίες ή το κατάλληλο τραπεζικό σύστημα να είναι μονοπωλιακά. Χρήμα λοιπόν με την σέσουλα βγαίνει με το εμπόριο υπηρεσιών ή προϊόντων και τον δανεισμό χρημάτων, σε συνδυασμό με το μονοπώλιο το απλό ή το καταστρατηγημένο (ανώνυμες και χρηματιστήρια), και όλα αυτά μπορούν να γίνουν μόνο εκεί όπου υπάρχουν άνθρωποι αλλά όμως δεν υπάρχει Πολιτισμός, που θα τους προστατέψει και παράλληλα δεν είναι ζούγκλα. Και στους λαούς των χωρών, που έχει οργανωθεί με τέτοιο τρόπο οικονομική αφαίμαξη, αυτοί που τους εκμεταλλεύονται, για ευνόητους λόγους, τους δημιουργούν προσχώματα στην όποια πορεία για την δημιουργία Κοινωνίας, Πολιτών, Πολιτισμού, Πολιτείας, Πολιτεύματος και Δημοκρατίας. Προσχώματα ακόμα δημιουργούν και στην απελευθέρωση μερικών επαγγελμάτων όπως πχ του τραπεζίτη, του βιομηχάνου, του νερουλά και γενικά επιχειρήσεων σχετικών με αυτά που κάποτε ονομάζαμε Δ.Ε.Κ.Ο.
Ψέμα και παραπλάνηση αναγκαστικά ως παραπέτασμα καπνού υποστηρίζουν τις σχετικές με το χρήμα δραστηριότητες, σε όσες χώρες γίνεται τέτοιας μορφής οικονομική εκμετάλλευση του λαού. Αυτά τα λίγα για την ώρα τα σχετικά, με την αυτάρκεια και επάρκεια των αναγκαίων και την σπουδαιότητα τους, για την Κοινωνία και τους Πολίτες καθώς και η σημασία της καλλιεργούμενης μη αυτάρκειας και επάρκειας, στην επίτευξη κέρδους από τρίτους. Σήμερα παρακολουθούμε την κατευθυνόμενη λογική, μιας μεταβατικής βέβαια περιόδου, του να απολαμβάνουμε τα πάντα χωρίς να παράγουμε τίποτα, δανειζόμενοι ή ξεπουλώντας όχι την παραγωγή αλλά ότι εν δυνάμει παραγωγικό έχουμε, ή αν παράγουμε κάτι να μην έχουμε τον έλεγχο του κόστους των πρώτων υλών ή του κέρδους, πράγματα που οδηγούν στο οικονομικό χρέος και την εξάρτηση από αυτούς που παράγουν ή ελέγχουν το κέρδος. |
