|
Η Ελευθερία της Δημοκρατίας μοιάζει με την ελευθερία που επικρατεί εντός της καλώς νοούμενης Οικογένειας, όπου δεν υπάρχει κανένας υπό μορφής αστυνόμευσης περιορισμός, γιατί απλά όλοι κινούνται μέσα στα πλαίσια του λογικού του σωστού του ωφέλιμου, του δίκαιου και του αυτονόητου, επιδιώκοντας πάντα το καλό της Οικογένειας και από την επιτυχή πορεία των παραπάνω επιδιώξεων προκύπτει η χαρά και η ευχαρίστηση και η ευτυχία των μελών κάθε τέτοιας Οικογένειας.
Πολλοί νομίζουμε ότι η Δημοκρατία επιτρέπει και προωθεί τα διάφορα ιδεολογικά πιστεύω, όμως αυτό είναι λάθος, με την έννοια ότι ο Πολίτης δεν ενδιαφέρεται και δεν καταπιάνεται με πράγματα άσχετα ή μερικώς σχετικά προς τους σκοπούς της Κοινωνίας του. Πχ ο κομμουνισμός ή ο καπιταλισμός εμπεριέχονται μερικώς και σε ισορροπίες, στους σκοπούς της Κοινωνίας και δεν είναι τυχαίο ότι, όταν τεθούν σε λαό και όχι σε Πολίτες βέβαια, ως αυτόνομες ιδεολογίες και ξεχωριστές επιλογές, τότε ο λαός διχάζεται, ακολουθώντας από λάθος και άγνοια, την μία ή την άλλη θέση, ενώ το σωστό και το αναγκαίο είναι, να ενυπάρχουν τακτικές και του κομμουνισμού και του καπιταλισμού στους σκοπούς της Κοινωνίας, σε ισορροπία την κάθε δεδομένη στιγμή, μέσα στα πλαίσια, της ζητούμενης Κοινωνικής Αυτάρκειας, Επάρκειας, ισότητας και δικαιοσύνης που αποβλέπουν πάντα στο μεγάλο σχέδιο δηλαδή την ες αεί Επιβίωση Όλων μέσω των διαδοχικών γενεών.
Κάθε Δημοκρατική ελευθερία, είναι άσχετη με αυτό που λέμε ελευθερία στην λαοκρατία ή στην οχλοκρατία, ελευθερίες και καταστάσεις που συχνά οι αδαείς τις συγχέουν με την Δημοκρατία. Αυτές (η λαοκρατία και η οχλοκρατία) από την πλευρά που εμείς τώρα κρίνουμε τα πράγματα, μπορούμε να πούμε. ότι είναι καταστάσεις χωρίς ουσιαστικές γνώσεις και κυρίως χωρίς μακροπρόθεσμους στόχους, περί τον Πολιτισμό και την Δημοκρατία και συνοδεύονται από πάθη κάθε λογής, που αφεντεύουν και κυριαρχούν επί του λαού που ζεί χωρίς Κοινούς και διαχρονικούς στόχους. Η λαοκρατία ή η οχλοκρατία, είναι άσχετες με την Δημοκρατία, διότι δεν αποτελούνται από Πολίτες με τις γνωστές πλέον σε εμάς ιδιότητες τους, αλλά η λαοκρατία είναι όπως ένα κοπάδι που απομακρύνθηκε από τον βοσκό ενώ, ενώ η οχλοκρατία αποτελείται από λαό ευρισκόμενο σε στάση, ασύντακτο, και είναι όπως ένα κοπάδι που το έχει πιάσει ταραχή και αναστάτωση και με την όποια ασυντόνιστη κίνηση και συμπεριφορά του κάνει τα πράγματα χειρότερα.
Το μόνο που μπορεί έστω και πρόσκαιρα να σώσει έναν τέτοιο λαό, είναι να βρεθεί ένας σκληρός άρχων, ή ένας τύραννος, ή φεουδάρχης, ή αυτοκράτορας, άσχετα αν τον έχει ή όχι επιλέξει ο λαός ακόμα και με εκλογές, και όσο καιρό έχει ανάγκη αυτόν τον λαό και στον βαθμό που μπορεί και είναι ικανός για κάτι τέτοιο, δηλαδή να επιβάλλεται με πυγμή και με βία, να τον περιορίζει και να τον διατηρεί υπό τις διαταγές του ζωντανό και ενωμένο. Έτσι όπως δηλαδή, εξυπηρετώντας τις προσωπικές του ανάγκες, ο βοσκός, προσέχει καθοδηγεί και διατηρεί το κοπάδι με τα ζώα του, έως ότου βέβαια, αφού του βελτιώσει κάποια ποιοτικά χαρακτηριστικά, τότε να το έχει για το άρμεγμα, ή το κούρεμα ή ακόμα να το οδηγήσει κάποια στιγμή περιχαρής για σφαγή στον χασάπη.
