|
...Και Πολιτισμός χωρίς Πολίτες ακέραιους, ελεύθερους και υγιείς ψυχοσωματικά δεν υπάρχει, ούτε Πολιτεία μπορεί να υπάρξει, ούτε βέβαια και Δημοκρατία. Ελευθερία είναι να μπορείς να ζείς το σήμερα και να σχεδιάζεις το αύριο υπηρετώντας την πραγματική και όχι επίκτητη Φύση σου μέσα στα πλαίσια του Πολιτισμού. Και για να είμαστε ελεύθεροι, δεν αρκεί μόνο να μην είμαστε υπόδουλοι των άλλων, αλλά δεν πρέπει να διακατεχόμαστε και από γνώσεις συνήθειες και πάθη που μας καθιστούν υπόδουλους του εαυτού μας, πράγμα που είναι και η χειρότερη μορφή δουλείας, μιάς που δεν μας επιτρέπει να αφιερωθούμε απερίσπαστοι στα πραγματικά αναγκαία αλλά και τα σπουδαία αυτής της ζωής.
Θα το επαναλαμβάνουμε όσο συχνά θέλουμε, είναι Εθνική μας κληρονομιά η φράση αυτή και ότι άλλο απορρέει από αυτήν ( …Κοίτα μωρέ ένας άνθρωπος, που θέλει να ελευθερώσει την πατρίδα του και δεν μπορεί ο ίδιος να ελευθερωθεί από ένα συνήθειο…), είχε πεί ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, όταν αποφάσισε να ελευθερωθεί από την συνήθεια του καπνίσματος κατά τα χρόνια των αγώνων του για την απελευθέρωση της πατρίδας μας από τον Τουρκικό ζυγό. Και στην εποχή μας δεν είναι μόνο το πιοτί το φαϊ τα αφροδίσια, ο τζόγος, το κάπνισμα και τα ναρκωτικά τα μόνα μας πάθη, έχουμε πολλά ακόμη αλλά και ισχυρά πάθη, όπως σε ακούσματα και θεάματα και καταναλωτικές συνήθειες. Και η υποδούλωση μας σε κάθε μορφής πάθους, μας απομακρύνει από την ζωή του Πολίτη καθιστώντας μας κοπάδια κατάλληλα μόνο για όλων των ειδών εκμετάλλευση από τις καραδοκούσες και κάθε μορφής επίδοξες άρχουσες τάξεις και εξουσίες.
Στην Δημοκρατία λοιπόν, οι Πολίτες μιας Πολιτείας, ελεύθεροι από κάθε εμπόδιο, συναποφασίζουν για τις τρέχουσες ανάγκες και τους σκοπούς της Κοινωνίας των, χωρισμένοι για πρακτικούς λόγους, σε πολλές μικρές ομάδες, (πχ σε επίπεδο Δήμων). Και για να μπορούν να το κάνουν αυτό, δηλαδή να νοιάζονται για τα Κοινά και να συναποφασίζουν, για να μπορούν δηλαδή να είναι Κοινωνικά εύρωστοι, θα πρέπει να ευρίσκονται σε άριστη Φυσική κατάσταση, σωματικά, πνευματικά και ψυχικά, και να διαθέτουν χρόνο. Τα παραπάνω προϋποθέτουν να ασχολούνται μόνο με τα ουσιώδη της ζωής , αποβάλλοντας από την καθημερινότητα τους τις περιττές και επιζήμιες ψευδο ανάγκες και συνήθειες.
Η Δημοκρατία είναι συνώνυμο της ελευθερίας, όχι γιατί κάνει ο καθένας ότι θέλει, καθώς ελευθερία του τύπου ‘κάνω ότι θέλω’ σε Δημοκρατία εκ των πραγμάτων δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει. Τέτοια ελευθερία που μπορούν κάποιοι να κάνουν ότι θέλουν την συναντάμε σε Δημοκρατίες παρωδίες, σε βασιλιάδες, σε φεουδάρχες κλπ. Η Δημοκρατία είναι συνώνυμο της ελευθερίας σε σχέση με τον Πολίτη που πρώτα και πάνω απ όλα πρέπει να είναι ελεύθερος από την κάθε λογής δουλεία και εξάρτηση, έτσι ώστε να μπορεί απερίσπαστος να εξυπηρετεί τους σκοπούς της Κοινωνίας του. Την Δημοκρατία την βιώνουν όταν και όπου υπάρχει αυτή, μόνον όσοι είναι ελεύθεροι σε όλα τα επίπεδα. Μάλιστα αν σε μία Δημοκρατία οι Πολίτες σε μεγάλο ποσοστό, σταδιακά αποκτήσουν όποιας μορφής πάθη και εξαρτήσεις άσχετες προς την Κοινωνία τους τότε η Δημοκρατία τους καταλύεται.
