|
.
Δεν γνωρίζω αν πρίν ή μετά, τον Έλληνα φιλόσοφο Αριστοτέλη, κάποιος άλλος το είπε ή το έγραψε καλύτερα και πιο κατανοητά, όπως το γράφει αυτός στα Ηθικά Νικομάχεια, όπου με πολύ ξεκάθαρο τρόπο, ο Αριστοτέλης εκεί, εκφράζει την άποψη ότι οι Νέοι είναι Ακατάλληλοι και Αδιάφοροι για την Πολιτική… και αυτή την τοποθέτηση του την στηρίζει στην παρατήρηση ότι οι Νέοι ‘Άγονται και Φέρονται από τα Πάθη τους’.
Νέος σε θέματα Πολιτικής και σε εκείνα τα χρόνια αλλά και σήμερα, είναι λίγο-πολύ ο Άνθρωπος μέχρι την ηλικία των 30 ετών.
Πολιτική είναι η Συμμετοχή των Πολιτών, στην διαδικασία της από Κοινού ανεύρεσης, τρόπου Επίλυσης των Κοινών τους Προβλημάτων, στην Πόλη ή το Κράτος τους. Τέτοια Κοινά προβλήματα είναι η Επάρκεια αέρα, νερού, τροφής, καυσίμων, στέγης, υγείας, ασφάλειας, εκπαίδευσης, μόρφωσης, παιδείας, δικαιοσύνης κλπ, έτσι ώστε οι Πολίτες και η Πολιτεία – Κράτος να συνεχίζουν να υπάρχουν σήμερα και να ελπίζουν σε κάτι ανάλογο και στο αύριο.
Οι Πολίτες Συμμετέχουν στα παραπάνω Κοινά θέματα, και σε επίπεδο Αποφάσεων αλλά και Υλοποίησης αυτών, (Άρχουν και Άρχονται – Κυβερνούν και Κυβερνιόνται από τους εαυτούς των), πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση με την σημερινή ψευδή έννοια των λέξεων Πολιτική και Πολίτης, καθώς ‘Πολίτης’ σήμερα είναι ο άνθρωπος που μόνο άρχεται, υποτάσσεται δηλαδή στις όποιες αποφάσεις των Πολιτικών, και της Πολιτικής.
‘Πολιτικούς’ ονομάζουμε σήμερα τους υποψήφιους να μας κυβερνήσουν ή τους ήδη εκλεγμένους Άρχοντες, που τώρα μας Κυβερνούν, Αυθαίρετα και Αυταρχικά, Ηγεμονικά ή Αυτοκρατορικά, επί πάντων των θεμάτων, με τρόπο που εξυπηρετεί την Εξουσία και τους ιδίους, και όχι εμάς τους εξουσιαζόμενους.
Εφόσον λοιπόν δεχθούμε και εμείς, ότι όποιος έχει Πάθη, περιορίζεται σε δράσεις γύρω από αυτά, με αποτέλεσμα να αδιαφορεί για άλλα σημαντικά θέματα της Ζωής του, τότε πρέπει να αποδεχθούμε και την παρατήρηση του Αριστοτέλη που με λίγα λόγια λέει ότι, όποιος έχει Πάθη, που εξ αιτίας των αδιαφορεί και αδυνατεί να προσφέρει τα πρέποντα στον εαυτό του, έτσι αδυνατεί και αδιαφορεί να προσφέρει και στην Κοινή Ζωή του, με τους άλλους Πολίτες, ασχολούμενος με τα Κοινά, δηλαδή την Πολιτική, γιατί καθώς τρέχει να ικανοποιήσει τα Πάθη του, δεν έχει τουλάχιστον τον χρόνο, να ασχοληθεί με άλλα πράγματα, ακόμα και να το θέλει.
Αποτέλεσμα: Όπως βλέπουμε να συμβαίνει, αναλαμβάνουν Άλλοι καλοθελητές αντί ημών των ‘Παθιασμένων’ τα Κοινά… Τα αναλαμβάνουν ‘μετά χαράς…’ οι λεγόμενοι ‘Πολιτικοί’, που με την ψήφο μας, γίνονται οι ελέω Θεού Άρχοντες μας, για μια τετραετία κάθε φορά.
Πάθος εδώ χαρακτηρίζεται, η όποια Φυσική Ορμή είτε καθαυτή είτε και παρεκτροπή της, που την ικανοποιούμε υπέρμετρα και επαναλαμβανόμενα, και η ικανοποίηση της Ορμής, γίνεται αυτοσκοπός, και διαφεύγει του σκοπού που υπηρετεί η Ορμή αυτή, παραμελώντας την λογική ικανοποίηση άλλων Ορμών ή αναγκών μας.
Πάθη έχουμε πχ όταν αντί να εξυπηρετούμε τις Έμφυτες Ορμές μας, και να τις Ικανοποιούμε Μόνο στον Βαθμό που υπηρετούν Θετικά την Ζωή μας, αντιστρέφουμε τους όρους, και έτσι η Ζωή μας περιστρέφεται γύρω από αυτές, όπως πχ στα Γαστριμαργικά, στα Οινοπνευματώδη, στον Τζόγο, στα Σεξουαλικά, στα Ναρκωτικά, στα Θεάματα και πολλά άλλα που ικανοποιούν ή νομίζουμε ότι ικανοποιούν Ανασφάλειες, Συμπλέγματα, Φοβίες κλπ όπως π.χ. Καταναλωτισμός, Φιλαργυρία, ‘Φιλοζωϊα’, ένταξη σε ομάδες οπαδών κ.α.
