|
Όταν την Πολιτεία την αποτελούσαν πολλές και μεγάλες Πόλεις, οπότε ήταν δύσκολο να συγκεντρωθούν όλοι οι Πολίτες, σε ένα Κοινό μέρος, για τις αποφάσεις τους, τότε αυτές τις περί των Κοινών ζητημάτων αποφάσεις τις έπαιρναν χωρισμένοι σε πολλά μικρότερα τμήματα της κάθε μεγάλης Πόλης, τους λεγόμενους και Δήμους που ανήκει ο καθένας, και το Πολίτευμα δηλαδή η προερχόμενη από τον κάθε Δήμο βουλή, δηλαδή η επικρατέστερη επιθυμία και πνεύμα των Πολιτών που προέκυπτε από κάθε Δήμο, ονομαζόταν τότε όπως και σήμερα ονομάζεται, Δημοκρατία. Δηλαδή η Δημοκρατία είναι το κράτος των Δήμων. Η λέξη κράτος, με την έννοια του ισχυρού και κραταιού. Οπότε η Δημοκρατία είναι η επικράτηση της ισχύος του Δήμου, και επειδή στην πράξη αναφερόμαστε στους Πολίτες του Δήμου, τότε η Δημοκρατία είναι συνώνυμο της Πολιτοκρατίας, και Δημοκρατία ασφαλώς έχουμε μόνο όταν υπάρχουν και αποφασίζουν οι Πολίτες του Δήμου, και όχι βέβαια ο λαός του Δήμου, πράγμα που συμβαίνει όταν δεν έχουμε Κοινωνία, Παιδεία, Μόρφωση, Εκπαίδευση και Πολίτες αλλά λαό, που κάποια στιγμή ξέφυγε από τη εποπτεία των αρχόντων του και αποφασίζει και πράττει κατά το πρόσκαιρο και κοντόφθαλμο συμφέρον του, πράγμα που σύντομα θα τον οδηγήσει ξανά στα χέρια κάποιας ισχυρής εξουσίας που θα τον υποτάξει εκ νέου.
Τίποτα διαφορετικό δεν μπορεί να θεωρηθεί Δημοκρατικό Πολίτευμα, παρά μόνο αυτό όπου, τις αποφάσεις σχετικά με την εξασφάλιση της διαχρονικής Επιβίωσης Όλων, τις παίρνουν και στην συνέχεια τις εφαρμόζουν οικιοθελώς οι Πολίτες. Σε καμία άλλη περίπτωση δεν υπάρχει Δημοκρατία, παρά μόνο στις κατ ευφημισμό Δημοκρατίες, (βασιλευόμενη, προεδρευόμενη κλπ) που αποσκοπούν στην παραπλάνηση, όχι βέβαια των Πολιτών, αλλά του λαού ή του όχλου, από αυτούς που τελικά με ψέματα τον εξουσιάζουν.
Όσα ζήτω και αν πούμε και όσα παλαμάκια και αν χτυπήσουμε για την Δημοκρατία, ή όσες φορές και αν ψηφίσουμε το κόμμα της αρεσκείας μας, αν δεν συναποφασίσουμε για τις λύσεις των Κοινών προβλημάτων με τους άλλους Συμπολίτες μας, και αν στην συνέχεια δεν εφαρμόσουμε εμείς οι ίδιοι οικιοθελώς τα αποφασισθέντα, τότε ούτε Δημοκράτες είμαστε, ούτε βέβαια και Πολίτες. Στην πράξη είμαστε με μία λέξη ιδιώτες, ανόητοι δηλαδή, που προσπαθούμε να πετύχουμε μόνοι ο καθένας, πράγματα δυσανάλογα των δυνατοτήτων μας, πράγματα ασύμμετρα μπροστά στις ιδιωτικές μας δυνάμεις, και μπροστά στην άγνοια των δυνάμεων του συνόλου του οποίου είμαστε μέρος, και έτσι αναθέτουμε σε άλλους πιο πονηρούς το σημαντικότερο όλων, δηλαδή την εν λευκώ διαχείριση του συνόλου, και εμείς στρεφόμαστε στα αίολα και μετέωρα ιδιωτικά. Και ούτε βέβαια βιώνουμε έτσι ιδιωτικά την πραγματική Δημοκρατία, που σκοπό έχει την εξασφάλιση της Επιβίωσης Όλων μας, αλλά βιώνουμε ένα ψέμα, σε ένα παραπλανητικό, φθοροποιό και καταστροφικό για την ζωή μας περιβάλλον εξουσίας, το οποίο αποσκοπεί στην εξυπηρέτηση των δικών του σκοπών και στόχων, αφήνοντας μας, ανυποψίαστα εκτεθειμένους στο κάθε τι, όπως στο να πνιγούμε σε μια καταρρακτώδη βροχή, ή να χαθούμε σε ένα σεισμό ή μια πυρκαγιά, σε έναν οικονομικό πόλεμο μέσα στην αγορά, ή σε μια επιδημία κλπ και μετά οι κυβερνώντες να μας δείχνουν περίτρανα την αξία τους με ανακοινώσεις τύπου οι υπεύθυνοι θα λογοδοτήσουν, θα τιμωρηθούν, θα το πληρώσουν
και η ζωή συνεχίζεται διαγράφοντας μια επαναλαμβανόμενη ιστορία.
