|
Και αν αναρωτηθούμε, γιατί η Κοινωνία να νοιάζεται για την Επιβίωση Όλων; Και δεν παρατά στην μοίρα τους, όσους δηλαδή έχουν κάποια σχετική δυσκολία ή ατυχία; Απάντηση σε αυτό δεν θα δυσκολευτούμε να δώσουμε από μόνοι μας. Καθώς λαμβάνοντας υπόψην μας ότι στην περίπτωση αυτή, που χαθεί η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη, τότε το ψυχρό συμφέρον της λογικής θα μας πεί ότι υπάρχει ο φόβος, οι άτυχοι λίγο πολύ, να λειτουργήσουν ακόμα και παραβατικά σε βάρος των υπολοίπων για να Επιβιώσουν, ακόμη υπάρχει ο επιπλέον φόβος, να λειτουργήσουν μνησίκακα ενάντια των άλλων έχοντας κατά νού το ερώτημα, γιατί εμείς και όχι οι άλλοι, αλλά υπάρχει ακόμα ο χειρότερος φόβος, να επαναστατήσουν και να στασιάσουν και όσοι υποψιάζονται πως κινδυνεύουν να βρεθούν σύντομα σε παρόμοια θέση. Οπότε αυτοί, όλοι εμείς δηλαδή, θα κάνουν με τον χειρότερο τρόπο την δουλειά που τους έχει ανατεθεί και όπου μπορούν θα την συνοδεύουν με δολιοφθορές και απάτες. Και αυτό μπορεί να πάρει διαστάσεις χιονοστιβάδας, καθώς ο αριθμός των υποψηφίων ανέργων από όποια αιτία, ή ο αριθμός των ανθρώπων που μπορεί να αντιμετωπίσουν μια ατυχία, θεωρητικά μπορεί να φτάσει το σύνολο των ανθρώπων μιας χώρας. Αφού όμως με τον προ-παραπάνω τρόπο και τους παραπάνω συλλογισμούς σε κάθε περίπτωση, οι εργαζόμενοι θα συνεχίσουν να εργάζονται, και η οικονομία της Πολιτείας ούτε κεφάλαια θα χάσει καθώς δεν θα μετακινηθούν σε άλλες οικονομίες και η Κοινωνία παραμένει ενιαία, τότε η λογική αποδεικνύει περίτρανα την αξία της αφού συμβαδίζει με το συμφέρον Όλων που είναι να μην μένει κανείς εκτός, κανείς αβοήθητος. Βεβαίως υπάρχουν και πολλοί άλλοι τρόποι να τακτοποιηθούν παρόμοια θέματα, που όμως πρέπει να μην εκθέτουν σε κανένα κίνδυνο ούτε την Ομόνοια ούτε την Κοινωνική Οικονομία της χώρας ούτε το δικαίωμα των Πολιτών στην Επιβίωση, ούτε βέβαια να οδηγούν σε καμιάς μορφή εξάρτηση από άλλες χώρες και άλλους λαούς.
Οι Πολίτες λοιπόν, είναι ενήμεροι, γνώστες και ικανοί να αντιληφθούν τους κινδύνους που κρύβουν οι μοντέρνες οικονομικές τακτικές και οι δήθεν ευκαιρίες, και δεν αφήνουν τις περιουσίες των ιδιωτικές και Δημόσιες, που όλες μαζί συμβάλουν στους σκοπούς της Κοινωνίας τους, σκοποί που δεν είναι άλλοι από το να Επιβιώσουν Όλοι οι συμμετέχοντες σε αυτήν. Γνωρίζουν και το υπερασπίζονται ότι οι περιουσίες τους Δημόσιες και ιδιωτικές δεν είναι και δεν πρέπει να γίνουν παιγνιδάκι στα χέρια κάποιων, απλά και μόνο για να ανέβουν οι δείκτες του χρηματιστηρίου, ή οι μετοχές κάποιας εταιρείας κατά 5-10 μονάδες, επειδή αυτή η εταιρεία έκανε μια καλή εμπορική συμφωνία με το κράτος τους. Γνωρίζουν όλα τα σχετικά και δεν συμβάλλουν ούτε συμμετέχουν σε τέτοια παιγνίδια πόσο μάλλον όταν πρόκειται αργά ή γρήγορα να βγούν ζημιωμένοι.