Επανερχόμενοι στην Αριστοτελική τοποθέτηση, μπορούμε να εξάγουμε το παρακάτω απλοϊκό Συμπέρασμα, σκεπτόμενοι στο ότι «Εφόσον οι Νέοι είναι Ακατάλληλοι και Αδιάφοροι για την Πολιτική, γιατί ‘Άγονται και Φέρονται από τα Πάθη τους’, (πράγμα βέβαια δικαιολογημένο σε κάποιο βαθμό, καθώς οι Φυσικές Ορμές είναι και πιο έντονες στα Νεανικά χρόνια, και οι Νέοι δεν έχουν την πείρα να αντισταθούν ή να τις διαχειριστούν δημιουργικά), τότε Λογικά και για τους παραπάνω λόγους, είναι εύκολο να δεχθούμε ότι Ακατάλληλοι και Αδιάφοροι για την Πολιτική είναι και οι Ενήλικες που συνεχίζουν «να Άγονται και να Φέρονται από τα Πάθη τους» και μετά την ενηλικίωση τους…
Και μάλιστα στην περίπτωση αυτή, οι Ενήλικες είναι Επικινδύνως Αδιάφοροι και πολλαπλασίως Ακατάλληλοι για την Πολιτική, καθώς έχουν αποκτήσει με τα χρόνια ‘Διδακτορικό’ στην Κεκαλυμμένη Ικανοποίηση των Παθών που ο καθένας ειδικεύεται, σε βαθμό που ακόμα και παραβατικές καταστάσεις να περνούν απαρατήρητες μέχρι και από το βλέμμα του νόμου… Και αν το κάνει ο Διάβολος, και αποκτήσουν Κρατική Εξουσία τέτοια φυντάνια, τότε είναι σαν να βάζουμε τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα.
Και οι ενήλικες που ζούμε σε κατάσταση Παθών δεν πρέπει να είμαστε ούτε λίγοι, ούτε μερικοί παραπάνω από τους λίγους… αλλά υπάρχει ‘Εύλογος Φόβος’ ότι τέτοιοι είμαστε οι περισσότεροι.
Και μη θέλοντας να βάλουμε τους πάντες στο ίδιο τσουβάλι, δεν θα πούμε ότι και οι περισσότεροι ‘πολιτικοί’ του σήμερα, ‘Άγονται και Φέρονται από τα Πάθη’ τους, αλλά θα υπενθυμίσουμε ότι υπάρχουν μέχρι και καταδικαστικές αποφάσεις για ‘πολιτικούς’ που έδρασαν υπό το Πάθος πχ της Απληστίας σε θέματα Παράνομου Πλουτισμού.
Και όσον αφορά εμάς, παρατηρούμε ότι στις ‘ένδοξες’ μέρες μας, βρίσκει εύκολα κατάλληλο έδαφος η κάθε προσφορά μέσων Ικανοποίησης Παθών, και παράλληλα βλέπουμε αδιάκοπο αλλά και πετυχημένο καταιγισμό ‘Αθώων’ υπενθυμίσεων για αυτά. Τι θέλεις και δεν θα το βρείς;
Όχι μόνο για ότι επιθυμούμε αλλά ακόμη και για ότι θα θέλαμε για λίγο να το λησμονήσουμε… Δεν μας αφήνουν στιγμή, ούτε για να Αγιάσουμε… Αδιάκοπα το ακούμε, το μυρίζουμε, το βλέπουμε, στον δρόμο, στα καταστήματα, στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση, στον υπολογιστή, αμέτρητες φορές καθημερινά.
Όμως αυτό το όποιο, ακόμα και αθώο Πάθος, μαζί με την υπόλοιπη Απαιτητική ημέρα, που γίνεται ακόμα πιο Απαιτητική, εξ αιτίας των επί πλέον αναγκών, που μας επιφορτίζει το κάθε Πάθος, που για να ικανοποιηθεί, στενεύει και μηδενίζει τα Περιθώρια για κάθε Πολιτική Δραστηριότητα, δηλαδή για κάθε ενασχόληση μας με τα Κοινά.
Δεν έχουμε χρόνο να σκεφτούμε για τις Κοινές – Δημόσιες ανάγκες μας, του σήμερα και του αύριο, γιατί έχουν προτεραιότητα οι Ατομικές – ‘Ιδιωτικές’ ανάγκες μας, δηλαδή τα Πάθη μας, που ζητούν Ικανοποίηση.
Έτσι θέματα, όπως ο αναγκαίος Κοινά αποδεκτός Τρόπος Ζωής και ο Κοινός γεωγραφικός Χώρος, που εντός των ορίων τους εξασφαλίζεται από εμάς για όλους μας, ο Αέρας, το Νερό, η Τροφή, η Στέγαση, η Ασφάλεια, η Υγεία, η Δικαιοσύνη, η Εκπαίδευση, η Μόρφωση, η Παιδεία και όλα όσα συμπλέκονται με τα παραπάνω και οριοθετούν την έννοια του Κράτους, μας βρίσκουν Αδιάφορους.