Θα μας ερωτήσει κάποιος έτσι πραγματικά είναι;. Είναι αλήθεια ανόητο ή αποτυχημένο εκ των προτέρων, όταν προσπαθούμε με όλες μας τις δυνάμεις, πάνω στα σημαντικά της ζωής απομονωμένοι από τους άλλους και με τρόπο ιδιωτικό και ατομικό;. Όχι βέβαια, πάντα υπάρχουν και εξαιρέσεις, δεν είναι σπάνιο να γίνουμε κάποιοι πχ πλούσιοι ή να κερδίσουμε το λαχείο, δηλαδή να πετύχουμε σε έναν δευτερεύοντα σκοπό της ζωής, όμως ακόμα και έτσι δεν θα ζούμε σε Κοινωνικό περιβάλλον με Πολίτες και Πολιτισμό. Δεν θα εξυπηρετούμε την φυσική μας ανάγκη να συνυπάρχουμε με ομοίους, εκτός και αν δεν έχουμε τέτοια ανάγκη γιατί είμαστε ή θηρία ή θεοί. Επιπλέον ελλείψει Κοινωνικού περιβάλλοντος οι κόποι ή τα όνειρα μας κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να πάνε χαμένα. Τέτοια παραδείγματα κόπων και ονείρων όχι μόνο πλουσίων αλλά και πτωχών που πάνε χαμένα, βιώνουμε και μάλιστα πολύ έντονα σχεδόν όλοι μας, από τα χρόνια που άρχισε να επιβάλλεται η πολυπολιτισμικότητα και η παγκοσμιοποίηση σε βάρος του εναπομείναντος Πολιτισμού, και η επιβολή αντ αυτού της κουλτούρας. Η μέθοδος και η τακτική αυτή, η επιμονή μας δηλαδή να προσπαθούμε πάνω στα σημαντικά της Ζωής απομονωμένοι, με τρόπο ιδιωτικό και ατομικό, είναι ανόητη, και μας το δηλώνει από μόνη της, καθώς βλέπουμε ότι έχει πολύ μικρό βαθμό επιτυχίας και αυτό το αντικρίζουμε παντού, αρκεί να ανοίξουμε τα μάτια μας και να κοιτάξουμε γύρω μας.
Το Κοινό και το ιδιωτικό πρέπει να συνυπάρχουν με τον εξής απλοϊκό τρόπο, από Κοινού αποφασίζουμε και από μόνοι μας, (ιδιωτικά), αφ εαυτού και αυτοβούλως, εφαρμόζουμε τις Κοινές αποφάσεις. Σε δημόσιο Κοινό διάλογο, προβάλλουμε ελεύθερα ανεμπόδιστα και ανεπηρέαστα, με πάθος τις θέσεις μας, να ακουστούν και να γίνουν αντιληπτές από όλους και σε ατομικό επίπεδο εφαρμόζουμε αποφασιστικά και δυναμικά τις Κοινές αποφάσεις. Αυτά είναι διαδικασίες γνωστές σε όλους μας, διαδικασίες που ήδη εφαρμόζουμε και τώρα, στην καθημερινή μας ζωή, και μάλιστα με θρησκευτική ευλάβεια θα λέγαμε. Δυστυχώς όμως σε άλλα θέματα που δεν άπτονται των Κοινών και της Κοινωνίας, παραδείγματος χάρη συναποφασίζουμε για την ποδοσφαιρική ομάδα, ή το κόμμα, ή με την παρέα σε ποια ταβέρνα θα πάμε και μετά εφαρμόζουμε ατομικά οδηγώντας τους εαυτούς μας στα από Κοινού συναποφασισθέντα.