Η πραγματική όμως σωτηρία ενός λαού, δεν είναι αυτή, η παραπάνω σωτηρία είναι όπως είπαμε η πρόσκαιρη, η πραγματική σωτηρία ενός λαού είναι να βρεθεί τρόπος ώστε ο λαός να μπολιαστεί με την ιδέα της Κοινωνίας, της Παιδείας, του Πολίτη, της Πολιτείας του Πολιτισμού, του Πολιτεύματος και της Δημοκρατίας. Οπότε ακολουθώντας αυτά τα βήματα και αφού ελευθερωθεί αυτός ο λαός από τα πάθη, την λάθος αντίληψη για την ζωή και αναθεωρήσει τους διάφορους τρόπους που μεταχειρίζεται ως τα τώρα, και αφού πάψει ένας-ένας και ιδιωτικά ο κάθε άνθρωπος του λαού να φροντίζει τις Κοινές πραγματικές βασικές του ανάγκες, και αφού ξεκινήσουν να τις φροντίζουν όλοι μαζί, να κατορθώσει τελικά ξεκινώντας από την πραγματική Κοινωνία να βιώσει το θαύμα του Πολιτισμού. Και έτσι με την καθοδήγηση της πραγματικής Κοινωνία, θα μετατραπεί αυτός ο λαός σε Πολίτες με Παιδεία, Μόρφωση και Εκπαίδευση, και η χώρα τους σε Πολιτεία με Πολιτισμό και με Πολίτευμα της την Δημοκρατία.
Αναμφισβήτητα μέσα σε έναν πραγματικό Πολιτισμό, που είναι πάντα αποτέλεσμα μιας Κοινωνίας, μπορούν να συμβούν μόνο ωφέλημα και μάλιστα για όλους πράγματα. Και όπως είπαμε ο Πολιτισμός προϋποθέτει Κοινωνία, και η Κοινωνία είναι η Κοινή απόφαση των μελών της, δηλαδή των Οικογενειών για Επιβίωση. Επιβίωση με την συμβολή Όλων στα Κοινά θέματα καθώς και με την αυτοδιαχείριση τους. Αυτή η αυτοδιαχείριση έχει ανατεθεί στους Πολίτες. Πολίτες είναι οι νθρωποι, που μέσω της κατάλληλης Παιδείας, Μόρφωσης και Εκπαίδευσης, είναι ικανοί ανάμεσα στα άλλα να εξουσιάζουν τούς εαυτούς των, και έτσι εξουσιάζουν και την Πολιτεία τους, τουλάχιστον στον βαθμό που αναλογεί στον καθένα τους.
Εφόσον λοιπόν ισχύουν τα παραπάνω, τότε και μόνο τότε, μία κυβέρνηση μιας τέτοιας Πολιτείας κατατάσσεται στα Πολιτεύματα. Και σωστά μια τέτοια κυβέρνηση την κατατάσσουμε στα Πολιτεύματα, γιατί αυτήν την κυβέρνηση, την ελέγχουν και την διαχειρίζονται, μετέχοντας σε αυτήν, Πολίτες, όπως μιλάμε δηλαδή για ναυτοσύνη μόνο όταν έχουμε να κάνουμε με αποφασισμένους ναυτικούς, που όχι μόνο φέρνουν σε πέρας την ναυτική τους εργασία το διάστημα που εργάζονται στο πλοίο, αλλά με ναυτικούς που όλη τους την ζωή την σχεδιάζουν με βάση την θάλασσα. Έτσι μιλάμε για Πολιτεία και Πολίτευμα μόνο όταν σε αυτή υπάρχουν και μέσω του Πολιτεύματος άρχουν οι Πολίτες, Πολίτες που σχεδιάζουν την Ζωή τους με βάση τους σκοπούς της Κοινωνίας τους.