Πράγματα που ενώ μας αφορούν καίρια όλους, τα παραβλέπουμε, δεν Συμμετέχουμε, δεν τα Διαμορφώνουμε ούτε τα Υποστηρίζουμε, αλλά τα αφήνουμε να τα διαχειριστούν οι ‘Σοφοί Αντιπρόσωποι’ μας, οι ‘Πολιτικοί’ μας, οι ‘Χαρισματικοί’… που ‘Ώω του Διαβόλου’, τα Θέματα αυτά τα τακτοποιούν στα μέτρα, είτε των ιδίων, είτε αυτών οι οποίοι τους προωθούν στις εκλογικές επιλογές μας. Άλλωστε ας πάψουμε να το κρύβουμε μεταξύ μας… καθώς Προωθημένες από τα ΜΜΕ Εκλογικές Επιλογές, είναι σχεδόν Όλα τα πρόσωπα που εκλέγουμε για Άρχοντες μας. Με αποτέλεσμα το εισαγωγικό ρητορικό ερώτημα… ‘Γιατί πάμε κατά Διαόλου ρε Παιδιά;’ Να δέχεται ως Αξιοπρεπή απάντηση το ‘Μα για αυτό…’ δηλαδή πάμε κατά Διαόλου γιατί τυγχάνουμε όλοι και σε μεγάλο βαθμό έρμαια Παθών, μικρών ή μεγάλων, που μας αποτρέπουν από την ενασχόληση με τα Κοινά.
Έτσι τους Σημαντικότερους Παράγοντες που Καθορίζουν τις Ζωές Όλων μας , όπως ο αναγκαίος Κοινά αποδεκτός Τρόπος Ζωής με τον οποίο πρέπει να διαχειριζόμαστε τον Κοινό γεωγραφικό Χώρο, που εντός του πρέπει να εξασφαλίζεται η Διαχρονική Αυτάρκεια και Επάρκεια από εμάς για εμάς σε Αέρα, Νερό, Τροφή, Στέγαση, Ενέργεια, Ασφάλεια, Υγεία, Δικαιοσύνη, Εκπαίδευση, Μόρφωση, Παιδεία και όλα όσα συμπλέκονται με τα παραπάνω και που οριοθετούν την Ορθή έννοια του Δημοκρατικού Κράτους, πράγματα που μας αφορούν όλους, τα έχουμε Αφήσει στα χέρια κάποιων Λίγων, που Αυθαίρετα Διαμορφώνουν την πορεία του Κράτους όχι προς Όφελος Όλων μας αλλά στα μέτρα τους, ενώ εμείς τρέχουμε να προλάβουμε σαν γαϊδούρια το καρώτο που έχουν δέσει μπροστά στα μάτια μας τα Ίδια μας τα Πάθη.
Τα Πάθη που οι εκλεγμένοι από εμάς, Άρχοντες, φροντίζουν ‘Φιλελεύθερα’ και ‘Δημοκρατικά’ να μην τα χάσουμε, ούτε να τα ξεχάσουμε, γιατί αν Ελευθερωθούμε από τα Πάθη μας, η πρώτη Λογική Κίνηση που θα κάνουμε είναι να Εξασφαλίσουμε οι Ίδιοι το Μέγιστο Κοινό Συμφέρον Όλων μας, που δεν είναι άλλο από την Ζωή μας, την Ζωή των Αγαπημένων μας Προσώπων, την Ζωή των Γύρων μας, που μόνο Ελεύθεροι Παθών, θα αναγνωρίσουν και Αυτοί, την Θετική μας Συμμετοχή στην Εξασφάλιση του Μέγιστου Κοινού Συμφέροντος…
Και από την στιγμή που η Ζωή μας εξαρτάται άμεσα από το Κράτος, και Κράτος είναι (ο Αναγκαίος Κοινά αποδεκτός Τρόπος Ζωής που διαχειριζόμαστε τον Κοινό γεωγραφικό Χώρο, που εντός του με την συμβολή Όλων μας, επιδιώκουμε να εξασφαλίσουμε την Διαχρονική Αυτάρκεια και Επάρκεια στα βασικά αναγκαία όπως ο Αέρας, το Νερό, η Τροφή, η Στέγαση, η Ενέργεια, η Ασφάλεια, η Δικαιοσύνη, η Υγεία, η Παιδεία, η Εκπαίδευση, η Μόρφωση και όλα όσα ακόμα συμπλέκονται με τα παραπάνω), αν λοιπόν εμείς Ελεύθεροι Παθών ασχοληθούμε οι Ίδιοι από Κοινού με τις Ανάγκες αυτού του Κράτους, τότε οι Άρχοντες του σήμερα, οι Φίλαρχοι και Κυβερνήτες μας, οι Ολιγάρχες μας, θα χάσουν τα προνόμια τους, θα εξισωθούν με εμάς, και θα πάρουν την θέση που αναλογεί στον καθένα Ελεύθερο Παθών Άνθρωπο, που Μεριμνά Συναποφασίζοντας για τα Κοινά μαζί με Όλους τους Άλλους Συνανθρώπους του ή αλλιώς Συμπολίτες του.