Κάποιος βέβαια πάλι, μπορεί να σκεφτεί ότι εφόσον με τα προτεινόμενα από τον επενδυτή νέα μηχανήματα, τους 800 εργαζόμενους δεν τους χρειαζόμαστε, τότε μήπως θα έπρεπε να μειώσουμε ανάλογα και τον πληθυσμό της χώρας, να φύγουν δηλαδή οι άνεργοι αφού τώρα εδώ δεν τους έχουμε ανάγκη; Ή να κατευθύνουμε τον λαό σε μείωση των γεννήσεων στρέφοντας τον στην υπογεννητικότητα, ομοφυλοφιλία κλπ; Ναι με τέτοια λογική πράγματι δεν τους χρειαζόμαστε για τώρα, για αύριο όμως; σε ένα σεισμό, σε έναν λιμό, σε ένα καταποντισμό σε έναν πόλεμο; Τότε τι; Θα πληρώνουμε μισθοφόρους όπως οι Βυζαντινοί και μετά θα δεχόμεθα επιθέσεις εκ των έσω από τους ίδιους;, ή θα κάνουμε εισαγωγή άλλων έτοιμων Πολιτών από το εξωτερικό για να μας συνδράμουν; Ή μήπως τότε ανοίγοντας τα σύνορα συμβεί αυτό που συμβαίνει και τώρα στην Ελλάδα; δηλαδή μια Βαβυλωνία, με όλα τα αρνητικά της, καθώς η Βαβυλώνα την στιγμή που έμενε στην ιστορία δεν είχε τίποτα θετικό να επιδείξει.
Κατανοώντας σε βάθος οι Πολίτες, ότι οι περιουσίες Δημόσιες και ιδιωτικές, ναι μεν δεν είναι ο σκοπός της ζωής τους, είναι όμως, απαραίτητες για την Ζωή τους είναι το Βιός τους, καθώς αυτό συμβάλει στην Αυτάρκεια και Επάρκεια των αναγκαίων Κοινωνικών Αγαθών, και για αυτό το σέβονται. Για αυτό οι Πολίτες το προστατεύουν και δεν αφήνουν περιθώρια ώστε να τους γίνει θηλιά στον λαιμό, πουλώντας το, σε επιχειρηματίες και μάλιστα εξω-Κοινωνικών συμφερόντων ή ακόμα χειροτέρα πουλώντας την γή της Πολιτείας τους σε ξένα οικονομικά συμφέροντα. Για όσους έχουν πάρει αποφασιστικά και οργανωμένα την μοίρα τους στα χέρια τους, τότε οι από την αρχαιότητα σχετικοί με την Αυτάρκεια και Επάρκεια όροι, και η σημασία που έχουν, είναι πολύ υψηλά τοποθετημένοι στον πίνακα των αξιών τους, ώστε να φαίνονται καθαρά από όλους, ακόμη και από μακριά. Η Δημοκρατία λοιπόν, μέσω τις Κοινής λογικής, όχι των απλών ανθρώπων του λαού, που άγονται και φέρονται εύκολα, αλλά μέσω τις Κοινής λογικής των Πολιτών, κατευθύνει και εποπτεύει όλους τους τομείς τους σχετικούς με την λειτουργία της Πολιτείας, σε Δημόσιο επίπεδο, καθώς η απαραίτητη Κοινή και σύμφωνη απόφαση όλων, σε κάθε τι που τους αφορά, είναι αναμφισβήτητο δικαίωμα των Πολιτών και όχι βέβαια δικαίωμα και μάλιστα αποκλειστικό των επενδυτών, των αγορών, των θεσμών των μνημονίων, της παγκοσμιοποίησης, της πολυπολιτισμικότητας, του ψηφιακού Πολιτισμού, της διαδικτυακής Κοινωνίας, της δήθεν αρχής προστασίας προσωπικών δεδομένων, των δήθεν αντιρατσιστικών νόμων, των δήθεν μέτρων κατά της κλιματικής αλλαγής, της ηλεκτροκίνησης κλπ. Καθώς σε Πολιτείες με Πολίτες, τέτοια πράγματα δεν μπορούν να γίνουν δογματικώς αποδεκτά και να εφαρμοστούν, αφού θα βρεθούν αντιμέτωπα, με την υποκινούμενη από την λογική, αντίδραση των Πολιτών σε ότι αντιβαίνει τους κανόνες, τα συμφέροντα, τους σκοπούς και τους στόχους της Κοινωνίας των, σε ότι αντιβαίνει στα ίσα δικαιώματα που έχουμε όλοι σε αυτή καθαυτή την Ζωή, δικαιώματα αναμφισβήτητα ισχυρότερα και σημαντικότερα από τα δικαιώματα που έχουν κάποιοι να παίζουν στο χρηματιστήριο τις ζωές μας.