Πως άλλωστε γίνεται να Ομονοούν, απαραίτητο συστατικό της Κοινωνίας η Ομόνοια, και προϋπόθεση για τον Πολιτισμό και την Δημοκρατία, εκεί όπου υπάρχουν άνθρωποι υπόδουλοι και ανελεύθεροι όπως οι φίλαυτοι, οι εγωιστές, οι φθονεροί, οι έκφυλοι, οι παιδεραστές, οι πόρνοι ετεροφυλόφιλοι ή οι πόρνοι ομοφυλόφιλοι, οι μέθυσοι, οι ναρκομανείς, οι χαρτοπαίκτες, οι κοιλιόδουλοι, οι ψεύτες, οι κλέφτες, οι φιλοχρήματοι, οι τζογαδόροι, οι εθισμένοι στα ανούσια θεάματα μιας οθόνης κλπ; Και δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα παραπάνω στις μέρες μας λίγο πολύ είναι αρκετά διαδεδομένα και σχεδόν αποτελούν τον κανόνα της καθημερινότητας του λαού.
Η Δημοκρατία, λέμε, ότι παρέχει και σημαίνει Ελευθερία, επειδή οι Πολίτες κινούνται μέσα της ελεύθερα, όντας Ελεύθεροι από πάθη, πάντα όμως κινούμενοι μέσα στα πλαίσια του Κοινού συμφέροντος. Συμφέρον των Πολιτών είναι η εξυπηρέτηση του σκοπού της Κοινωνίας των. Πράγμα που διατηρεί και ενδυναμώνει τον Πολιτισμό τους καθώς αυτός είναι ο τρόπος Ζωής που έχουν αποδεχθεί οι Πολίτες προκειμένου να εξυπηρετήσουν τον σκοπό της Κοινωνίας τους, και που για αυτόν τον σκοπό αποκλειστικά νοιάζεται και η Δημοκρατία, πράγμα που πετυχαίνει μέσω του γενικού ελέγχου που ασκεί.
Άλλου είδους ελευθερίες, στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν, και αυτό διότι δεν έχουν ζήτηση, δηλαδή κανείς δεν θέλει, ούτε βέβαια έχει το ελεύθερο, να καταλύσει την Δημοκρατία, να καταστρέψει τον Πολιτισμό, να εξαφανίσει τους σκοπούς της Κοινωνίας και τα μέλη της, δηλαδή τους ανθρώπους που αποτελούν την κάθε Οικογένεια.
