|
...Αν υποθέσουμε ότι υπάρχει μια χώρα χωρίς ιδιαίτερη βιομηχανική παραγωγή δηλαδή (αποβιομηχανοποιημένη) ή αλλιώς ‘ανοικτών συνόρων’ όπου τα περισσότερα απ όσα χρειάζεται δεν τα παράγει αλλά τα αγοράζει δανειζόμενη ή δεσμευόμενη ποικιλοτρόπως. Και αυτή η χώρα έχει μία Δημόσια υπηρεσία καθαριότητας όπου απασχολούνται πχ 1000 εργαζόμενοι και κοστίζουν 1000 μισθούς κάθε μήνα.
Έρχεται λοιπόν ένας ‘επενδυτής’ από άλλη χώρα και λέει ότι αν αναλάβει αυτός την υπηρεσία καθαριότητας και χρησιμοποιώντας τα νέα αυτόματα καθαριστικά μηχανήματα, που κατασκευάζονται στην χώρα του, τότε απολύοντας 800 από τους 1000 εργαζόμενους, το μηνιαίο κόστος των υπηρεσιών καθαριότητας, θα είναι τα 200 μηνιάτικα των εργαζομένων που θα παραμείνουν στην εργασία τους, συν άλλα 500 μηνιάτικα που θέλει αυτός για την απόκτηση, χρήση και συντήρηση των μηχανημάτων καθαριότητας, που θα φέρει όπως είπαμε από το εξωτερικό, πληρώνοντας εκεί κάθε μήνα το παραπάνω ποσό. Οπότε όλα αυτά μαζί μας κάνουν 700 μηνιάτικα, δηλαδή με 300 μηνιάτικα λιγότερα θα γίνεται η ίδια δουλειά καθαριότητας.
Ιδιωτική πρωτοβουλία λένε όσοι έχουν τους λόγους τους και γεμίζει το στόμα τους μέλι, και τα ΜΜΕ ‘κελαηδούν’, (μάλιστα σε μερικά εξ αυτών έχουν ανατεθεί και σχετικές διαφημίσεις από τον επενδυτή), καθώς και όλος ο λαός (εκτός των απολυμένων), πεπεισμένος για το ‘γκραντ-σουξε’ χειροκροτεί για την ‘οφθαλμοφανέστατη’ και προοδευτική και συμφέρουσα για την κρατική οικονομία συμφωνία.
Τώρα αν αυτό το ‘οικονομικώς συμφέρον’ σενάριο προταθεί σε μία Πολιτεία, οι Πολίτες γνώστες της Κοινωνικής Οικονομίας, δηλαδή της απλοϊκής Κοινής λογικής, θα σκεφτούν ότι τα 1000 μηνιάτικα, που όλοι μαζί τώρα δίνουν στους εργαζόμενους της καθαριότητας για μισθούς, επιστρέφουν ξανά στις τσέπες τους. Πως συμβαίνει αυτό; μα αφού και οι 1000 εργαζόμενοι της καθαριότητας είναι Πολίτες της ίδιας Πολιτείας και το συμφέρον τους είναι να καταναλώνουν τους μισθούς των, σε προϊόντα και υπηρεσίες εντός της Πολιτείας τους, προϊόντα και υπηρεσίες που παράγουν οι υπόλοιποι συμπολίτες τους. Και συνάμα οι προς απόλυση εργαζόμενοι τώρα πληρώνουν έμμεσους και άμεσους φόρους με τους 1000 αυτούς μισθούς. Φόροι που όμως θα χρειαστεί να πληρώσουν οι υπόλοιποι Πολίτες για λογαριασμό των μετέπειτα 800 ανέργων απολυμένων. Ενώ από την άλλη πλευρά θα σκεφτούν ότι αν αναθέσουν την καθαριότητα σε επιχειρηματία που κάνει εισαγωγή τα μηχανήματα, τότε εκτός του κόστους από τα αναγκαία προγράμματα και βοηθήματα για ανέργους, δηλαδή για τους 800 απολυμένους, θα έχουν και ‘εξαγωγή’ σε άλλη χώρα 500 μηνιάτικων κάθε μήνα, χρήματα δηλαδή που θα λείπουν από την δική τους αγορά και μάλιστα αφορολόγητα. Δεδομένου ότι όποιος