Όποιος τώρα ακούγοντας τα παραπάνω βάλει τα γέλια, και αναρωτηθεί φωναχτά, ‘Ρέ Παιδιά που γίνονται τέτοια πράγματα;’ Δηλαδή πού ακούστηκε ‘οι απλοί άνθρωποι’ σε μια χώρα να Συναποφασίζουν για το Κράτος τους; καθώς και για τα Κοινά τους Θέματα; δηλαδή να καταπιάνονται οι ίδιοι με τα πράγματα που έχουν να κάνουν με την Ζωή τους; Γνωρίζουν τέτοια ‘Οι Απλοί Πολίτες’;
Πού ακούστηκε ο λαός να Αποφασίζει για το κάθε θέμα του Κράτους, όπως για τα Καθημερινά Αναγκαία, πχ Αυτάρκεια και Επάρκεια σε Αέρα, Νερό, Τρόφιμα, Στέγαση, Καύσιμα, Ασφάλεια, Υγεία, Δικαιοσύνη, Εκπαίδευση, Μόρφωση, Παιδεία; Αυτό και άλλα παρόμοια, το να αποφασίζει δηλαδή ο λαός, είναι η λεγόμενη ‘Άμεση Δημοκρατία’, πράγμα Ουτοπικό και Ανεφάρμοστο, άλλωστε μας το λένε και οι ‘Πολιτικοί μας’ και ο περίγυρος τους, όπως πχ τα ΜΜΕ, που σε κάθε ευκαιρία, ‘πειστικότατα’ και καθημερινά, μας βεβαιώνουν για το ανέφικτο του πράγματος.
Μιά Απάντηση λοιπόν στο ερώτημα (‘Ρέ Παιδιά που γίνονται τέτοια πράγματα;’) είναι Δύσκολη, όχι γιατί δεν υπάρχει Απάντηση, αλλά γιατί δεν θα έπρεπε να υπάρχει καθόλου τέτοια Ερώτηση… και ασφαλώς δεν θα υπήρχε τέτοια Ερώτηση, αν είχαμε τα Αισθητήρια όργανα μας για να υπηρετούν την Ζωή μας, και όχι τα Πάθη μας, οπότε κάπου κάποτε θα βλέπαμε ή θα ακούγαμε κάτι και για το Ελβετικό Κράτος, κάτι που όμως να είναι άσχετο με τα ενδιαφέροντα των Παθών μας… Όπως λοιπόν έχουμε ακούσει και ‘Εμπεδώσει’ για τους Ελβετικούς Σουγιάδες, την Ελβετική Σοκολάτα, το Ελβετικό Τυρί, τα Ελβετικά Ρολόγια, τις Τράπεζες και άλλα παρόμοια πράγματα που φουντώνουν τα Καταναλωτικά ενδιαφέροντα μας, Έπρεπε να είχαμε εστιάσει την Προσοχή μας και να Συγκρατούσαμε κάτι τις, και για τον Ελβετικό Πολιτικό Τρόπο Ζωής. Ένας πραγματικά Αληθινός Πολιτικός τρόπος Ζωής, που εξασφαλίζει Αξιοζήλευτη Ποιότητα Ζωής, όχι στον ‘απλό Ελβετικό Λαό’ αλλά σε όλους τους Ελβετούς Πολίτες.
Και εδώ είναι ευκαιρία να τονίσουμε την διαφορά του Λαού από τους Πολίτες. Ο Λαός κυβερνάται από έναν ή περισσότερους Άρχοντες, ενώ οι Πολίτες Κυβερνώνται από τις δικές τους Αποφάσεις, που Αφορούν Πάντα τα Κοινά Θέματα.
Έτσι λοιπόν, επειδή αποκλειστικά και μόνο, τα Κοινά Θέματα τα Διαχειρίζονται οι Ίδιοι οι Ελβετοί, και όχι οι εκλεγμένοι ‘Άρχοντες’ τους, έχουμε Όλοι εμείς την γνωστή Θετική Εικόνα για την Ποιότητα Ζωής των Ελβετών.
Και αυτό, γιατί αρκετά συχνά, τα Κοινά Θέματα στην Ελβετία αποφασίζονται από τους Ελβετούς σε Δημοψηφίσματα, τα δε αποτελέσματα των Δημοψηφισμάτων εφαρμόζονται από τους ίδιους και έτσι γίνονται νόμοι του Κράτους τους.
Σίγουρα το Βομβαρδισμένο μας μυαλό από το υπάρχον σύστημα, θα πάει σε σκέψεις σχετικές με κακούς τραπεζίτες, τράπεζες και Καταθέσεις από όλο τον κόσμο, ‘ολιγάρχες’ κλπ, λές και οι ‘δικοί’ μας τραπεζίτες ή οι καταθέτες είναι του Εκκλησιαστικού Κατηχητικού Σχολείου.