Συμβαίνει όποιος διαβάζει απόψεις των αρχαίων Ελλήνων, σχετικά με τις διάφορες μορφές εξουσίας και Πολιτευμάτων, να μπερδεύεται, γιατί κάποιοι, ενώ εκθειάζουν την Πολιτεία ως Πολίτευμα δαιμονοποιούν την Δημοκρατία, και αυτό μας μπερδεύει όταν δεν λαμβάνουμε υπόψην, ότι αναφερόμενοι τότε, αυτοί οι Κάποιοι, αρνητικά στην Δημοκρατία, δεν την εννοούσαν με Πολίτες, αλλά με λαό και οχλο των Δήμων όπως προαναλύσαμε, ενώ με την λέξη Πολιτεία εννοούσαν την παρουσία Πολιτών με Παιδεία, Μόρφωση, και Εκπαίδευση, όμως εμείς σήμερα με τις γνωστές σε μας πλέον έννοιες των λέξεων όπως για διευκόλυνση μας τις αναφέρουμε, γνωρίζουμε ότι την Δημοκρατία την εννοούμε μόνο με παρουσία Πολιτών και όχι λαού ή όχλου. Δηλαδή αυτό που λέμε σήμερα Δημοκρατία ο Αριστοτέλης τότε, θα μπορούσε να το έλεγε Δημοπολιτεία αναφερόμενος σε μια πολύ μεγάλη Πολιτεία αποτελούμενη από πολλούς Δήμους. Μια τόσο μεγάλη Πολιτεία θα μπορούσε να ειπωθεί και Πολιτοκρατία. Εκτός αυτού τα χρόνια εκείνα διάφοροι λόγοι προβλημάτιζαν σχετικά με την πολύ μεγάλη σε έκταση Πολιτεία, καθώς θεωρείτο πρακτικά δύσκολη υπόθεση.
Οπωσδήποτε λοιπόν, από κάποιο σημείο και μετά, (όταν αυτή η Κοινωνία αποκτήσει αυτάρκεια και επάρκεια, και αφού έτσι θα πάρει μεγάλες διαστάσεις, καθώς η αυτάρκεια και η επάρκεια την αυξάνει και την πληθαίνει), τότε τον έλεγχο της εφαρμογής και της τήρησης των απαραίτητων κανόνων και των επιταγών για τις λειτουργίες μιάς Κοινωνίας, τον αναλαμβάνει ο αναγκαίος μηχανισμός ελέγχου που είναι όπως είπαμε το λεγόμενο Πολίτευμα. Σκοπός του Πολιτεύματος είναι να υπηρετήσει και να υποστηρίξει τον υπάρχοντα δοκιμασμένο, παραδεκτό και αποδεκτό τρόπο ζωής, καθώς και τις σχετικές για αυτόν τον τρόπο Ζωής, νέες αποφάσεις που παίρνουν οι Πολίτες σε επίπεδο Δήμων.
Οι αποφάσεις αυτές βέβαια ξεκινούν από την Οικογένεια καθώς μέσω των Κοινωνικώς ενεργών μελών της, δηλαδή μέσω των Πολιτών η κάθε Οικογένεια προβάλλει τις ανάγκες της, ανάγκες που όσο περισσότερο ταυτίζονται με τις ανάγκες των υπολοίπων Οικογενειών τόσο γρηγορότερα ικανοποιούνται. Δηλαδή μέσω Κοινών συζητήσεων και ψηφοφοριών επιλέγονται οι πλέον Κοινώς αποδεκτές προτάσεις και γίνονται νόμοι και έργα της Πολιτείας. Οι Πολίτες λοιπόν εκπροσωπώντας τις ανάγκες της Οικογένειας συναποφασίζουν σε επίπεδο χωριού κωμόπολης ή Δήμου προκειμένου να πάρουν μια απόφαση για το πώς θα αντιμετωπίσουν το λφα ή το Βήτα θέμα, θέμα πάντα σχετικό με τους σκοπούς της Κοινωνίας τους.