Στο Πολίτευμα μετέχουν οι Πολίτες. Δηλαδή στα Πολιτεύματα δεν μπορούμε να κατατάξουμε την μοναρχία την βασιλεία την φεουδαρχία κλπ. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η μοναρχία είναι μονάρχευμα και όχι Πολίτευμα καθόσον στον σχεδιασμό για την άσκηση της εξουσίας δεν συμμετέχουν οι Πολίτες αλλά ο μονάρχης. Το ίδιο και την βασιλεία πρέπει να την ονομάζουμε βασίλευμα και όχι Πολίτευμα αφού εκεί τον σχετικό με την εξουσία σχεδιασμό τον κατευθύνει ο βασιλιάς και όχι οι Πολίτες
Αυτά και άλλα παρόμοια είναι μορφές εξουσίας επί των λαών και όχι Πολιτεύματα. Όπως εξουσία επί του λαού, είναι και η γνωστή παρωδία της Δημοκρατίας, η λεγόμενη αντιπροσωπευτική, εκπροσωπευτική, αστική, φιλελεύθερη, λαϊκή κλπ Δημοκρατία, διότι οι αποκαλούμενοι Πολιτικοί των παραπάνω Δημοκρατιών δεν προέρχονται από τους Πολίτες μιας Πολιτείας, καθώς δεν υπάρχει ούτε Πολιτεία οπότε ούτε και Πολίτες που εξυπηρετούν κάποια Κοινωνία, εκτός και αν ονομάσουμε Πολίτες τους λίγους αυτούς κυβερνώντες, αυτούς δηλαδή που κακώς ονομάζουμε Πολιτικούς, καθώς αυτοί, δεν είναι Πολιτικοί, και ούτε έχουν εκλεγεί από Πολίτες όπως είπαμε, αλλά από απλό λαό, και μέσα από μία στιγμιαία εκλογή, αποκτούν ασύδοτα την εξουσία για πολλά χρόνια, με σκοπό να παίρνουν ελεύθερα, κάθε είδους ωφέλιμες αποφάσεις, που αφορούν τους ίδιους ή τα αφεντικά τους και επιβαρύνουν τον λαό, αφήνοντας την Επιβίωση του λαού στην τύχη και στρέφοντας τους ανθρώπους του λαού, στο να κυνηγά ο κάθε ένας και από μόνος του την τύχη αυτή, σε βάρος των άλλων. Μεταξύ τους βέβαια, όλο αυτό το κύκλωμα των πολιτικάντηδων, των συμφερόντων που κρύβονται πίσω τους, των ΜΜΕ και κάποιων κλακαδόρων, κομματαρχών κλπ, έχουν συστήσει μια κανονικότατη κοινωνία τύπου λέσχης, ή ομάδας, ή συμμορίας, ή μασονίας κλειστή δηλαδή για το ευρύ Κοινό, όπου όλοι από κοινού αγωνίζονται για τα συμφέροντα τους, όπως βέβαια τα εννοούν και τα αντιλαμβάνονται, αδιαφορώντας για τα συμφέροντα και τις ανάγκες του λαού.
Τα Πολιτεύματα που έχουν εμφανιστεί μέχρι σήμερα είναι μόνο δύο και δεν διαφέρουν μεταξύ τους παρά μόνο στο πλήθος των Πολιτών και στον τρόπο που συγκεντρώνονται αυτοί οι Πολίτες για να πάρουν τις αποφάσεις των. Το ένα λοιπόν από τα δύο αυτά Πολιτεύματα είναι η Πολιτεία (ή Πολιτειοκρατία κατά το Δημοκρατία), στην περίπτωση αυτή οι Πολίτες ζουν σε μικρής έκτασης χώρα, (ή αλλιώς Πολιτεία) όπου και συνέρχονται όλοι μαζί στον ίδιο χρόνο και χώρο για να συναποφασίσουν άμεσα για τα Κοινά θέματα που σχετίζονται πάντα με τους σκοπούς της Κοινωνίας τους. Οι αποφάσεις παίρνονται απ όλους μαζί τους Πολίτες, την ίδια στιγμή στον ίδιο χώρο, και πρόκειται πάντα όπως είπαμε, για αποφάσεις Πολιτών που εκπροσωπούν την Κοινωνία τους και τους σκοπούς της. Αποφάσεις που εκτελούνται ή τίθενται άμεσα σε εφαρμογή από τους κυβερνώντες δηλαδή από τους Πολίτες. Το άλλο Πολίτευμα είναι η Δημοκρατία, όπου έχουμε πολλές ομογενοποιημένες ή καλύτερα ομοειδείς Πολιτείες, ενωμένες από την ίδια Κοινωνία, δηλαδή έχουν Κοινούς Κοινωνικούς σκοπούς και στόχους καθώς και ήθη έθιμα Παιδεία κλπ, και τούτες οι μικρές πολλές συνενωμένες Πολιτείες, ονομάζονται Δήμοι, η λέξη Δήμος έχει και την έννοια του τόπου που έχει όρια.