Και αν ποτέ, κάπου εμφανιστούν παράλογες Κοινωνικά καταστάσεις, δηλαδή καταστάσεις που βλάπτουν τα συμφέροντα όλων, τότε αυτές οι παράλογες καταστάσεις, σε περιβάλλον Πολιτισμού, Πολιτών και Κοινωνίας είναι μετέωρες. Γιατί τι νομίζει κανείς, ότι θα κοστίσει στους Πολίτες, αν κατόπιν συνεννόησης, διακόψουν από τα σπίτια τους πχ την σταθερή τηλεφωνία, τόσο καιρό, όσο χρειαστεί, μπροστά στον κίνδυνο οικονομικής ζημιάς να πουλήσει τις μετοχές του, ο ξένος πολυεθνικός επενδυτής, ή όποιος άλλος ιδιοκτήτης για να μην φαλιρίσει, ή αν επιμένει και δεν θέλει αλλά και είναι σε θέση να μην πουλήσει τις μετοχές του, πόσο δύσκολο είναι να στήσουμε εξ αρχής έναν νέο ΟΤΕ του οποίου ως Κοινωνία κατόπιν, θα απολαμβάνουμε αν θέλουμε, ακόμη και επιδεικτικά, την χαμηλή κερδοφορία του; Και αυτή η χαμηλή κερδοφορία βέβαια θα αποβλέπει όμως σε άλλα Κοινωνικά κέρδη και οφέλη, όπως είναι η μείωση της ανεργίας, η αγορά πρώτων υλών από προμηθευτές δικών μας εσω-χώριων συμφερόντων, όπως η ανάπτυξη έρευνας και εκμετάλλευση της κατόπιν σε νέες σχετικές τεχνολογίες κλπ.
Η δήθεν χαμηλή λοιπόν επιφανειακά κερδοφορία, μιας Δημόσιας Επιχείρησης, (χαμηλή κερδοφορία όχι βέβαια λόγω ασυδοσίας και κακοδιαχείρισης, όπως μας έχουν συνηθίσει να βλέπουμε να συμβαίνει στο Δημόσιο τομέα, ως τα τώρα, οι δήθεν Δημοκράτες κυβερνώντες) αλλά η χαμηλή για Κοινωνικούς λόγους κερδοφορία, θα συμβάλει μαζί με άλλες παρόμοιες κινήσεις στην επαναφορά της οικονομίας σε λογικούς ρυθμούς με κυριότερη λογική, αυτή της αποφυγής της οικονομικής αιμορραγίας προς τα έξω. Αφού η οικονομική αιμορραγία προς τα έξω, όταν δεν υπάρχει αντίστοιχη εισροή, σημαίνει χρέη, δηλαδή αργό οικονομικό θάνατο, ενώ η διαχείριση και ανακύκλωση του χρήματος εντός της Πολιτείας όσο άτσαλα και αν γίνεται, το μόνο κακό που μπορεί να επιφέρει, είναι η στασιμότητα, ενώ αν αποφασιστεί οποιαδήποτε στιγμή προσεκτική διαχείριση, τότε αφήνει κέρδη Κοινωνικά, κέρδη που για τους ενδιαφερόμενους άπιστους Θωμάδες μπορούν κάλλιστα να μεταφραστούν και σε οικονομικά, κέρδη που μπορούν εύκολα και γρήγορα να ξεπληρώσουν τα χρέη μιας χώρας χωρίς να δημιουργούν νέα.