Θα εκμεταλλευτούμε λοιπόν αυτό το κραυγαλέα συσκοτισμένο τοπίο και αφού πούμε, ότι η ‘Άμεση’ Δημοκρατία της Ελβετίας που συγκρινόμενη με άλλες ‘δημοκρατίες’ επάξια ονομάζεται Πραγματική Δημοκρατία, καθώς αυτή και μόνο αυτή, έχει Εξασφαλίσει την όποια Ποιότητα Ζωής στους Ελβετούς Πολίτες, σε Σημείο τέτοιο, ώστε Όλοι να Θεωρούν την Ελβετία σαν Χώρα, την Πλέον Αξιόπιστη Καί για τις Καταθέσεις τους, και όχι το Αντίθετο. Τώρα θα αιτιολογήσουμε τα παραπάνω λέγοντας ότι Δεν Ευημερούν οι Ελβετοί, στον βαθμό που Ευημερούν, επειδή έχουν καταθέτες και καταθέσεις από όλο τον κόσμο. Γιατί και σε άλλες Απλές και χωρίς Πολίτες χώρες, σε χώρες με απλό λαό, έχουν γίνει και γίνονται Μεγάλες Τραπεζικές Καταθέσεις από το Πουθενά…
Όμως σε κάποιες από αυτές τις χώρες ή τα Χρήματα ‘Χάθηκαν’… (από μνημόνια, ΔΝΤ κατάρρευση χρηματιστηρίων, αξιολογήσεις ‘αγορών του χρήματος’… κλπ.) ή ο Λαός στις χώρες αυτές δεν Ευημερεί όπως στην Ελβετία, (δηλ δεν έχει ανάλογη Εργασία, Ασφάλεια, Υγεία…) Οπότε εύλογα προκύπτει η βεβαιότητα ότι στην Ελβετία τουλάχιστον στα παρελθόντα πολλά έτη μέχρι και σήμερα κάτι συμβαίνει.
Και αυτό το ‘κάτι’, είναι το ενδιαφέρον και η συμμετοχή των Ελβετών στην Πολιτική. Την διαμορφώνουν οι ίδιοι, ορίζουν την πορεία της χώρας οι ίδιοι, και όχι ένας εκλεγμένος ‘χαρισματικός’ ή πεφωτισμένος’ άρχοντας…
Δεν αποσκοπούμε βέβαια στο να πλέξουμε το Εγκώμιο των Ελβετών Πολιτών, αλλά τους Χρησιμοποιούμε σαν παράδειγμα για να Προβληματιστούμε πάνω στο ‘Γιατί εμείς πάμε κατά Διαβόλου’… δείχνοντας την διαφορά που έχουμε με τους Ελβετούς γύρω από τα Δημοψηφίσματα, που για να γίνονται κάθε τρείς και λίγο προϋποθέτουν Ελεύθερους από Πάθη ανθρώπους. Αυτοί συχνά πυκνά θέτουν θέματα, παίρνουν αποφάσεις, και μετά τις πραγματοποιούν, ενώ εμείς υπακούμε τυφλά στους εκλεγμένους άρχοντες σε ότι τους ‘καπνίσει’…
Και εάν Όλα τα παραπάνω ο σημερινός τρόπος ζωής, μας αφήνει ελάχιστα περιθώρια να τα κάνουμε πράξη, πρέπει έστω και στον ελάχιστο βαθμό να προσπαθήσουμε για μια δοκιμή.
Να ξεκινήσουμε έστω με ένα πράγμα στην αρχή, με σκοπό να αντιληφθούμε Όλοι, τα Κοινά Οφέλη της Υλοποίησης από Κοινού, των Κοινών Αποφάσεων.
Και σταδιακά να επεκταθούμε σε περισσότερα θέματα ώσπου να απολαύσουμε τα μέγιστα οφέλη που θα προκύψουν για Όλους, μέσα από ένα Κοινά αποδεκτό Τρόπο διαχείρισης, του Κοινού γεωγραφικού Χώρου, εντός του οποίου αγωνιζόμαστε ασύμμετρα οι περισσότεροι, και πολύ σκληρά όλοι, για να εξασφαλίζουμε καθημερινά Αέρα, Νερό, Τροφή, Ενέργεια, Στέγαση, Ασφάλεια, Υγεία, Δικαιοσύνη, Εκπαίδευση, Μόρφωση, Παιδεία και όλα όσα συμπλέκονται με τα παραπάνω και οριοθετούν την σωστή έννοια του Κράτους, που μόνο όταν μας εξασφαλίζει όλα αυτά, τα αναγκαία για την Ζωή μας, με Αυτάρκεια και σε Επάρκεια με την Εργασία και συμμετοχή όλων, τότε και μόνο τότε, έχει νόημα και εμείς να το υπηρετούμε.
Και όλα αυτά θα προκύψουν με μόνο δικό μας Αντάλλαγμα τον Περιορισμό σε εμάς, και την μη Ενθάρρυνση της Διάδοσης Παθών στους Νέους, με την Παράλληλη Ενασχόληση μας με τα Κοινά.
Φροντίζουμε πχ τα σχετικά με την Ανεργία, ανάμεσα στα άλλα, με Κοινές αποφάσεις μας, που θα Περιορίζουν τον Καταναλωτισμό μας στα Αναγκαία, μέσα στα Πλαίσια των Δυνατοτήτων μας, με προτίμηση στα Παραγόμενα από Εμάς, από τα δε αναπόφευκτα Εισαγόμενα, να προτιμάμε αυτά που γίνονται με Ανταλλαγή Εξαγόμενων Δικής μας παραγωγής Προϊόντων, και όχι αυτών που αγοράζουμε με Δάνεια.. ακόμη και αν είναι ‘Άτοκα’, καθώς ‘Παιδιά’, όταν μας δίνουν ένα ‘Άτοκο’ ή ‘Χαμηλότοκο’ Δάνειο, μας το δίνουν υπό όρους, δηλαδή με ‘Μνημόνιο’, πχ για να μας φτιάξουν σχεδόν οι ίδιοι οι Δανειστές Αεροδρόμια και Λιμάνια, ή Ξενοδοχεία και Γέφυρες, Φάρμακα και Οπλικά Συστήματα που είναι συνήθως Υπερκοστολογημένα, οπότε οι μικροί Τόκοι δεν έχουν Νόημα, πόσο μάλλον όταν αυτές οι Υποδομές πρόκειται μετά να Περιέλθουν στους Δανειστές ή στους ‘Ανώνυμους Οικονομικούς Συγγενείς’ των με τις λεγόμενες ‘Αποκρατικοποιήσεις’...