Στους Δήμους οι Πολίτες παίρνουν δύο ειδών αποφάσεις. Αποφάσεις σχετικές με τους σκοπούς της Κοινωνίας τους, που η εφαρμογή τους αφορά αποκλειστικά τον Δήμο τους και αυτές υλοποιούνται από αυτούς τους ίδιους τους Πολίτες άμεσα, οπότε έχουμε την γνωστή λειτουργία της Πολιτείας ως Πολιτεύματος ή αλλιώς Πολιτειοκρατίας όπως περιγράψαμε και παραπάνω. Εκτός όμως από αυτές τις αποφάσεις που είναι σχετικές πάντα με την Κοινωνία τους, παίρνουν και αποφάσεις που αφορούν το σύνολο των Δήμων, και αυτές υλοποιούνται από τους Πολίτες όλων των Δήμων, δηλαδή την Δημοκρατία της συνολικής Πολιτείας τους. Οι αποφάσεις αυτές δεν εφαρμόζονται αμέσως από τους Πολίτες γιατί πρέπει πρώτα να συγκεντρωθούν και να ελεγχθούν τα αποτελέσματα των αποφάσεων όλων των Δήμων. Αυτόν τον έλεγχο τον αναθέτει για κάποιο μικρό χρονικό διάστημα ο κάθε Δήμος σε έναν αριθμό Πολιτών του. Αυτοί οι Πολίτες που εκπροσωπούν όλους τους Δήμους, προωθούν τις αποφάσεις των Δήμων προς υλοποίηση και ενημερώνουν τους Πολίτες των Δήμων τους, για την πορεία του κάθε θέματος, καθώς και για νέα θέματα που έχουν τεθεί προς συζήτηση.
Αν λοιπόν υπάρξει ποτέ τρίτο από πλευράς μεγέθους Πολίτευμα, αυτό όπως και να λέγεται, θα προϋποθέτει πολλές συνεργαζόμενες ή συνενωμένες Δημοκρατίες από τη στιγμή που η Κοινωνία των Δημοκρατιών αυτών, δηλαδή οι σκοποί οι στόχοι, ο τρόπος αντιμετώπισης των θεμάτων, τα ήθη, τα έθιμα, η γλώσσα, η Παιδεία κλπ θα είναι παντού τα ίδια και όχι διαφορετικά, ή όπως αλλιώς παραπλανητικά λέγονται πχ πολυπολιτισμικά. Και οι Πολίτες και εκεί, και όχι βέβαια οι εκπρόσωποι τους, θα παίρνουν τριών ειδών αποφάσεις. Η πρώτη λοιπόν κατηγορία αποφάσεων, που θα παίρνουν οι Πολίτες, είναι αυτές που θα αφορούν τοπικά τους Δήμους με βάση τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και ανάγκες που αυτοί έχουν . Η δεύτερη κατηγορία αποφάσεων, είναι αυτές που αφορούν το σύνολο των Δήμων επί κοινών θεμάτων, αποφάσεις που θα παίρνουν οι Πολίτες της κάθε Δημοκρατίας-Πολιτείας-χώρας. Και η τρίτη κατηγορία αποφάσεων θα είναι οι αποφάσεις που θα παίρνουν οι Πολίτες επί Κοινών πάλι θεμάτων και θα αφορούν το σύνολο των συνεργαζόμενων Δημοκρατιών-Πολιτειών-χωρών. Των πολλών συνεργαζόμενων Δημοκρατιών νέο Πολίτευμα, θα έχει πάλι μία εποπτική εξουσία και όχι μια άρχουσα εξουσία, δηλαδή θα είναι η εποπτεία των Δημοκρατιών, και σκοπός πάλι του Πολιτεύματος αυτού θα είναι η επιβεβαίωση ότι ο σκοπός όλων των Οικογενειών των πάρα πολλών Οικογενειών πλέον, εξυπηρετείται σωστά. Βέβαια οι αποφάσεις πάντα θα αφορούν τα Κοινά για Όλους θέματα και θα είναι πάντα σχετικά με τους πραγματικούς σκοπούς της Κοινωνίας, και όχι με τα οικονομικά συμφέροντα κάποιων και την εξασφάλιση των, όπως γίνεται τώρα σε ενώσεις χωρών όπως πχ της ευρωπαϊκής ένωσης ή των ενωμένων χωρών και όχι βέβαια των Πολιτειών της Αμερικής, καθώς ο όρος Ηνωμέναι Πολιτείαι Αμερικής είναι ανυπόστατος αφού το Πολιτείαι προϋποθέτει Πολίτες που κυβερνούν την Πολιτεία και όχι λαό που κυβερνάται από τους άρχοντες της χώρας και από τα πάθη του.
Με την λέξη λοιπόν Πολιτεία προσδιορίζουμε δύο πράγματα, το ένα είναι η χώρα όπου ζούν οι Πολίτες και το άλλο είναι το πρώτης μορφής Πολίτευμα των Πολιτών, όταν αυτή η Πολιτεία είναι μικρή και εκ τούτου κυβερνάται και ελέγχεται άμεσα από τους Πολίτες της. Όταν η Πολιτεία είναι μεγάλη χωρίζεται σε Δήμους εντός των οποίων οι Πολίτες παίρνουν τις αποφάσεις τους και το Πολίτευμα τότε από Πολιτεία ή Πολιτειοκρατία ονομάζεται Δημοκρατία σκοπός της οποίας είναι έλεγχος της εφαρμογής των αποφάσεων των Πολιτών.