Καλύτερο το ρημαγμένο, παρά το πουλημένο, λέγανε οι Πολίτες των προηγούμενων γενεών, εννοώντας και αναφερόμενοι βέβαια στην πώληση κάποιου περιουσιακού μας στοιχείου που πραγματικά δεν χρειαζόμαστε, γιατί αν πουλήσουμε κάτι που χρειαζόμαστε τότε αυτό είναι ένα έγκλημα, που το διαπράττουμε οι ίδιοι, σε βάρος του εαυτού μας. Το σχέδιο του ξεπουλήματος της Δημόσιας περιουσίας έχει οργανωθεί από πολύ παλιά. Μάλιστα κάποτε ένας Έλληνας πρωθυπουργός είχε θέσει θέμα ξεπουλήματος μέσω της παραχώρησης των ακατοίκητων Ελληνικών νησιών. Πράγμα που εξηγεί γιατί ούτε τότε, δεν δινόντουσαν αλλά ούτε και σήμερα δίδονται κίνητρα για την κατοίκηση τους, αλλά περιμένουν το κατάλληλο μνημόνιο που θα τα ξεπουλήσει.
Τα έρημα λοιπόν νησιά τα βάπτισε υποτιμητικά, απαξιωτικά και παραπλανητικά ο πρωθυπουργός αυτός βραχονησίδες, ώστε ο λαός να φαντάζεται άσχετα πράγματα για τα ερημονήσια αυτά, και την πραγματική αξία των. Έτσι λοιπόν με την αντικοινωνική λογική ότι δεν τα χρειαζόμαστε, και αφού επίτηδες δεν βοηθήθηκε η κατοίκηση τους, ανακοινώθηκε η σκέψη για την πώληση τους με αποτέλεσμα και όλως συμπτωματικά, μία γειτονική χώρα να θέσει θέμα κυριαρχίας για αρκετά Ελληνικά ακατοίκητα νησιά που τώρα στις μέρες μας παράνομα και παράλογα, πλήν όμως τα διεκδικεί. Αυτή βέβαια η διεκδίκηση από την άλλη πλευρά, κάπου συμβάλλει ώστε να μην έχουν ακόμα πουληθεί τα νησιά αυτά, πλήν όμως πιθανότατα να τα αγοράσουν οι γείτονες κομμάτι ψωμί και έτσι να τελειώσει άλλη μια αποκρατικοποίηση που ξεκίνησε χρόνια πρίν ένας Έλληνας πρωθυπουργός
που εμπορικά σκεπτόμενος δεν σεβάστηκε ούτε υπάκουσε στη απλή Κοινωνική λογική που λέει καλύτερα το ρημαγμένο παρά το πουλημένο. Παραβλέποντας τότε αυτός αλλά και οι διάδοχοι του σήμερα ότι οι πρόγονοι μας για όλη την Ελληνική γή, έχουν δώσει το αίμα τους, και μετά την παρέδωσαν σε εμάς για να ζήσουμε Ελεύθεροι. Και εμείς τώρα την πουλάμε είτε πρόκειται για αγροκτήματα, είτε για οικόπεδα, είτε για διαμερίσματα, είτε για νησιά, είτε για ορυχεία, είτε ακόμα και αν πρόκειται για την ιστορία μας και όλα αυτά για να φάμε σήμερα ενώ για το αύριο δεν νοιάζεται κανείς μας.
Ο πραγματικός Πολιτικός, δηλαδή ο Πολίτης που έχει αναλάβει κάποιο αξίωμα στο Πολίτευμα, αυτός δηλαδή που συμμετέχει στον εποπτικό μηχανισμό της Πολιτείας που τον ονομάζουμε Δημοκρατία, αυτός λοιπόν ο Πολιτικός, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση ούτε καν να έχει αντίθετη δημοσίως γνώμη, πόσο μάλλον να πράττει διαφορετικά από αυτά που του έχει αναθέσει η Κοινωνία μέσω των αποφάσεων των Πολιτών της, διότι κάτι τέτοιο όχι μόνο θα την διχάσει και θα την βλάψει αλλά και ο ίδιος θα κατηγορηθεί για έγκλημα κατά της Κοινωνίας, δηλαδή για έγκλημα εναντίων όλων. Ο Πολιτικός δεν έχει αντιρρήσεις για τις αποφάσεις των Πολιτών καθότι προορισμός του είναι να τις υπηρετήσει, και αυτό ισχύει βέβαια μόνο στις πραγματικές Δημοκρατίες που βασίζονται στην Κοινωνία, διαφορετικά ο Πολιτικός του σήμερα παίρνει το καταμετρημένο αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος και από ΟΧΙ το εφαρμόζει ως ΝΑΙ, ενώ και η γνωστή στρατιωτική κυβέρνηση του 1967 είχε κατηγορηθεί ότι το Δημοκρατικό δημοψήφισμα που είχε κάνει τότε το νόθευσε, με αποτέλεσμα να εμφανίσει το ΟΧΙ του λαού ως ΝΑΙ, όλοι σπάμε τώρα τα κεφάλια μας να βρούμε την διαφορά των δύο αυτών κυβερνήσεων. Δηλαδή τι είναι Δημοκρατία; Να παίρνεις την απόφαση του λαού που λέει ΟΧΙ και εσύ να την εφαρμόζεις σαν να είπε ο λαός ΝΑΙ; Ή μήπως Δημοκρατία είναι να ντρέπεσαι να πείς ότι δεν σε θέλουν και το ΟΧΙ του λαού να το εμφανίσεις σαν ΝΑΙ;.