Σχετικά με τις ελευθερίες στα πολλά και διάφορα θέματα της καθημερινότητας, μπορούμε να πάρουμε για παράδειγμα τις ελευθερίες ενός επιχειρηματία, που ας πούμε ότι χρειάζεται εργατικό προσωπικό, που όμως δεν το βρίσκει εντός της Πολιτείας. Αυτό όμως από μόνο του δεν επαρκεί για να αναζητήσει εργατικό προσωπικό και να το φέρει από άλλες χώρες, αν προηγουμένως δε εξασφαλίσει κάποιες προϋποθέσεις, όπως πχ την κάλυψη των ασφαλιστικών και ιατροφαρμακευτικών τους αναγκών, όχι βέβαια πληρώνοντας την συνηθισμένη ασφάλιση για αυτούς τους εισαγόμενους εργαζόμενους όπως πληρώνει για τους εργαζόμενους που είναι Πολίτες της χώρας, αφού αυτοί οι Πολίτες το υπάρχον ασφαλιστικό σύστημα το υπηρετούν από γενιά σε γενιά και βέβαια αυτό το ασφαλιστικό σύστημα είναι προσαρμοσμένο στις Χ ανάγκες και όχι στις Χ+1, γιατί αυτό το ανεξέλεγκτο +1, ή +2, ή +3 κλπ μια δεδομένη στιγμή αν χρειαστεί το υπάρχον ασφαλιστικό σύστημα, να κουράρει απροετοίμαστο έναν επιπλέον άνθρωπο που ήλθε σαν αλεξιπτωτιστής, τότε μπορεί να αφήσει από έξω ή στην αναμονή, έναν άλλον άνθρωπο που επί Ψ γενιές πληρώνει και εργάζεται για να έχει μια Α παροχή υπηρεσιών, την οποία δικαίως την απαιτεί και πολύ περισσότερο και πάλι δικαίως, απαιτεί να έχουν και οι εισαγόμενοι εργαζόμενοι την ίδια ή και καλύτερη περίθαλψη, που το κόστος της όμως πρέπει να το αναλάβει ο παραπάνω επιχειρηματίας, είτε βιομήχανος είναι αυτός, είτε αγρότης, είτε καθαριστής πολυκατοικιών και όχι ο Δημόσιος ασφαλιστικός φορέας, καθώς αυτός θα πρέπει να περιοριστεί στην υποχρέωση, να αυξήσει τον αριθμό των υποδομών και υπηρεσιών προς τους ασφαλισμένους που μπορεί να εξυπηρετήσει, εισπράττοντας βέβαια περισσότερα χρήματα από τον υπαίτιο της αύξησης των ασφαλισμένων (απλοϊκή οικονομική λογική και ‘φιλελεύθερη’ και Κοινωνική και το σπουδαιότερο εφικτή χωρίς να κάνει κανένα κακό πουθενά).
Αρκεί αυτό; Όχι βέβαια καθώς υπάρχουν και άλλα θέματα όπως πχ ο εργοδότης πρέπει να εξασφαλίζει στον αλλοδαπό εργαζόμενο την δυνατότητα (οικονομοτεχνικά) σε τακτά διαστήματα να επισκέπτεται τους οικείους του στην πατρίδα του, να βλέπει την Οικογένεια του, να της πηγαίνει ενθύμια από την παραμονή του εδώ και να την φροντίζει, αλλά και άμεσα να επιβλέπει αν προοδεύει κατά τις επιθυμίες του, και έτσι να μην πάνε χαμένες οι θυσίες της εδώ εργασίας του. Επιπλέον ο εργοδότης πρέπει να έχει από πρίν καταθέσει σε ειδικό ταμείο την κατά τον νόμο αποζημίωση του εργαζόμενου σε περίπτωση πρόωρης απόλυσης μαζί με τα έξοδα επιστροφής στην χώρα του κλπ.
Επιπλέον υπάρχει και ένα λεπτό ‘θεματάκι’ που θέλει προσοχή για να μην μας διαφύγει. Είναι άλλο πράγμα για την οικονομία μιας χώρας να φέρνει από άλλες χώρες εργαζόμενους προκειμένου να αυξηθεί η όποια παραγωγή της, και μετά αυτή η επιπλέον παραγωγή θα πουληθεί σε άλλες χώρες, πιθανότατα και στις χώρες προέλευσης των εισαγόμενων εργατών, δίδοντας κέρδη εκ του μη όντος, τα οποία μπορούν πλουσιοπάροχα να αμείψουν και να ασφαλίσουν και να δώσουν συντάξεις τους εισαγόμενους εργάτες και παρά ταύτα να μείνουν και κέρδη στην χώρα που συμβαίνουν αυτά. Και είναι άλλο πράγμα σε μια χώρα καταχρεωμένη, όπου κυρίαρχη κατάσταση είναι η ανεργία, κάποιοι να φέρνουν εισαγόμενους εργάτες επειδή είναι φτηνότεροι από τους ντόπιους και μετά αυτοί οι εργαζόμενοι να στέλνουν τους μικρούς αλλά πολλούς μισθούς τους, στις χώρες προέλευσης των, ή όταν πάρουν σύνταξη να την ‘τρώνε’ εκεί, όχι μόνο μην αφήνοντας τίποτα εδώ αλλά και ελαττώνοντας έτσι τα οικονομικά αποθέματα της χώρας σε συνάλλαγμα. Μην συγκρίνουμε μια χώρα που παράγει και πουλά στο εξωτερικό και κερδίζει, με μία χώρα που δεν παράγει αλλά αγοράζει από το εξωτερικό και είναι και καταχρεωμένη. Γιατί η πρώτη χώρα και χρειάζεται εργάτες και μπορεί και πρέπει να πληρώνει από τα επιπλέον κέρδη της παροχές, μισθούς και συντάξεις στους αλλοδαπούς αυτούς εργάτες, ενώ η δεύτερη θα κέρδιζε περισσότερα αν την διαφορά του μισθού του «φτηνού» εργάτη την πλήρωνε στον εργοδότη, καθώς ένα χρεωμένο κράτος ούτε μπορεί και ούτε πρέπει να πληρώνει ακόμα και την σύνταξη χηρείας, που παίρνουν οι Βουλγάρες οι Ρουμάνες κλπ που μετά από γάμο με συνταξιούχο και μετά από έναν συντομότατο(!) συνήθως έγγαμο ‘βίο’, μένουν δια μαγείας χήρες και επιστρέφουν στις πατρίδες των, με τρόπαιο την σύνταξη του μακαρίτη, που μας άφησε εθνική κληρονομιά την συνταξιούχο εν συντομία ‘σύζυγο’.