Θέματα όπως η Στέγαση δεν θα πάψουν να μας τυραννούν, αν δεν Συναποφασίσουμε ότι η Κατοικία είναι αναγκαία για την Ζωή και όχι για ‘Επενδύσεις’. Όπως αναγκαία για την Ζωή και όχι για ‘Επενδύσεις’ είναι ο Αέρας, το Νερό, τα Τρόφιμα, η Ενέργεια, η Υγεία ο Ιατρός και το Φάρμακο… η Ασφάλεια και η Πρόληψη, η Δικαιοσύνη και το Δίκαιο και όλα τα Κοινά θέματα που τώρα είναι Εμπορεύματα που τα διαχειρίζονται ‘Πολιτικοί & Επενδυτές’.
Η Αυτάρκεια και η Επάρκεια των Αναγκαίων για την Ζωή μας πρέπει να είναι ο Διαρκής Στόχος μας. Το ενδιαφέρον και η προσοχή όλων μας να είναι στραμμένη σε αυτά, και όχι στην ‘Ευκαιρία για Πλουτισμό’ με αγορές των Αναγκαίων από Χώρες που για να παράξουν φτηνά τα προϊόντα τους, είναι Καθηλωμένες στην Εργασιακή Μιζέρια των εκεί εργαζομένων. Καθώς έτσι παίρνουν την εργασία μέσα από τα χέρια των εδώ ανέργων, στην αρχή έτσι βέβαια κατεβαίνει το κόστος και ανεβαίνουν τα κέρδη, μετά όμως έχοντας μονοπώλιο την παραγωγή οι τιμές κινούνται ανεξέλεγκτα είτε από λαιμαργία είτε από όποιο ‘ατύχημα’. Όσο δε για άλλα θέματα, στις χώρες παραγωγής, όπως πχ για Περιβαλλοντικά, ούτε κουβέντα.
Και έτσι όταν χρειαστούμε εκτάκτως πάνινες μάσκες ενώ έχουμε χρήματα, αυτές να μην υπάρχουν, γιατί εμείς δεν Παράγουμε, αλλά τα παίρνουμε όλα έτοιμα. Τι θα γίνει λοιπόν με όλα τα υπόλοιπα αν δεν φροντίζουμε Εμείς με την Εργασία μας για την Αυτάρκεια και Επάρκεια των Αναγκαίων για την Ζωή μας; Άν δεν έχουμε δική μας Παραγωγή, πού και πώς αλλιώς θα βρούν Εργασία οι Άνεργοι, είτε οι νέοι είτε οι ενήλικες; και πώς αλλιώς θα εξασφαλίσει η νέα Οικογένεια ή ο συνταξιούχος Στέγη και Τροφή, Ασφάλεια, Υγεία, Παιδεία κλπ; με τα Εισαγόμενα; Που σε πρώτη δυσκολία, ακόμα και χρήματα να έχεις, αυτά δεν βρίσκονται… Όπως έγινε και με τις μάσκες και τώρα και με τα καύσιμα. Περισσότερες τέτοιες Σκέψεις και Απόψεις στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://thateron.poteron.gr για μια τοποθέτηση των παραπάνω μέσα στην λογική της Κοινωνίας και της Δημοκρατίας.
Όμως ακόμη και άν, η Κοινωνία με όλα τα βήματα που οδηγούν στην Δημοκρατία, θέλει χρόνο, η αναφορά στην Ελβετία και στα Δημοψηφίσματα πρέπει να μας προβληματίσει, γιατί τίποτα δεν μας Εμποδίζει αντί των ‘παραδοσιακών’ κομματικών Διαμαρτυριών ή Διαδηλώσεων, με τις οποίες ουσιαστικά αποδεχόμαστε ότι αναγνωρίζουμε και εδραιώνουμε την εξουσία των κυβερνώντων, υπονοώντας μάλιστα ότι όλα τα υπόλοιπα πάνε καλά.. αντί λοιπόν των παραπάνω να κάνουμε συγκεντρώσεις τοπικές, στις γειτονιές στις πλατείες, και όπου αλλού, με προτάσεις για να παίρνουμε αποφάσεις, που μετά θα εφαρμόζουμε οι ίδιοι, χωρίς καμία Απαίτηση να τις ενστερνιστεί το υπάρχον Κράτος ή οι υπόλοιποι Συνάνθρωποι μας.
Τέτοιες προτάσεις που η εφαρμογή τους στην καθημερινή μας Ζωή θα φέρει Θετικά για Όλους Αποτελέσματα είναι πολλές. Με κυρίαρχες αυτές που έχουν να κάνουν με Παραγωγικά και Καταναλωτικά θέματα, που επηρεάζουν άμεσα την Εργασία και Οικονομία του καθενός μας, και ότι άλλο συνδέεται με αυτά.