Η Δημοκρατία είναι Πολίτευμα, και στην πράξη Πολίτευμα είναι οι προτάσεις επί Κοινών θεμάτων που έχουν τεθεί Δημοσίως από Πολίτες, καθώς και οι σχετικές αποφάσεις που Δημοσίως έχουν παρθεί από όλους τους Πολίτες, και στην συνέχεια γίνονται αποδεκτές και εφαρμόζονται από όλους πάλι τους Πολίτες. Αυτές οι αποφάσεις είναι πάντα παρμένες Δημόσια σε επίπεδο Δήμων, μέσα στα πλαίσια των γραπτών και άγραφων νόμων που είναι αποτέλεσμα των σκοπών της Κοινωνίας, από την οποία Κοινωνία προέρχονται, και συνάμα μετέχουν στις λειτουργίες της οι Πολίτες, διαχρονικά και αδιάκοπα με την διαδοχή των γενεών.
Δημοκρατική κυβέρνηση είναι, η ομάδα από Πολίτες που αναλαμβάνει για περιορισμένο χρονικό διάστημα μερικών ημερών, εβδομάδων ή άλλης χρονικής διάρκειας, την επιτήρηση της υλοποίησης των αποφάσεων των Πολιτών, που έχουν παρθεί σε επίπεδο Δήμων, αλλά αφορούν ολόκληρη την Πολιτεία, και Πολιτεία είναι το κράτος των Πολιτών με τις γνωστές ιδιότητες και χαρακτηριστικά που έχουμε προαναφέρει. Η Δημοκρατική κυβέρνηση όργανο ουσιαστικά της Κοινωνίας, εποπτεύει την εφαρμογή των νόμων και των αποφάσεων της Κοινωνίας. Τους νόμους και τις αποφάσεις τις παίρνουν οι Πολίτες μέσα στα πλαίσια πάντα που ορίζει η Κοινωνία τους, Κοινωνία που όπως έχουμε πεί ενδιαφέρεται για την Επιβίωση Όλων.
Η Δημοκρατική κυβέρνηση - εξουσία αρχή, δεν αποτελείται από ανθρώπους που αντιπροσωπεύουν την Οικογένεια τους ή τον εαυτό τους ή διάφορα συμφέροντα ή κάποιες νέες ή παλιές ιδεοληψίες-ιδεολογίες, τις λεγόμενες συντηρητικές ή και προοδευτικές σχετικά με τον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας, αλλά η Δημοκρατική κυβέρνηση αποτελείται από Πολίτες, που προέρχονται από τους Δήμους, Πολίτες με Κοινωνική Παιδεία, Κοινωνική Μόρφωση και Κοινωνική Εκπαίδευση που αντιμετωπίζουν τα πάντα τα σχετικά με το κράτος, τα ιδιωτικά και τα δημόσια, με τον γνώμονα του Κοινού συμφέροντος, που δεν είναι τίποτα άλλο από τις επιταγές της Κοινωνίας και τις οποίες επιταγές αποκλειστικά και μόνο υπηρετούν. Και έτσι και οι αποφάσεις είτε καλές είτε κακές, είτε εύστοχες είτε άστοχες, από την στιγμή που επιλεχθούν αφορούν όλους τους Πολίτες και εφαρμόζονται σε όλους και είναι αποδεκτές από όλους, διαφορετικά το όλο σύστημα δεν είναι Δημοκρατία καθώς Δημοκρατία έχουμε μόνο όταν επικρατούν οι θέσεις και οι αποφάσεις που προέρχονται από τους Πολίτες στους Δήμους και όχι από οπουδήποτε αλλού.
Βεβαίως υπάρχουν και θέματα και προβλήματα που αφορούν πολλούς όχι όμως όλους τους Πολίτες, αυτά τότε επιλύονται από τους ενδιαφερόμενους Πολίτες σε επίπεδο τοπικό ή επαγγελματικό κλπ, λαμβάνοντας όμως πάντα υπόψην τους την υπάρχουσα Κοινωνία και τους σκοπούς της. Η Κοινή λογική όλων και το Κοινό περί δικαίου και συμφέροντος αίσθημα των Πολιτών (και όχι των απλών ανθρώπων του λαού), μπορεί να τακτοποιήσει τα Κοινά θέματα πιο σωστά, από ότι όταν ένας αναλαμβάνει να αποφασίσει για όλους, ή δήθεν για όλους. Οι Πολίτες αποφασίζουν και οι Πολίτες εποπτεύουν συμβάλουν και μεριμνούν για την εφαρμογή των αποφάσεων. Όπως συμβαίνει και μέσα στην Οικογένεια, όπου γονείς και παιδιά από Κοινού συναποφασίζουν τα οικογενειακά τους θέματα, καθώς ο ένας πείθει τον άλλο για το άλφα ή το βήτα θέμα και στην συνέχεια αφού πρώτα και απολύτως ομονοήσουν, τότε το θέμα αυτό το υλοποιούν από Κοινού και σίγουρα με τον καλύτερο τρόπο τουλάχιστον από πλευράς διαθέσεων.