Τελειώσαμε; Πριν το πούμε αυτό πρέπει να εξασφαλίσουμε την εγγύηση του εργοδότη απέναντι σε όλους εμάς, ότι αναλαμβάνει την ευθύνη σε τυχόν παρανομίες ή ζημιές που μπορεί να προκληθούν ηθελημένα ή άθελα από κάποιον αλλοδαπό εργαζόμενο, λόγω πχ ‘διαφορετικής κουλτούρας’. Αυτά και άλλα πολλά που η Κοινή λογική ερευνά, καθορίζουν το επίπεδο της ελευθερίας ή της ασυδοσίας και της κοροϊδίας που επικρατεί κάπου, ανάλογα προς τα πού γέρνει η πλάστιγγα της Κοινής λογικής, διαφορετικά αν αυτά τα κρίνει η λογική των αρχόντων και των οικονομικών συμφερόντων τότε δεν βγαίνει άκρη. Καθώς τότε το πρόβλημα πχ του απαράδεκτα μεγάλου αριθμού φυλακισμένων στις φυλακές, εξαιτίας της αύξησης της εγκληματικότητας το αντιμετωπίζουν οι κυβερνώντες με νόμους που αποφυλακίζουν τους φυλακισμένους πριν την ολοκλήρωση της ούτως ή άλλως μικρής και άνευ αποτελεσματικότητος ποινής που επιβάλλουν τα δικαστήρια. Αυτή είναι η κρατούσα τακτική, ενώ η ‘άλλη’ λογική δηλαδή ότι οι φυλακές θα αποσυμφορηθούν με κτίσιμο νέων φυλακών δεν υπάρχει. Φτιάχνουν κάθε μορφής μεγάλα Δημόσια έργα που μετά μπορούν να αποκρατικοποιηθούν και να χαριστούν στους ιδιώτες ‘επενδυτές’, να φτιάξουν όμως όσες φυλακές χρειάζονται ώστε αυτό να συμβάλλει στην αποσυμφόρηση και στον βαθμό που του αναλογεί στην μείωση της εγκληματικότητας, αφού όλοι θα εκτίουν την κανονική ποινή τους. Όμως αυτό κανείς από τους εκάστοτε κυβερνώντες δεν το συζητά. Πόσο δύσκολο δηλαδή είναι να κλείσουν τους χώρους που συντηρούν την παρανομία και στην θέση τους να φτιαχτούν φυλακές; Και πόσο δύσκολο είναι νέοι νόμοι να επιβαρύνουν οικονομικά τον χρόνο φυλάκισης κάποιων κατηγοριών φυλακισμένων όπως κλέφτες, ληστές, λαθρεμπόρους και γενικά παρανομιών που αποσκοπούν στην παράνομη απόκτηση χρημάτων έτσι ώστε από αυτούς να πληρωθούν τελικά και τα κόστη των νέων φυλακών και το σημαντικότερο να λειτουργήσουν αυτοί οι νόμοι αποτρεπτικά για τα σχετικά εγκλήματα.... η συνέχεια στο βιβλίο
|