κάνει εισαγωγές πχ μηχανημάτων εύκολα τα υπερτιμολογεί στην χώρα κατασκευής ή σε άλλη, για να αποφεύγει όσο είναι δυνατόν την φορολόγηση των κερδών του εδώ. Η καταστροφή της οικονομίας της χώρας αυτής αλλά και κάθε άλλης που πληρώνει σε άλλες χώρες χωρίς να πουλάει ίσης τουλάχιστον αξίας υπηρεσίες ή εμπορεύματα είναι ανεπανόρθωτη, ακόμα και αν στην οικονομία αυτή παραμένουν ανέπαφα τα 300 μηνιάτικα, γιατί εφόσον το αντίστοιχο προς 500 μηνιάτικα ποσό διαφεύγει προς άλλη χώρα τότε κάποια στιγμή αυτό το μικρό έστω ποσό θα γίνει αιτία να εξαντληθεί η οικονομία της χώρας από χρήματα, με τις γνωστές συνέπειες δανεισμού μνημονίων κλπ. Τώρα αν σε αυτό το σενάριο προσθέσουμε και άλλα ανάλογα και προκαλέσουμε μια ανεργία της στην χώρα της τάξης του 30% ή 40% καταλαβαίνουμε γιατί βρισκόμαστε τώρα εμείς σε κρίση και προς τα πού ακόμα πηγαίνουμε.
Οι Πολίτες λοιπόν της όποιας Πολιτείας θα πούν όχι σε ένα ‘εκσυγχρονισμό’ τέτοιου είδους. Μπορούν όμως να αναθέσουν στην βιομηχανία της Πολιτείας τους την κατασκευή συγχρόνων μηχανημάτων καθαριότητας. Καθώς έχουν μια βιομηχανία που συμβαδίζει με τις Κοινωνικές ανάγκες και συμβάλλει σε κάθε είδους αυτάρκεια και επάρκεια. Έτσι μετακινώντας από τον χώρο της καθαριότητας μέρος των εργαζομένων στην βιομηχανία κατασκευής μηχανημάτων, ώστε οι θέσεις εργασίας που θα χαθούν στην μια μεριά να βρεθούν στην άλλη και έτσι να μην χαθεί και το δικαίωμα Επιβίωσης των προς απόλυση Πολιτών, αφού η νέα παραγωγική δραστηριότητα της βιομηχανίας θα χρειαστεί επιπλέον εργαζόμενους ενώ η καθαριότητα με τα νέα μηχανήματα λιγότερο προσωπικό. Και έτσι μέσα από την λογική της αυτάρκειας και επάρκειας και της ικανοποίησης της πλέον σημαντικής Κοινωνικής αρχής που είναι η εξασφάλιση Επιβίωσης για όλους, θα τακτοποιηθεί με την λογική ένα απλό πρόβλημα και με τον τρόπο αυτό θα έχουν τα ίδια και καλύτερα εργασιακο-οικονομικά αποτελέσματα σε σχέση με όποιον άλλο ‘Δημοκρατικό νεοφιλελευθερισμό’. Αν βέβαια δεν υπάρχουν βιομηχανικές υποδομές για την όλη επιχείρηση, τότε θα ξεκινήσουν από τα πανεπιστήμια τους καθοδηγώντας τα, να εκπαιδεύσουν μηχανικούς που κατόπιν θα αναλάβουν τον σχεδιασμό και την οργάνωση των αναγκαίων εργοστασιακών υποδομών, δημιουργώντας έτσι και νέες θέσεις εργασίας. Έτσι λοιπόν όπως δεχόμαστε ότι παρανομεί όποιος διαθέτει ιατρική γνώση ή φάρμακο και τα στερεί σε άρρωστο που κινδυνεύει η ζωή του, έτσι και στον Πολιτισμό δεχόμαστε ότι παρανομούμε όλοι εμείς που δεν φροντίζουνε ώστε να προσφέρουμε με τις κατάλληλες επιλογές στην καθημερινή μας ζωή, την δυνατότητα να εργασθεί κάποιος, αφού η ανεργία κάποια στιγμή θα τον οδηγήσει στον θάνατο, είτε οικονομικό είτε ακόμα χειροτέρα στον Κοινωνικό.