Ίσως και εμείς τώρα, αναλογιστούμε αν και κατά πόσο διαφέρει η διαχείριση της Οικογένειας από την διαχείριση της χώρας, είναι δηλαδή το ίδιο πράγμα ή διαφορετικό;. Η απάντηση κατά την εκτίμηση μας πάντα, είναι ότι εάν αναφερόμαστε σε βασίλεια, φέουδα, αυτοκρατορίες κλπ συστήματα εξουσίας, τότε είναι πράγμα διαφορετικό, καθώς εκεί μπορεί να τα καταφέρνει κανείς καλά με την διαχείριση της Οικογένειας του, έχοντας κάποια εφόδια και αρχές για τούτο, πράγματα όμως που δεν είναι αρκετά ή κατάλληλα για την διαχείριση του λαού μιας τέτοιας χώρας. Ενώ σε Πολιτείες δηλαδή σε χώρες με Κοινωνία, Παιδεία, Μόρφωση, Εκπαίδευση, Πολίτες, Πολιτισμό και Πολίτευμα, τότε κατά την γνώμη μας, η διαχείριση της Οικογένειας και της χώρας είναι το ίδιο, ακριβώς το ίδιο πράγμα, άλλωστε σε μια Πολιτεία αν η κάθε Οικογένεια με την σωστή διαχείριση είναι στον σωστό δρόμο, τότε και η Πολιτεία από αυτό και μόνο έχει σωστή πορεία.
Όποιος είναι Πολίτης, και μπορεί να τα πάει καλά με το σπίτι του και την Οικογένεια του, έχοντας για μπούσουλα το μακροπρόθεσμο Κοινό Οικογενειακό καλό, τότε αυτός ο Πολίτης μπορεί να τα πάει καλά και με την Πολιτεία του, είτε ως άρχων είτε ως αρχόμενος έχοντας βέβαια ως μπούσουλα την Κοινωνία και τους σκοπούς της, αφού και αυτοί πηγάζουν από την Οικογένεια και τις ανάγκες της. λλωστε η Οικογένεια δεν είναι μόνο το ανδρόγυνο και τα παιδιά και η εργασία που προσφέρει τα προς το ζείν, αλλά Οικογένεια είναι και οι γονείς, οι γονείς των γονιών, τα αδέλφια, οι συγγενείς οι συγγενείς των συγγενών οι φίλοι και οι φίλοι των φίλων δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ, η όποια Οικογένεια σε μια Πολιτεία συνδέεται με την κάθε μία άλλη Οικογένεια, που έχει εννοείται παρελθόν στην Πολιτεία αυτή.
Επιχειρώντας μια μεγάλη γενίκευση θα πούμε ότι ο καλός οικογενειάρχης, δεν είναι αποδεκτός μόνο από τα πχ 5-6 μέλη της Οικογένειας του, αλλά είναι αποδεκτός από όλο τον περίγυρο του. Και δεν παραβλέπουμε ότι λίγο-πολύ κάθε μία Οικογένεια συγγενεύει με ολόκληρη την Πολιτεία. Οπότε όποιος τα πηγαίνει καλά με την Οικογένεια του έχει όλα τα λογικά εφόδια και κίνητρα, ώστε να μπορεί να τα πάει καλά και με την Πολιτεία του. Αυτά βέβαια συμβαίνουν σε μία Πολιτεία και όχι σε μία χώρα που την κατοικούν απλοί άνθρωποι, λαός ή όχλος που σήμερα είναι εδώ και αύριο αλλού, είτε καταδιωκόμενος αυτός ο λαός από άλλους λαούς ή ανθρώπους που κυνηγούν χίμαιρες, είτε κυνηγώντας ο ίδιος ο λαός αυτός χίμαιρες και έτσι να περιφέρεται από τόπο σε τόπο αναζητώντας πρόσκαιρες ευκαιρίες, πράγματα δηλαδή που μετά από λίγο δεν θα έχουν καμία αξία.