Αντίρρηση μπορεί να έχει ο Πολίτης στον δημόσιο διάλογο, στον χώρο του Δήμου, όπου μπορεί να προτείνει τις θέσεις και τις απόψεις του είτε αυτές είναι νέες, είτε αντίθετες προς τις υπάρχουσες και να τις θέσει στην κρίση των άλλων Πολιτών. Και βέβαια σε αντίθεση με το σήμερα ο Πολίτης σε μια Πολιτισμένη χώρα όχι μόνο θέλει να συμμετέχει στα Κοινά αλλά και μπορεί πραγματικά. Θέλει και μπορεί γιατί η Παιδεία από νεαρή ηλικία του εμφύσησε το ενδιαφέρον και του έδωσε τις γνώσεις και η προσφερθείσα σε αυτόν Μόρφωση τον έχει απαλλάξει από περιττές βλαβερές ψυχοφθόρες κλπ δράσεις και άλλα ανούσια ενδιαφέροντα, σαν αυτά που τρώνε χρόνο από την ζωή των απλών ανθρώπων του λαού, ενώ η προσφερθείσα σε αυτόν Εκπαίδευση, του παρέχει την δυνατότητα ενός αξιοπρεπούς και ως προς την απόκτηση και ως προς το ζείν εξ αυτού, εισοδήματος, σε χρόνο εργασίας ανθρώπινο, τέτοιο ώστε να μπορεί να προσφέρει τον εαυτό του, ψυχή και σώμα, και στα Κοινά αλλά και στο οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον του.
Μη νομίσει κανείς ότι αυτά είναι ρομαντικές σκέψεις από την στιγμή μάλιστα που γνωρίζουμε και συμφωνούμε σε κάποια πράγματα. Όπως ότι ο νθρωπος εντός του Πολιτισμού προσδιορίζεται σε μεγάλο αν όχι απόλυτο βαθμό από τρία πράγματα, την Φύση του με ότι σημαίνει αυτό, τις γνώσεις του που τις προσφέρει το περιβάλλον και τις συνήθειες που αποκτά, συνήθειες που αποφασίζει και αναλαμβάνει κάποια στιγμή να υιοθετήσει και τελικά να υπηρετήσει, συνήθειες που συνειδητά ή όχι έχει αποκτήσει πάλι από το περιβάλλον όπου ζεί. Η Φύση του ανθρώπου υλική και πνευματική όσο μένει ολάκερη και όσο οι γνώσεις και οι συνήθειες του ανθρώπου συνάδουν με τις πραγματικές ανάγκες και σκοπούς της Φύσης του, τόσο τότε ο νθρωπος αυτός, χαίρει και ικανοποιείται από αυτό και μόνο το γεγονός της Ζωής.
Όταν λοιπόν ο Πολιτισμός προσφέρει στον νθρωπο την ευκαιρία για αυτογνωσία ώστε να μπορεί να απομυθοποιεί τα θολά μηνύματα των Φυσικών του ορμών, αποτρέποντας τον έτσι από την απόκτηση γνώσεων και συνηθειών που τον οδηγούν στην υπερβολή ή την έλλειψη και στην ανώφελη φθορά, τότε ο νθρωπος αυτός, θα αποκτήσει εύκολα κάποια εικόνα της ευδαιμονίας, που δεν θα θέλει ούτε να την χάσει ούτε να την χαλάσει, παρά μονάχα να την πλησιάσει όσο γίνεται περισσότερο. Και όλα αυτά, χωρίς κόστος σε χρόνο Ζωής, που είναι το σημαντικότερο και ανυπολόγιστης αξίας κεφάλαιο, που διαθέτει εν ζωή ο κάθε ένας από εμάς. |