Άλλα θέματα γενικού ενδιαφέροντος όπως η Υγεία σε όλα τα επίπεδα, η Ασφάλεια κλπ. είναι καθαρά δική μας πάλι απόφαση στο να τα βελτιώσουμε, όπως πχ η Οδηγική Συμπεριφορά μας στους δρόμους, που μας Κοστίζει Ανθρώπινες Ζωές, και το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε, είναι να Αποφασίσουμε να Οδηγούμε μόνο με Ασφαλή Ταχύτητα και όχι να αναζητούμε ‘Ασφαλείς’ δρόμους και αυτοκίνητα. Τέτοια δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν και ασφαλή όπλα… και όταν ένα Αυτοκίνητο κινείται εντός κατοικημένης περιοχής με 30-40 χιλιόμετρα την ώρα και πάνω, είναι όπλο θανατηφόρο…
Και παράλληλα η παραπάνω ταχύτητα των οχημάτων είναι ανοησία, γιατί ο χρόνος μεταφοράς ορίζεται από τα φανάρια ή τις διασταυρώσεις που πρέπει, βάσει των κανόνων οδήγησης, να ελεγχθούν, ενώ η άσκοπη και διαδοχική επιτάχυνση και επιβράδυνση επιβαρύνει το περιβάλλον, την αντοχή του υλικού και την κατανάλωση ενέργειας.
Τραγελαφικά ανόητο είναι από την μια μεριά, να περιμένω στην ουρά με την ώρα, για να πάρω χρήματα από τον τραπεζικό λογαριασμό, ή τυρί από τον πάγκο των τυριών, ή να περιμένω με το καλαθάκι μου στην ουρά του ταμείου, ή να χάνω μοναδικές Ώρες από την Ζωή μου βλέποντας γελοία ‘σηριαλ’, και από την άλλη, μόλις μπώ στο όποιο μεταφορικό μέσο να μετατρέπομαι σε έναν βιαστικό υπεράνθρωπο, που το κάθε δευτερόλεπτο από τον χρόνο μου αξίζει εκατό ζωές άλλων ανθρώπων, χωρίς ποτέ να αναρωτιέμαι το γιατί, (μήπως το τυρί..;)
Αλλά και πέρα από αυτό, ένα αυτοκίνητο που κινείται, είτε λόγω ταχύτητας, είτε λόγω απροσεξίας, είναι όπως ένα όπλο, που πυροβολεί χωρίς να στοχεύει πουθενά… αλλά σκοτώνει ότι βρεθεί μπροστά του.
Και στην περίπτωση του όπλου όλοι αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνουν οι λεγόμενοι ‘Άσκοποι’ πυροβολισμοί, στην περίπτωση του Αυτοκινήτου γιατί δυσκολευόμαστε;
Βέβαια ένας λόγος, που επιβάλλει αποπροσανατολισμό από τέτοιες σκέψεις, είναι ότι το Αυτοκίνητο και γενικά τα ΜΜΜ τυγχάνουν από τα σημαντικότερα καταναλωτικά προϊόντα των ‘Δυτικών Οικονομιών’, οπότε χαίρει Οργανωμένου Προστατευτισμού…
Και έτσι οι δραματικές και εγκληματικές συνέπειες, της Λάθος χρήσης των και υποστηρίζονται και αποσιωπώνται. Γιατί τι άλλο από υποστήριξη, της αγοράς και χρήσης του Αυτοκινήτου, είναι η Ασφαλιστική Κάλυψη για Σωματικές Βλάβες και Θανάτους; και παράλληλα οι Υπαίτιοι για Σωματικές Βλάβες και για Θανάτους στην πράξη δεν διώκονται Ποινικά…
Σε τι διαφέρει ο νεκρός ή ο τραυματίας από τις ‘μπαλωθιές’, από τον νεκρό ή τον τραυματία του τροχαίου όπου ένα όχημα ‘παρέκλινε της πορείας’ του;
Μπορούμε να φανταστούμε τι θα γινόταν, αν οι Ασφαλιστικές ασφάλιζαν και όσους οπλοφορούν, με ‘Καλύψεις’ για ‘Σωματικές Βλάβες και Θανάτους’ που τυχόν προκαλούσε η οπλοχρησία τους..; ή Αντίστροφα γιατί δεν Στιγματίζεται ο υπαίτιος Τροχαίου έστω στον βαθμό που Στιγματίζεται αυτός που κάνει ‘μπουλινκ’ ή ο ομοφοβικός, ο ρατσιστής, αυτός που κλώτσησε ένα γατί στον δρόμο κλπ;
Γιατί μια κλωτσιά σε ένα ράθυμο και νωχελικό περιστέρι, γατί ή σκυλί διώκεται Ποινικά, ενώ ο η Δολοφονία – Θηριωδία των παραπάνω από όχημα στον δρόμο δεν Διώκεται;
Γιατί η αστυνομία δεν κάνει σε κάθε τροχαίο Ανακρίσεις για πρόθεση; Το ότι, όλες οι τραγικές συνέπειες της χρήσης των Αυτοκινήτων Αποσιωπώνται, το βλέπουμε με τα καθημερινά τροχαία, που σπανίως θα εμφανιστούν έστω και στα ψηλά γράμματα της Δημοσιότητας, καθώς η συχνή εμφάνιση τους θα προβλημάτιζε τους γονείς τουλάχιστον, που σκέφτονται την αγορά αυτοκινήτου, και γενικά τροχοφόρου για τα παιδιά τους… πράγμα που θα έβλαπτε την σχετική αγορά.