Πως άλλωστε μπορούμε να δεχθούμε ότι σε μία χώρα όπως πχ η Αμερική, μπορεί μία Οικογένεια να συγγενεύει με όλες τις άλλες; Ούτε βέβαια εκεί προΐσταται η Κοινωνία και υφίσταται η Παιδεία, η Μόρφωση, η Εκπαίδευση, ο Πολίτης, η Πολιτεία και ο Πολιτισμός και όλα αυτά, όπως κουραστικά πλην με χαρά, πολλές φορές ως τα τώρα είπαμε και ξαναλέμε, ότι δηλαδή αυτά λειτουργούν υπό την εποπτεία όχι της όποιας Κοινωνίας αλλά της Κοινωνίας των Οικογενειών. Σε τέτοιες όπως και σε πολλές άλλες χώρες γίνεται αγώνας να διαλυθεί και ο θεσμός της Οικογένειας
γιατί από την Οικογένεια ξεκινούν όλα όσα ενοχλούν τους κάθε μορφής άρχοντες, και αυτά τα ενοχλητικά δεν είναι άλλα από την Κοινωνία, την Παιδεία, την Μόρφωση, την Εκπαίδευση, τον Πολίτη, την Πολιτεία, τον Πολιτισμό, το Πολίτευμα και την Δημοκρατία, πράγματα που όλα αυτά μαζί συμβάλλουν στο να μετατραπεί το γνωστό μας άπτερο δίποδο σε νθρωπο, και μάλιστα όχι σε απλό και τυχαίο άνθρωπο αλλά σε Πολίτη, που είναι και η καλύτερη δυνατή μορφή Ανθρώπου, σε γενική και όχι βέβαια σε ειδική μορφή, καθώς ο νθρωπος κρύβει πολλά μυστικά. Ο Πολίτης λοιπόν δεν χρειάζεται άρχοντες, πράγμα όμως που αντιβαίνει από αρχαιοτάτων χρόνων, προς τα συμφέροντα της κάθε μορφής εξουσίας. Και έτσι στις μέρες μας είναι πλέον γεγονός και η οικογένεια άλλου τύπου, όπως αυτή που το υιοθετημένο παιδί μεγαλώνει ανάμεσα σε δύο άνδρες μπαμπάδες ή δύο γυναίκες μαμάδες, όπου οι μέν ή οι δε από την πλευρά των γονιών υποδύονται κάτι το οποίο δεν είναι, προκαλώντας άγνωστα και αφύσικα συναισθήματα στο παιδί, που από την πρώτη στιγμή της ζωής του όπως όλα τα παιδιά, προσπαθεί συγκρίνοντας γνωστά και σταθερά πράγματα να τοποθετήσει κάπου και αυτό τον εαυτό του. Είπαμε ότι την πρώτη επιστήμη την επιστήμη της Ζωής την ανακάλυψε η Οικογένεια, και η επιστήμη προϋποθέτει αμετάβλητες αρχές για να έχει σταθερά αποτελέσματα, διαφορετικά μέσα στο περιστασιακό και το τυχαίο δεν μπορεί να υπάρξει καμία επιστήμη, και κάτω από τέτοιες συνθήκες την Ζωή των παιδιών αυτών την αναλαμβάνει το απρόοπτο και απροσδιόριστο, ενώ η Ζωή από επιστήμη μετατρέπεται σε εμπειρία και πείραμα, με μη προβλεπόμενα αποτελέσματα.
Πολίτης, θα ξαναπούμε άλλη μια φορά, είναι ο άνθρωπος, που έχει λύσει την εξίσωση και συνειδητά έχει αποδεχτεί ως την καλύτερη επιλογή για τις ανάγκες της Ζωής του, αυτά που του προσφέρει η υπάρχουσα Κοινωνία, μέσα από το περιβάλλον της Πολιτείας και του Πολιτισμού, ένα φιλικό περιβάλλον που έχει αυτή η Κοινωνία αναπτύξει στον τόπο του, και έτσι με ιδιαίτερη θετική προδιάθεση και φροντίδα χρησιμοποιεί όλα τα κατάλληλα εφόδια που του έχουν δοθεί για τις ανάγκες της Ζωής του. Αφού βέβαια έχει καταλάβει από νεαρή ηλικία τι είναι η Κοινωνία, ποιος είναι ο σκοπός της και η σημασία της, ποια είναι τα προβλήματα και ποιες είναι οι μέχρι τώρα αποδεκτές και αποτελεσματικές τακτικές, για την από Κοινού αντιμετώπιση των προβλημάτων της.