Το συμφέρον όλων, και ειδικά όσων διαμαρτύρονται, ότι τα οικονομικά τους διαρκώς περιορίζονται, δεν είναι μόνο η αύξηση των εσόδων τους, το σημαντικότερο όλων είναι, τα έσοδα έξοδα της χώρας, σε σχέση με τις συναλλαγές της με άλλες χώρες να είναι ισοσκελισμένα, διαφορετικά την αρνητική διαφορά της ‘ψαλίδας’, καλούνται με μειώσεις στα εισοδήματα και αύξηση της φορολογίας και των τιμών ή υποτίμηση του νομίσματος, να καλύψουν με μεγαλύτερο κόστος οι ασθενέστεροι οικονομικά. Και αυτό γιατί η όποια μείωση εσόδων στους φτωχούς αντιστοιχεί, με μικρότερη μερίδα άρτου την ημέρα, πράγμα δυσβάστακτο και οδυνηρό, ενώ για τους πλούσιους αντιστοιχεί σε μικρή μείωση των πολυτελών δαπανών τους. Είναι παράλογο λοιπόν, να νοιαζόμαστε μόνο για την αύξηση των ιδιωτικών εσόδων μας και να μην νοιαζόμαστε για τα κέρδη των πολυεθνικών, που με τις λάθος καταναλωτικές μας επιλογές, τους προσφέρουμε. Και μιλάμε για κέρδη που φυγαδεύονται στο εξωτερικό εξαντλώντας την Κοινωνική Οικονομία. Πόσο επιπλέον παράλογο είναι και η όποια αδιαφορία για τα έξοδα που κάνει το κράτος αγοράζοντας από το εξωτερικό, χωρίς να έχει τουλάχιστον ίσα έσοδα με ανάλογες πωλήσεις. Και τα δύο αυτά τα παραπάνω μπορεί ο Πολίτης να τα βελτιώσει προς όφελος του με την κατάλληλη παραγωγική και καταναλωτική συμπεριφορά του. Και αν αναρωτηθούμε ότι αγοράζοντας μόνο από την δική μας παραγωγή κάποιοι δεν γίνονται ενδεχομένως πάλι βαθύπλουτοι; Ναι αλλά από την στιγμή που είναι συνειδητοποιημένοι Πολίτες, τότε τα όποια κέρδη τους παραμένουν εδώ αποταμιευμένα και ικανά να χρησιμοποιηθούν σε άλλες επενδύσεις πχ παραγωγής προϊόντων που λόγω έλλειψης αγοράζει το κράτος από το εξωτερικό, με τις γνωστές προαναφερθείσες συναλλαγματικές απώλειες. Ακόμα και κομπόδεμα να τα κάνει (και δικαίωμα του) ο πλούσιος Πολίτης τα κέρδη του, αυτά σε μια δυό γενιές στατιστικά επιστρέφουν στην Κοινωνία ως ιδρύματα, δωρεές και ευεργεσίες, καθώς οι περισσότεροι βαθύπλουτοι αποδεδειγμένα, και συχνά δεν τα καταφέρνουν καλά σε άλλες μορφές Πλούτου… στην διαδοχή τους από πολύ κοντινούς κληρονόμους κλπ.... η συνέχεια στο βιβλίο
Η Κοινωνία με λόγια
|