Και η λύση ποια είναι; Η ‘Λύση’ για το κάθε τι είναι συχνά πολλών ειδών, γιατί το κάθε ‘είδος λύσης’ πάντα εξυπηρετεί και κάποια συγκεκριμένη πλευρά του προβλήματος…
Η Καταναλωτική επίλυση του προβλήματος, ‘Θάνατοι, Τραυματισμοί και Υλικές Ζημιές από τα Τροχαία’, είναι τα ‘Κέντρα Ελέγχου Οχημάτων.’ οι ‘Νέοι Δρόμοι υπερ ταχείας κυκλοφορίας με Διόδια’, Νέα Αυτοκίνητα με Αισθητήρες και άλλα διάφορα που Αυξάνουν Πωλήσεις χωρίς βέβαια κανένα πρακτικό Αποτέλεσμα.
Η Κοινωνική όμως επίλυση του προβλήματος ‘Θάνατοι από Τροχαία Δυστυχήματα’, είναι οι Κοινές Αποφάσεις και οι Εφαρμογές των Αποφάσεων αυτών από Όλους μας, σχετικά με την εκάστοτε Επιτρεπόμενη Ασφαλή Ταχύτητα των Οχημάτων μας.
Κάτι που μόνο εμείς οι Ίδιοι μπορούμε να Εφαρμόσουμε αν το Αποφασίσουμε, πράγμα όμως Αδύνατο να το επιβάλλει μια οποιαδήποτε εξουσία χωρίς την θέληση μας. Όμως καμία Εξουσία δεν έχει ούτε λόγο ούτε χρόνο να ασχοληθεί με εμάς…
Ένα σαράβαλο αυτοκίνητο με παλιά ελαστικά που ο οδηγός παίρνει δίπλωμα οδήγησης, εφόσον γνωρίζει σχετική μηχανολογία, και τους νόμους της Φυσικής και το οδηγεί με ανάλογη ταχύτητα είναι ασφαλέστερο από το υπερσύγχρονο που τρέχει στα όρια των όποιων απαγορεύσεων από έναν οδηγό που μιμείται τον πρωταγωνιστή κάποιου σίριαλ.
Ένα παλιάς τεχνολογίας αυτοκίνητο που χρησιμοποιείται για 1000 χιλιόμετρα τον χρόνο, επιβαρύνει λιγότερο το περιβάλλον από ένα υπερσύγχρονο που κάνει 10.000 χιλιόμετρα τον χρόνο, είτε σε καυσαέρια είτε σε σωματίδια των ελαστικών, είτε σε σωματίδια των φρένων είτε σε ορυκτέλαια είτε σε φθαρμένα ανταλλακτικά, είτε στην αποβολή θερμότητας στο περιβάλλον.
Αυτά και άλλα πολλά πιστεύω ότι θα βρούν τον δρόμο τους από την μια στιγμή στην άλλη, αρκεί να ‘Περιορίσουμε’ λίγο τις Περιττές ‘Ορέξεις’ μας και να μας μείνει λίγος έστω χρόνος, για τα Κοινά Θέματα, που καθώς τώρα τα διαχειρίζονται άλλοι στα μέτρα τους, πάνε αυτοί καλά και εμείς κατά Διαβόλου…
Ο Ιστορικός Θουκυδίδης, στο βιβλίο Ιστορίαι, μας εξηγεί γιατί η Ολιγαρχία θεωρείται κατάλληλη για συμφωνίες που είναι επιζήμιες για το Κράτος. Στο βιβλίο του ο Θουκυδίδης μας λέει ότι ο Πέρσης βασιλιάς σαφώς δεν επιθυμεί Συμφωνία με τη Δημοκρατία της Αθήνας, δηλαδή τους Πέντε χιλιάδες Αθηναίους της Δημοκρατικής Βουλής. Γιατί είναι δύσκολο Πέντε χιλιάδες να δωροδοκηθούν ή να χειραγωγηθούν. Σε αντίθεση με τους λίγους άρχοντες μιας ολιγαρχίας... Και ο Πέρσης βασιλιάς ζητά να ιδρυθεί μια Ολιγαρχία στην Αθήνα, ως πιο «Ευέλικτη» και αξιόπιστη στη λήψη αποφάσεων και συμφωνιών με τους Πέρσες.
Ωστόσο, σε πολλές χώρες του κόσμου αλλά και στην πρόσφατη Ελληνική ιστορία έχουμε 200 χρόνια διαδοχικής Ολιγαρχίας, εκλεγμένης και μη. Κάθε Ολιγαρχία κατά τη διάρκεια της θητείας της κάνει ότι θέλει και όχι ότι της έχει αναθέσει ο λαός. Και αυτά που κάνει συνήθως κάθε Ολιγαρχία είναι συμφωνίες με τους σύγχρονους «Πέρσες βασιλιάδες». χωρίς απαραίτητα το Κράτος να βρίσκεται στη άσχημη - δεινή θέση των Αθηναίων του 413 π.Χ.
Τρουλλινός Γιώργος Αθήνα 2022
info@poteron.gr 6932860310
ISBN: 978-618-00-3680-0 |
"