Επιτηδευμένα και αντίθετα προς τα παραπάνω, ευρίσκεται ο λαός της όποιας απλής χώρας, όπου ο εκεί ο κάθε άνθρωπος, από την παιδική του ηλικία, με τις προσφερόμενες γνώσεις και συνήθειες και μεθόδους διαπαιδαγώγησης, εθίζεται στην απόκτηση του χρήματος, καθώς χωρίς αυτό στις χώρες αυτές είναι αδύνατη η όποια ζωή. Και για αυτό μάλιστα, το επιπλέον των βασικών αναγκών της ζωής χρήμα, φαντάζει ότι προσφέρει ζωή περισσότερη ή καλύτερη ή και τα δύο. Έτσι λοιπόν ο εκτός Κοινωνίας και Πολιτισμού άνθρωπος αφού βλέπει ότι χωρίς το χρήμα η ζωή είναι σχεδόν αδύνατη, ενώ με το λίγο χρήμα, που σχετικά εύκολα αποκτάται, η ζωή είναι πράγματι εφικτή, τότε συμπεραίνει ότι σε κάθε περίπτωση, το πολύ χρήμα αξίζει τα πάντα στην ζωή. Αποτέλεσμα του λανθασμένου αυτού συλλογισμού είναι ο άνθρωπος αυτός απλά να βρίσκεται σε αδιάκοπη κίνηση, πράγμα που δεν είναι απαραίτητα κακό, αν αυτή η κίνηση δεν ήταν περιορισμένη γύρω από τον χώρο που κινείται το χρήμα και μόνο αυτό. Καθώς η επιτυχής κίνηση γύρω από το χρήμα αφορά κάποιους λίγους, γιατί και το πολύ χρήμα είναι λίγο. Αν ήταν πολύ δεν θα νοιαζόταν κανένας για αυτό, όπως κανείς δεν νοιάζεται (μέχρι στιγμής
) για τον αέρα ή το νερό
Έτσι οι περισσότεροι άνθρωποι, ως γνωστό, στις χώρες αυτές, κινούνται ιδιωτικά, μέσα στην βασανιστική φτώχια και την παραγόμενη αβεβαιότητα που αναπτύσσεται σε μικρή απόσταση γύρω και έξω από τον κύκλο του χρήματος, εγκλωβισμένοι στην αναζήτηση καλύτερης και περισσότερης ζωή. Όμως το χρήμα είναι η κινητήριος δύναμη του συστήματος αυτού, και η ανεπιφύλακτη ταύτιση της ζωής μεγάλου αριθμού ανθρώπων, με την απόκτηση του, και η έντεχνη διατήρηση της ζήτησης του, από τους πολλούς, το κάνει να φαντάζει στα μάτια τους όχι απλά ως ένα αγαθό αλλά και ως το μόνο αγαθό. Είπαμε ότι οι γενικοί τρόποι ζωής για τον άνθρωπο είναι τρείς, και αξίζουν κι οι τρείς όταν διαδέχονται σωστά ο ένας τρόπος ζωής τον άλλο, και επιπλέον να εμπεριέχονται στον κάθε τρόπο ζωής και οι άλλοι δύο υπό μορφής προλόγου ή επιλόγου. Διαφορετικά όσοι παραμένουν στον πρώτο τρόπο ζωής αυτόν των απολαβών, δεν ζούν την ζωή που αξίζει και πρέπει να γνωρίσει στον Βίο του ο νθρωπος.
Ο Πολιτισμός λοιπόν δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο ιδιαίτερος και ξεχωριστός τρόπος Ζωής των Πολιτών. Οι Πολίτες οδηγήθηκαν και οδηγούνται σε αυτόν τον τρόπο Ζωής, μέσω της προσφερόμενης από την Κοινωνία τους Παιδείας. Παιδεία που φρόντισε ανάμεσα στα άλλα να μάθει στον κάθε Πολίτη όπως είπαμε, ποια είναι τα τρωτά σημεία του όλου Κοινωνικού οικοδομήματος, του έδωσε ακόμη εφόδια μέσω της Μόρφωσης να υπηρετεί αλλά και να χαλιναγωγεί την Φύση του, να εκφράζεται με ωραίο ενωτικό και δημιουργικό τρόπο, να επικοινωνεί αποτελεσματικά με τους συμπολίτες και συνανθρώπους του, να υπομένει τα άσχημα και τα δύσκολα της ζωής και να απολαμβάνει όλα τα υπόλοιπα. Επιπλέον ο Πολιτισμός μέσω της προσφερόμενης από την Κοινωνία Εκπαίδευσης, κάνει τον Πολίτη χρήσιμο στον εαυτό του και στους άλλους, καλύπτοντας ο κάθε Πολίτης, κάποια από τις πολλές ανάγκες της Κοινωνίας προκειμένου αυτή να εξυπηρετήσει τους σκοπούς της, συμβάλλοντας έτσι ο Πολίτης στην αυτάρκεια και επάρκεια στην παραγωγή των αναγκαίων, στην φύλαξη της χώρας, στις τέχνες, στα γράμματα, στις επιστήμες και στην ορθολογική διαχείριση των ωραίων ή άσχημων στιγμών της Ζωής των Πολιτών.
Πολίτης είναι αυτός που γνωρίζει ενδιαφέρεται και υπηρετεί τα Κοινά και μη Πολίτης ή απολίτιστος ή βάρβαρος αυτός που αγνοεί ή αδιαφορεί γι αυτά, και ενδιαφέρεται με τρόπο ανταγωνιστικό και επιθετικό για τα ατομικά και ιδιωτικά του μόνο συμφέροντα. Συμφέροντα συχνά πρόσκαιρα και άνευ πραγματ |