Μόνο η κατασταλαγμένη Κοινή και Δημοσίως ελεγμένη, απόφαση των Πολιτών όλων των Δήμων, οδηγείται προς εφαρμογή. Παραδείγματος χάρη, οι Πολίτες απευθύνονται και αναθέτουν την όποια απόφαση τους, στους στρατηγούς, αν πρόκειται για απόφαση σχετική με τα στρατιωτικά πχ για πόλεμο ή για ειρήνη ή για την φύλαξη της χώρας, την αύξηση των αμυντικών δαπανών ή την ανάπτυξη αμυντικών συστημάτων με την συμμετοχή όλου του σχετικού δυναμικού της Πολιτείας, από εργάτες μέχρι πανεπιστημιακούς ερευνητές κλπ, αν πάλι η απόφαση είναι θέμα σχετικό με την δημόσια υγεία, τότε απευθύνονται στους επιστήμονες της ιατρικής, της φαρμακευτικής και λοιπούς κατόχους καρποφόρας και όχι στείρας γνώσης, ή αν η απόφαση είναι σχετική με την επάρκεια των αναγκαίων, κάθε είδους, τότε απευθύνονται στους ανάλογους επιστήμονες, ή αν αφορά την Παιδεία ή την Μόρφωση ή την Εκπαίδευση τότε και πάλινη κρατούσα άποψη των Δήμων θα προωθηθεί στον υπεύθυνο μηχανισμό της Πολιτείας για το κάθε θέμα. Και βέβαια όλοι αυτοί οι επιστήμονες και ειδικοί έχουν προέλθει από Παιδεία, Μόρφωση και Εκπαίδευση προερχόμενες για ευνόητους λόγους, από την ίδια Κοινωνία που υπηρετούν. Παιδεία, Μόρφωση και Εκπαίδευση από άλλους χώρους, άλλα συμφέροντα ή άλλες χώρες ή Κοινωνίες δεν γίνονται δεκτές για ευνόητους λόγους. Δεν στέλνουν σε άλλες χώρες ή δεν εισάγουν άλλων χωρών γνώσεις και σπουδές ανεξέλεγκτα για την μαθητιώσα νεολαία τους και οι λόγοι είναι ευνόητοι. Μια μικρή ιδέα περί τούτου μας δίνει ο Πλατωνικός διάλογος Ιππίας μείζων, όπου μας αποκαλύπτει ότι Οι Σπαρτιάτες δεν επέτρεπαν σε μη Σπαρτιάτες να διδάξουν τους νέους των, όπως και οι Αθηναίοι που επέτρεπαν μεν, αλλά όταν υπήρχε έστω και υποψία ότι η διδασκαλία ήταν αντίθετη με τα Κοινωνικά τους συμφέροντα την καταδίκαζαν και αυτή και τον δάσκαλο της, όπως έγινε με τον Σωκράτη.
Έτσι όλα κυβερνώνται πλέον Δημοκρατικά, δηλαδή μέσω των αποφάσεων που πραγματικά και συνειδητά ελήφθησαν από Πολίτες εκπροσώπους των αναγκών της Οικογένειας, χωρισμένους σε ομάδες σε επίπεδο Δήμων, καθώς μία και ενιαία συνάθροιση, για διάλογο και αποφάσεις σε επίπεδο μιας ολόκληρης και μεγάλης Πολιτείας, δεν είναι εφικτή. Οι αποφάσεις αυτές και οι τρόποι υλοποίησης τους, εξυπηρετούν αποκλειστικά τους σκοπούς της Κοινωνίας των Οικογενειών και όχι πχ της κοινωνίας των αγορών ή της κοινωνίας των χρηματιστηρίων ή της κοινωνίας των καταναλωτών ή της κοινωνίας των ανώνυμων πολυεθνικών ή της ψηφιακής κοινωνίας της κοινωνίας των εθνών των κοινωνικών δικτύων των κοινωνικών ανισοτήτων της πολυπολιτισμηκότητας της παγκοσμιοποίησης, των επενδυτών των ομοφυλοφίλων ή τις κοινότητες των λοατκι και άλλα απίθανα και κουφά, σχετικά με δήθεν Κοινωνίες, ανυπόστατες κυριολεκτικά, και ανάξιες λόγου. Καθώς αυτές, πάντα αποτελούνται από το μικρό μέρος ενός συνόλου που αυτές έχουν κατακερματίσει, οι Κοινωνίες που ακούμε στις μέρες μας είναι μικρές λέσχες συμφερόντων και μικρές συμμορίες. Και στοχεύουν στην προοδευτική αποδόμηση κάθε έννοιας σχετικής με την Κοινωνία, τον Πολίτη, την Πολιτεία και την Δημοκρατία. Στις μέρες μας μάλιστα η σκέτη Δημοκρατία δεν έχει τόση αξία για αυτούς, όσο λέει έχει, η φιλελεύθερη Δημοκρατία
Και βέβαια ο απροσδιόριστος και κούφιος όρος φιλελεύθερη Δημοκρατία δίνει την ευκαιρία στους γνώστες και στους ειδικούς πολιτικούς και τεχνοκράτες και στους διαμορφωτές της λαϊκής άποψης μέσω των δελτίων ειδήσεων και άλλων προγραμμάτων των ΜΜΕ, να σηκώσουν σημαία προοδευτικότητας και τεχνογνωσίας, ενώ ο λαός το μόνο που χρειάζεται να κάνει, είναι να ψηφίσει ποιους θέλει, να τον διαφεντεύουν με τρόπο που τελικά και πάντα, αποδεικνύεται πανάθλιος. |
